คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน

ผู้บุกรุก

"อาว่าเราไปนั่งคุยกันดีกว่าไหม ไม่เจอกันตั้งนาน"

ชายหนุ่มพยายามยิ้มหวานให้กับหญิงสาว แม้จะตกใจเล็กน้อยกับท่าทีเปลี่ยนไปของเธอ แต่บริเวณที่คนเดินกันขวักไขว่ขนาดนี้ คงไม่เหมาะกับการพูดคุยเรื่องระหว่างเขาสองคน ใจจริงเขาอยากเข้าไปกอดคนตัวเล็กให้หายคิดถึงด้วยซ้ำ อยากจับตีก้นสักป๊าบที่หนีเขามา ทำให้เขานั้นคิดถึงเธอจนแทบคลั่ง ตอนแรกที่เธอหนีออกจากบ้าน เขานั้นกลับไม่ได้คิดอะไรมาก แถมดูถูกเธอด้วยซ้ำว่าเด็กอายุ 18 กับเงินไม่กี่หมื่นที่เขาให้เธอไว้ใช้จ่าย ตอนนั้นพายุคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอคงจะหนีไปได้ไม่กี่วัน เดี๋ยวก็คงซมซานกลับมาเพราะเขารู้ดีว่าเธอนั้นอ่อนต่อโลกภายนอกแค่ไหน

แต่ใครเล่าจะคิด นับตั้งแต่วันนั้นจนผ่านมา 5 ปี กว่าที่เขาจะได้เจอเธอโดยบังเอิญ เขาคิดถึงเธอจนแทบจะบ้าตาย เพราะตั้งแต่วันที่ข้าวหอมจากไปเขาถึงเข้าใจว่าตัวเองนั้นพลาด! พลาดที่ปล่อยให้คนแบบข้าวหอมไปจากเขา การเจอกันครั้งนี้ สำหรับเขามันคือสวรรค์เห็นใจ แต่สำหรับเธอมันคือเวรกรรมนำพาต่างหาก

"ข้าวไม่สะดวกต้องขอโทษด้วยนะคะ" ข้าวหอมรีบสะบัดมือออกทันที

"ทำไมละคะ? อาอยากคุยกับข้าวมากนะ?" เเววตาเขาดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แต่มันก็แค่การแสดงเท่านั้นแหละ เขารอเวลาลับตาคนจะลากแม่สาวน้อยนี่เข้าไปฟัดซะให้เข็ด

เขาไม่ใช่คนดีอะไรมากหรอก... นิสัยบางอย่างยังคงเปลี่ยนไม่ได้ เขาก็ยังคงเป็นเขาในบางเรื่อง เพียงแค่ตอนนี้อายุมากขึ้น เลยรู้จักยับยั้งได้บ้างเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆ เฉพาะกับข้าวหอม ถ้าเป็นคนอื่นไม่มีทางเห็นมุมนะคะ นะขาของเขาหรอก

"ข้าวว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันนะคะ"

"มีสิ มีเยอะด้วย" ชายหนุ่มเถียงกลับ

"ไม่มีค่ะ"

"ข้าว_"

"ขอตัวนะคะ"

ข้าวหอมอาศัยจังหวะที่รถแท็กซี่มาจอดตรงหน้าทั้งสองคน เธอรีบเปิดประตูขึ้นรถ ก่อนที่จะบอกให้พี่คนขับรถบึ้งออกไปทันที ทิ้งให้อีกคนร้องเรียกเธอคอแทบแตก และวิ่งตามรถที่ขับออกไปติด ๆ แต่เสียดายที่เขานั้นช้าเกินไป

"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวยังไงเราต้องได้เจอกันแน่ข้าวหอม!" ชายหนุ่มหายใจหอบเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อเลขาส่วนตัวของเขาวิ่งตามมาพอดี

"แทนมึงรีบไปสืบที่อยู่ และประวัติทุกอย่างของเธอมาให้หมด มหาลัย ที่พัก ที่ทำงาน หามาให้หมด!" พายุเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างปนเกรี้ยวกราด เขาหงุดหงิดที่โดนเธอเมินเฉยและทิ้งเขาไปดื้อๆ แบบนี้

03:40 น.

นี่ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ข้าวหอมหอบเอาร่างกายที่เหนื่อยล้าเต็มที เปลือกตาสวยคล้ายจะปิดลงอยู่รอมร่อ เธอลากสักขารกลับห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อยแบบนี้ทุกวัน เธอทำงานร้องเพลงอยู่ที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งใกล้ๆกับมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ เพื่อหาเงินเป็นค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือน กว่าจะเลิกงานบางวันก็ปาไปเกือบตีห้า ถ้าหากรับจ้างล้างจานต่อที่ร้านโจ๊ก ได้วันละไม่กี่ร้อยบาทแต่เธอก็ไม่หวั่น ขอเพียงเป็นงานที่สุจริตและได้เงินเธอก็ยินดีที่จะทำ แม้ว่าจะเหนื่อยสายตัวแทบขาดก็ตาม

"โอย~เหนื่อยชิ!หายเลย" ข้าวหอมทำเสียงเลียนแบบอาเจ็กในหนังจีน ทุกวันเธอจะปลอบประโลมอาการเหนื่อยล้าของตัวเองด้วยการตบมุกเสี่ยวๆบ้าง หรือไม่ก็ทำเสียงตลกๆอย่างเช่นวันนี้

"เหนื่อยก็กลับไปอยู่กับอาสิค่ะ คนดี "

กึก! ข้าวหอมที่กำลังจะเปิดประตูนิ่งค้างไปทันที เธอเหนื่อยจนลืมสังเกตุว่ามีใครบางคนมายืนรอหลบมุมหลังต้นเสาหน้าห้องเธอ! พรุ่งนี้เธอคงต้องไปทำบุญสะเดาะเคราะห์แล้วละมั้ง คนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด ขยันโผล่หน้ามาขนาดนี้ เจ้ากรรมนายเวรชัดๆ

"......." ข้าวหอมไม่ตอบอะไร เธอทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ ไม่มีตัวตน หญิงสาวไขกุญแจเปิดห้องออก เขาอยากทำอยากพูดอะไรนั่นก็เรื่องของเขา ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการปะทะคือที่นอนเท่านั้น ไม่ใช่พายุ! ที่นอนจ๋า...ข้าวหอมคิดถึง

พรึ่บ! และแล้วสิ่งที่เธอไม่ปรารถนาก็เกิดขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ตอนนี้ยังคงสวมเสื้อผ้าชุดเดิม อย่าบอกนะว่ามารอเธอตั้งแต่ตอนเย็น? เขาแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างเสียมารยาท แต่เขานั้นก็ไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้พายุต้องการคุยกับหญิงสาวที่ทำตาปรือมองเขาอย่างยากลำบาก

"ข้าวจะทำเหมือนอาเป็นอากาศ ไม่สนใจกันแบบนี้ไม่ได้"

"นอกเวลางาน ขออนุญาตไม่ตอบนะคะ เชิญกลับไปได้แล้วค่ะ "

"ไม่กลับ" ชายหนุ่มยังคงดื้อดึงไม่ยอมรามือง่ายๆ

"รู้จักไหมคะ 191 บุกรุกสถานที่พักของผู้อื่นในยามวิกาล คุณอาคงไม่อยากเป็นข่าวนักธุรกิจหนุ่มบุกห้องพักนักศึกษาสาว ใช่ไหมคะ?"

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที พายุตลึงในความกล้าพูดกล้าเถียงของข้าวหอม ซึ่งต่างจากเมื่อก่อนที่เจ้าหล่อนเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย เขาอยากให้ทำอะไรหรืออยากได้อะไร หล่อนพร้อมจะทำให้เสมอโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยเถียงหรือปฏิเสธเขาเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้เธอกลับยืนเถียงเขาฉอดๆ มิหนำซ้ำยังขู่จะแจ้งตำรวจจับเขาอีกอย่างนั้นหรือ?

"ออกไปได้แล้วค่ะ ข้าวต้องการพักผ่อน"

"ข้าวกลับไปนอนพักที่คอนโดอาสิ ที่นี่แอร์ก็ไม่มี ข้าวไม่ร้อนหรอ?ไปกับอาเถอะ"

ไม่เพียงเท่านั้นเขายังเข้ามาจับข้อมือเธอไว้แน่น ก่อนที่จะออกแรงลากเธอให้เดินตามออกไป นี่เขาเลอะเลือนหรือไง ทำไมถึงทำตัวงี่เง่าขนาดนี้กันนะ!

"นี่แก่จนเลอะเลือนขนาดนั้นเลยหรอคะ?"

"ทำไมข้าวพูดกับอาแบบนี้! ไม่น่ารักเลยนะคะ" ชายหนุ่มเริ่มมีอาการฉุนเฉียวเล็กน้อย เพราะคนตัวเล็กรั้นเอาเรื่อง! แถมยังเหน็บแนมเขาได้เจ็บแสบนัก

"คุณอามาลากข้าวแบบนี้คิดว่ามันน่ารักนักหรอคะ?"

"......."

"นี่มันเวลาไหน ข้าวทำงาน ข้าวเหนื่อยต้องการพัก ข้าวคิดว่าข้าวพูดชัดเจนทุกอย่าง ส่วนเรื่องที่คุณอาจะคุยกับข้าว บอกได้เลยว่าไม่คุย!"

"เพราะเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน!"หญิงสาวที่ก่อนหน้านี้ตาเยิ้มเพราะความง่วงนอน ตอนนี้กลับแข็งค้างตามด้วยอารมณ์ที่กำลังจะพุ่งปรี๊ด! เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ทำไมจะไม่มี ข้าวอย่าลืมนะว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน"

พายุเองก็ไม่ยอมเเพ้ ด้วยนิสัยที่เป็นทุนเดิมของเขาเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวผ่านแว่นกรอบใสที่สวมอยู่อย่างไม่วางตา

"เป็นอะไรหรอคะ? " ข้าวหอมแกล้งถามกวนประสาทคนตรงหน้าเล่นๆ แต่อีกคนกลับเริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียว

"เป็นผัวเมียไงคะ หรือว่าข้าวลืม!!