คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน

บทนำ

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ทำไมอาต้องมากับเขาด้วย?"

เสียงพูดที่ติดจะเป็นการตะโกนร้องของเด็กสาวร่างเล็ก ที่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ เพราะเธอตามมาเจอชายหนุ่มที่เป็นทุกอย่างในชีวิตเธอ เป็นคนที่เธอรักและเป็นคนที่เธอไว้ใจและมอบทุกอย่างให้จนหมดสิ้น เขาหลอกเธอจนวินาทีสุดท้าย บอกเธอว่ามีงานเช้า แต่กลับมาโผล่ที่ร้านอาหาร! พร้อมกับควงดาราสาวสวย ท่าทางสนิทสนม!!

"เป็นบ้าอะไรของเธอข้าว! กลับบ้านไปได้แล้ว!"

พายุกระชากแขนคนตัวเล็กทันที เมื่อเห็นว่าเธอนั้นจะเดินเข้าไปหาคู่ควงคนใหม่ของเขาที่ทำหน้าตาน่าสงสาร ราวกับสาวไร้เดียงสาที่ถูกกระทำไม่รู้เรื่องราวใดๆ

"อาบอกข้าวมาสิ! ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!? ฮึก!"

เสียงสะอื้นพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น ตอนนี้ข้าวหอมโมโหจนอยากจะร้องไห้ออกมาเต็มอก เธอทั้งเจ็บและเสียใจ เมื่อเห็นว่าผู้ชายที่พร่ำบอกรักเธอทุกวัน กำลังเดทกับผู้หญิงคนอื่นอยู่!

"บอกว่าให้กลับไปไง!!" เขาตะคอกใส่เธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เพราะตอนนี้ผู้คนภายในร้านเริ่มหันมามองพวกเขาทั้งสามคนเป็นตาเดียว ราวกับตั้งใจดูละครเมียน้อยเมียหลวง...

"ไม่กลับ!!' ข้าวหอมสะบัดมือออก ท่าทีของเธอตอนนี้ทำให้ชายหนุ่มกุมขมับ เขาไม่ได้รู้สึกตกใจหรือกลัวสักนิด ที่โดนสาวเจ้าจับได้ แต่เขากลับรำคาญ เขามองว่าเธอนั้นช่างงี่เง่า ไร้สาระสิ้นดี...

"ไหนอาพายุว่าอารักหนูไงคะ? แล้วทำไมอาถึงมีคนอื่น ฮือๆ "

ข้าวหอมร้องไห้โฮออกมาอย่างเจ็บปวด เธอทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดเเรง เด็กน้อยไม่สนใจสายตาใครต่อใครที่มองมาเลยสักนิด บางคนเห็นใจ แต่บางคนกลับสมเพช...

"เดี๋ยวผมมานะครับพลอย" เสียงทุ้มเอ่ยกับคู่เดทที่นั่งเงียบอยู่ ก่อนที่จะกระชากร่างเล็กออกจากร้านทันที!

"เธอเป็นบ้าอะไรห๊ะ! มาที่นี่ทำไม!?"

"ทำไมอาต้องโมโหใส่ข้าวด้วย อาไม่ใช่หรอที่เป็นคนผิด อามีชู้!" เด็กน้อยไร้เดียงสาพูดออกมาตามความรู้สึกทั้งหมดไม่ปิดบัง

"ฉันจะมีอะไรมันก็เรื่องของฉัน! เธอมีสิทธิ์อะไรงั้นหรอ? "

"อย่าโง่ให้มันมากข้าว ฉันนอนกับเธอไม่ได้แปลว่าฉันรักเธอ"

"จำไว้ด้วยว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน ฉันให้ข้าวเธอกินให้เงินเธอใช้ เธอก็แค่ทำหน้าที่นั่งๆนอนๆ ทำให้ฉันพอใจ นั่นมันก็คือสิ่งที่เธอสมควรตอบแทนไม่ใช่หรอ?

"อย่ามาล้ำเส้นฉัน! เพราะมันอาจจะทำให้ฉันเขี่ยเธอทิ้งเร็วขึ้น!

.

.

.

"เฮ้อ~~"

เสียงถอนหายใจยาวเหยียด จากเจ้าของร่างสมส่วน ผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยถูกดัดเป็นลอนขับลุคให้ดูสวยมีเสน่ห์ บวกกับใบหน้าหวาน ที่คิ้ว ตา จมูก ปาก ทุกอย่างรับกับโครงหน้า ทำให้ความสวยของเจ้าหล่อนราวกับไม่ใช่คน แต่เป็นนางฟ้านางสวรรค์หลุดมาเดินอยู่บนโลกมนุษย์ ยิ่งผิวเนื้อขาวผ่องเรียบเนียนแบบฉบับลูกคุณหนู ทำให้ใครๆก็อดเหลียวมองและชื่นชมความงามของร่างนี้ไม่ได้...

‘ข้าวหอม’ ในวัย 23 ปี สวมชุดนักศึกษาจ้องมองตัวเองผ่านกระจกใสหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอในวันนี้แม้จะเข้มแข็ง และเข้าใจโลกมากกว่าในอดีตที่ผ่าน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอยังคงนึกถึงเรื่องราวที่เป็นความทรงจำทั้งดี และเลวร้ายนั่นเสมอ แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนก็ตาม...

ก็อก ๆ ๆ

"เชิญนางงามหมายเลขหนึ่ง นางสาวข้าวหอม ฉายาหนุ่มๆตอมยิ่งกว่าแมลงวันตอมขี้ เสด็จออกจากห้องได้แล้วค่า~"

เป็นเสียงเรียกแบบอลังการที่คนทั้งหอเป็นต้องได้ยินทุกครั้งที่มันแหกปาก คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก "เจแปน" หรือ "อิแปน" ที่เพื่อนๆชอบเรียก สาวประเภทสองที่หุ่นแมนกว่านักกีฬาเพาะกายซะอีก ถึงมันจะตัวใหญ่แต่หัวใจคิมิโนโต๊ะมากนะ...

"อิแปน! มึงจะร้องเสียงดังทำไหมเนี่ย!"

"โถๆ ถ้ากูไม่แหกปากมึงจะออกมาไหม เร็วๆ เดี๋ยวกูก็พลาดว่าที่ผัวหล่อๆ ที่บริษัทไปหรอก"

"ผัวว่าซ่าน ตื่นค่ะอิแปน! ใครจะตาบอดมาเอามึง เป็นอิข้าวว่าไปอย่าง "คู่กัดของแจเปนอีกคน "กวาง"สาวห้าวที่เป็นผู้ถ่ายทอดวิชามารทั้งหลายให้แก่ข้าวหอมตั้งแต่วันแรกที่เธอเลือกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่...

"จะบอกว่าผู้ชายตาบอดมาชอบกู?"

"จะบ้า! เพื่อนสวยวัวตายควายลืมหายใจขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนจะไม่ชอบ ถ้ามีนะ! กูว่าผู้ชายคนนั้นต้องพิการทางสายตา หรือไม่ก็สมองไม่ปกติ วาสนาไม่ถึงมึงแน่นอน"

กวางเอ่ยชมเพื่อนสาวอย่างจริงจัง เพราะไม่ใช่แค่ชื่นชมปากเปล่า ยังทำท่าทางประกอบอย่างโอเวอร์ เอาจริงๆเพื่อนเธอมีใครปกติสักคนไหมเนี่ย? จริงสิ…ยังเหลืออีกคนหนึ่ง แต่วันนี้แค่ยังไม่มา

"พูดถูกใจ เอาไปยี่สิบ ฮ่าๆ ๆ"

แล้วเพื่อนเธอจะรู้ไหมนะ...ว่ามันมีผู้ชายคนนั้นอยู่บนโลกใบนี้จริงๆ…

ใช้เวลาไม่ถึง 15 นาที ข้าวหอมและเพื่อนๆ ก็มาถึงหน้าบริษัทที่ทั้งสามคนเข้าฝึกงาน เพราะหอพักของเธออยู่ ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก เธอเลือกที่จะประหยัดค่าใช้จ่าย แม้กระทั่งค่าเดินทาง ค่ารถโดยสารประจำทางไม่กี่บาทสำหรับบางคน แต่สำหรับเธอนั้นกลับคิดแล้วคิดอีก จะว่างกก็ไม่แปลกเพราะเธอต้องหาเงินมาใช้จ่าย ทั้งต้องส่งค่าเทอมให้ตัวเอง เพียงตัวคนเดียว...มันเหนื่อยมากก็จริง แต่เธอกลับคิดว่า มันทำให้เธอเข้มแข็ง และเติบโตขึ้นในทุกวัน...

"เดี๋ยวให้น้องๆ แนะนำตัวกันก่อนดีกว่า " หนุ่มรุ่นพี่ในแผนกที่เธอและเพื่อนได้เข้าฝึกงาน เอ่ยขึ้นให้ทั้งสามคนแนะนำตัวก่อนเริ่มงาน

" กวางค่ะ สาขาออกแบบกราฟิกดีไซน์" กวางเอ่ยแนะนำตัวสั้นๆ ห้วนๆตามแบบฉบับ

"สวัสดีค่ะ ข้าวหอมนะคะ สาขาการจัดการค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

"ฝากหัวใจด้วยได้ไหมครับคนสวย ฮิ้วๆ"

"สวยจริงๆพวกมึง คนนี้กูจอง ห้ามแย่ง"

"ของกูต่างหาก กูเจอน้องเขาก่อน!"

"นั่นคนหรือว่านางฟ้าครับเนี่ย สวยบาดใจสุดๆ เอื้อ~"

สภาพพนักงานชายในบริษัทที่แย่งกันแซวข้าวหอม บ้างนอนกลิ้งเกลือกกับพื้น เพราะต้านทานออร่าความสวยไม่ไหว บ้างก็ต้องหายาดมยาหม่องมาสูดดม อีกสักพักน่าจะต้องเรียกกู้ภัยมารับตัวด่วนเลย อาการเข้าขั้นหนักแล้วนะนั่น…ข้าวหอมเห็นแบบนั้นก็ทำเพียงยิ้มแห้งๆ เธอชินชากับภาพแบบนี้พอสมควร...ข้าวหอมนัมเบอร์วันตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่งแล้วจ้า หุๆ…

"ใจเย็นๆครับทุกคน อย่าเพิ่งช็อคตาย หรือต่อยกันยับเพื่อแย่งน้องนะ น้องข้าวหอมยังต้องฝึกงานกับเราอีกหลายเดือน"

"ต่อไปน้อง"

"เจแปนค่าา โสด! เป็นผู้หญิงตัวเล็กบอบบาง"

"บ้านมึงหรออิแปนให้แนะนำตัวแบบนี้!" เป็นกวาง ที่เข้าไปสะกิดเพื่อนเธอ ที่ทำท่าเขินอายบิดซ้ายบิดขวา โดยไม่ดูสารรูปตัวเองซักนิดว่ามันไม่เข้ากัน

"งั้นเสร็จแล้วทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว ส่วนหัวหน้าแผนกทุกท่านเตรียมตัวประชุมนะครับ วันนี้เรามีประชุมกับผู้บริหาร ที่จะเข้ามาดูแลในฐานะประธานบริษัทคนใหม่ของเรา"

ทุกคนในแผนกต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ แต่ส่วนมากกลับยังคงเอื่อยเฉื่อย เพราะยังอยากแซวน้องฝึกงานคนสวยที่เป็นที่หมายตาของหนุ่มๆเกินครึ่งของบริษัท ตั้งแต่วันแรกที่เธอมา ข้าวหอมเพิ่งสังเกตุเห็นว่าทั้งหมดเกือบ 80% ของพนักงานในบริษัทล้วนแต่เป็นผู้ชาย อาจจะด้วยเพราะเป็นบริษัทส่งออกสินค้าต่างประเทศด้วยแหละมั้ง...

"น้องๆฝึกงานวันนี้อาจจะยังไม่มีอะไรมาก แค่อาจจะรบกวนพวกเราไปช่วยเสิร์ฟน้ำในห้องประชุมให้หน่อยนะครับ"

น้ำเสียงที่เอ่ยอย่างสุภาพของณวัฒน์หัวหน้าผู้ดูแลและสอนงานให้กับทั้งสามคน แม้ว่าจะบอกว่าน้องๆฝึกงานรวมๆหมายถึงทั้งสามคน แต่สายตานั้นกลับมองแค่เพียงข้าวหอมคนเดียวด้วยท่าทีเขินอาย แต่ก็ยังคงปรับบุคลิกของตนไม่ให้แสดงอาการประหม่ามากนัก

"ได้ค่ะ" ข้าวหอมเอ่ยยิ้มๆ

"ได้ค่าาาาาาาาา" เจแปนผู้ไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้เหมือนคนปกติ เอ่ยลากยาว จนโดนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ สะกัดดาวรุ่งอีกครั้ง

"เลิกร้องเหมือนหมาออกลูกซะที! ขนลุก!"

ณ ห้องประชุม

"ขออนุญาตค่ะ" ข้าวหอมและเพื่อนๆ เตรียมน้ำและของว่างเข้ามาเสิร์ฟให้กับหัวหน้าแผนกที่เข้าร่วมประชุมอยู่ ด้วยความที่เธอมัวแต่ตั้งใจประคองถาดน้ำเข้ามา จึงไม่ได้สังเกตุว่าในที่ประชุมมีใครบ้าง

"กรี๊ดดด!!"

"เป็นอะไรแปน!"

ข้าวหอมเองก็ตกใจที่จู่ๆเพื่อนของเธอก็กรี๊ดออกมา ดีที่ไม่เสียงดังมาก แต่ถึงอย่างไรก็ตกเป็นเป้าสายตาให้ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมซึ่งหันมามองทางต้นเสียงเป็นตาเดียว

"คุณพายุ มึงๆ ๆ ๆ กะ กู ไม่ไหวแล้ว!"

แจแปนเขินจนตัวสั่น สองเท้าย่ำพื้นถี่รัว ไม่สามารถระงับสติอารมณ์และแสดงท่าทีสงบเสงี่ยมได้ โดยปกติเพราะเจ้าตัวเป็นคนที่บ้าผู้ชายหล่อเข้าขั้นหนัก ไม่ว่าจะเป็นวัดเป็นสถานที่ไหนมันก็กรี๊ดแตกได้หมด แต่ที่ข้าวหอมต้องเบิกตาโพรงไม่ใช่เพราะแค่กังวลเรื่องเพื่อน ที่มาฝึกงานวันแรกก็กรี๊ดแตกใส่การประชุมครั้งสำคัญ ต่อหน้าหัวหน้าแผนกมากมาย และท่านประธาน... แต่ที่เธอเบิกตากว้าง เพราะชื่อที่แจแปนเอ่ยออกมา มันช่างเหมือนกับคนคนหนึ่งที่เธอเคยรู้จัก! ขอละ กราบละ ให้เธอตีลังกาไหว้ก็ได้ ขออย่าให้เป็นเขาคนนั้น...

"อึก"

ข้าวหอมเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประธานบริษัทคือใคร ชายหนุ่มวัยกลางคนท่าทางสง่าผ่าเผย ร่างกายกำยำล่ำสันเพราะเจ้าตัวนั้นรักในการเล่นกีฬาและออกกำลังกายอยู่เสมอ ชุดสูทสีน้ำตาลสวมทับเสื้อสีดำด้านใน ดูเรียบร้อย สุภาพ และมีภูมิฐาน ใบหน้าหล่อคมผิวขาวตามแบบฉบับหนุ่มเชื้อสายจีน จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูปนั้นยกยิ้มมุมปากขึ้น ดวงตาคู่คมสีน้ำตาลจ้องมองเธอผ่านแว่นกรอบบางที่ชายหนุ่มสวมอยู่ จ้องมาที่เธอตาไม่กระพริบ

ไม่เหมือน...ไม่คล้าย... แต่เป็นเขานั้นแหละ! "อาพายุ" ผู้ชายที่ชีวิตนี้เธอไม่เคยวาดฝันว่าจะได้เจอ!

"ขอโทษด้วยนะคะ ขอโทษค่ะๆ "

ข้าวหอมรีบก้มหัวกล่าวขอโทษแทนเพื่อนเธอที่ยังควบคุมสติตัวเองไม่ได้ จนโดนกวางลากออกไปรอด้านนอกเป็นที่เรียบร้อย ข้าวหอมทำตัวให้ปกติที่สุด เธอทำเหมือนว่าตนไม่เคยรู้จักคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ โดยที่เธอไม่สนใจเลยว่าชายหนุ่มที่เธอเมินเฉยนั้นกลับจ้องเธอตาเป็นประกาย

ทุกคนที่มองมาไม่มีใครตกใจที่เจแปนร้องกรี๊ดขึ้น ที่ตกใจเพราะหญิงสาวสวย ที่ออร่าของเจ้าหล่อนนั้นกระแทกตาจนบางคนต้องเอามือกุมหน้าอกด้านซ้ายไว้ แต่เธอนั้นหาได้สนใจ รีบทำหน้าที่ของตนเองให้เสร็จเร็วที่สุด ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี เพราะเธอไม่อยากอยู่ในห้องนี้นาน ข้าวหอมเดินเสิร์ฟน้ำจนมาถึงท่านประธาน คนที่เธอไม่อยากแม้แต่จะเฉียดใกล้ หรือหายใจร่วมโลกด้วยซ้ำ...

"ขออนุญาตนะคะ"

ข้าวหอมค่อยๆยื่นแก้วน้ำ เธอไม่ได้ตั้งใจจะยื่นให้เขา เธอต้องการยื่นออกไปเพื่อที่จะค่อยๆวางลงบนโต๊ะเท่านั้น ทว่า! สิ่งที่เขาทำกลับทำให้หญิงสาวหน้าชา เพราะเขาเล่นยื่นมือออกมากุมมือเรียวและแก้วน้ำในมือข้าวหอมไว้ ก่อนที่จะยิ้มกว้างให้กับเธอ

"ขอบคุณครับ ข้าวหอม"

เขาจำเธอได้แม่น ยอมรับว่าคนตรงหน้าเปลี่ยนไปมากจริงๆ พัฒนาการด้านความสวยของเธอเปลี่ยนไปจนเขาอึ้งเหมือนกัน แต่เพราะรูปร่าง และเค้าโครงเครื่องหน้า ยังคงเป็นข้าวหอมที่เขาเฝ้าตามหามาตลอดห้าปี ทำไมเขาจะจำไม่ได้เล่า...