บทที่6.ร้อยดอลล่า...

1624 คำ

ดอจิโน่เดินปึงปังออกมาโรงแรมหรู เขาอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ ถึงแม้จะหลบจากสายตานักข่าวได้ แต่เพราะเขาไม่สามารถย้อนกลับไปเอาพาหนะคันงามได้ เลยต้องหลบออกมาทั้งแบบนั้น ชายหนุ่มเดินไปตามทางเท้า กลางมหานครกว้างที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ที่เดินออกมาเดินอยู่ตามข้างทาง มีหลายสายตาที่หันมามองเมื่อดอจิโน่ เมื่อเขาแต่งกายแตกต่างจากคนอื่นๆ ที่เดินขวักไขว่กันอยู่บนทางเท้า ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทพาดไว้บนบ่ากว้าง เดินตามคนอื่นๆ ไปเรื่อยๆ เมื่อยังหาหนทางกลับไปพบกับก๊วนเพื่อนๆ ไม่ได้          ดอจิโน่แวะพักข้างทาง เขามองหารถแท็กซี่ที่วิ่งอยู่บนท้องถนน เพื่อจะได้โดยสารพารถสาธารณะนั่นไปถึงจุดหมายปลายทาง ชายหนุ่มยกมือโบกรถแท็กซี่คันแรกที่มองเห็น ก่อนขึ้นไปนั่งเบาะหลังสุด พร้อมบอกจุดหมายปลายทางกับคนขับโดยไม่ต่อรองราคาสักคำ เขาหลุบเปลือกตาลง ขอพักตาสักนิด เมื่อตนเองผจญกับแสงแฟลช จนตามัวไปหมด กลิ่นหอมๆ ของเครื่องปรับอากาศผสม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม