บทที่1
1573 คำ
Ryu Talk :ร่างกายของผมกำลังออกกำลังกายบนเตียงอย่างเมามันส์ สะโพกของผมกำลังกระแทกๆ กับร่างกายที่อวบไปทั้งตัวของสาวคนใหม่ที่ควงล่าสุด ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าครึ่งที่ผมกำลังซอยสะโพกไม่ยั้งเพราะเริ่มจะเหนื่อยแล้วจริงๆ
“อ๊าส์ อ๊ะส์ๆๆ..กระแทกแรงๆ เลยริวขา อ๊ะส์ๆๆ!!!”
“ซี๊ดดดดด...อ๊ะส์ อ๊ะส์ๆ จะ จัดไป อ๊า อ๊ะส์ๆๆ!!!!” ผมแสะยิ้มแล้วกดสะโพกอย่างลึกๆ กระแทกเน้นๆ จนเธอหลับตาลงพร้อมกับเด้งสะโพกรับผมอย่างงรุนแรงก่อนที่ร่างของเราสองคนจะกระตุกเกร็ง ผมเสยผมตัวเองที่มีแต่เหงื่อขึ้นไปพร้อมกับถอนแก่นกายออกมาก่อนจะดึงเครื่องป้องกันออกแล้วทิ้งลงถังขยะ
“ริวขา..ชีสมีความสุขจัง”
“หึเธอเองก็ทำให้ฉันมีความสุขนะ ให้ตายเหอะ ฉันหมดเครื่องป้องกันไปเป็นกล่องเลยนะเพราะเธอคนเดียว” ชีสลุกขึ้นกอดหลังผมพร้อมกับจูบไปทั่วก่อนจะจับผมให้หันมาประกบจูบทันที ผมเอื้อมมือไปขย้ำเนินเนื้ออกเธออย่างรุนแรง
“อ๊า..เจ็บค่ะริว”
“หึอยาก..ยั่วต่อทำไมล่ะ ไปอาบน้ำไป”
“ค่ะ จุ๊บ!!” ผมมองร่างของเธอที่เดินเข้าห้องน้ำไปส่วนผมก็หยิบผ้าขนหนูสีขาวมาพันรอบเอวแล้วเดินออกจากห้องไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่ม
ออดๆ!! ผมขมวดคิ้วอย่างงุนงง ใครกันมาแต่เช้าเลย?? ผมเดินถือขวดน้ำไปเปิดประตูก็ตกใจกับร่างบางตรงหน้าที่หน้าแดงไปหมด ผมมองตัวเองที่อยู่ในสภาพที่แทบเปลือยถ้าไม่มีผ้าขนหนูพันเอวไว้
“อะ เออ..”
“มาเร็วดีนะ เข้ามาดิ” เธอก้มหน้าลงแล้วเดินตามผมเข้ามา แต่มีแค่กระเป๋าเป้สีดำใบเดียวเนี้ยนะ..เหอะจนจริงๆ ล่ะมั้งเนี้ย ผมนั่งไขว่ห้างที่โซฟาก่อนจะมองเธอที่ยังคงก้มหน้าอยู่
“นั่งสิ ไม่ได้เอาตูดมาหรือไง?”
“อะ ค่ะ”
“เดี๋ยวเธอเอากระเป๋าไปเก็บแล้วทำอาหารเช้าด้วย ทำเป็นใช่ไหม?”
“ค่ะ..”
“เอาเป็นข้าวต้มแล้วกัน สองถ้วยนะแล้วเธอจะกินอะไรก็ทำเอง” ผมยกน้ำขึ้นดื่มแล้วเดินเข้าห้องไปแล้วมองชีสที่แช่ตัวอยู่ในอ่างในห้องน้ำ ผมยื่นอาบน้ำสักพักก็สวมบ๊อกเซอร์สีดำออกมามองที่โต๊ะอาหารก็เห็นยัยเด็กนั่นเตรียมข้าวต้มไว้สองถ้วยกลิ่นโชยมาจนท้องผมร้องเลยล่ะ
“หอม..”
“ค่ะ”
“ไม่ได้เรียกเธอ ฉันหมายถึงข้าวต้มต่างหากเล่า!!” เธอยิ้มออกมาอย่างขำๆ ทำให้ผมขมวดคิ้วทันทีกับรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาแบบนั่น..น่ารักดีแหะ
“คุณทานข้าวต้มคนเดียวสองถ้วยเลยเหรอค่ะ?”
“หึเปล่า..”
“ริวขาาา” เสียงเล็กๆ ดังพร้อมกับชีสที่เดินมากอดคอผมแล้วหอมแก้มผมทั้งสองข้างทันที ก่อนจะนั่งลงมองข้าวต้มตรงหน้าอย่างยิ้มๆ
“ว้าวข้าวต้มน่าทานจัง..อะ เออแล้วเด็กนี่ใครค่ะ?”
“อ๋อ เธอชื่อหอมมาเป็นแม่บ้านให้ฉันที่คอนโดอ่ะ พอดีแม่บ้านคนเก่าลาออกไปแล้ว” ผมตักข้าวต้มกินอย่างอร่อยก่อนจะเงยหน้ามองยัยเด็กนั่นที่ยืนมองผมอย่างนิ่งๆ หือ..อะไร??
“มีอะไร?”
“อะ อะ เปล่าค่ะ งั้นหอมไปทำความสะอาดห้องคุณเลยนะคะ”
“นี่เธอเดี๋ยวช่วยเอาชุดที่ฉันถอดทิ้งไว้ไปซักด้วยนะ นะค่ะริว..”
“อือ” เธอพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องผมไป ชีสขอตัวกลับก่อนเพราะต้องไปทำงานต่อส่วนผมก็เดินเข้าห้องตัวเองไป ก่อนจะยืนมองยัยเด็กนั่นที่กำลังเก็บของในห้องให้ผมอย่างนิ่งๆ
“เสื้อผ้าของชีสไม่ต้องซัก”
“เอ๋?? แต่เธอ..”
“เธอมาเป็นแม่บ้านของฉัน ไม่ใช่ของชีส” ผมมองเธอที่พยักหน้ารับแล้วยิ้มออกมาก่อนจะทำงานตามเดิมอย่างยิ้มแย้ม อะไรของยัยเด็กนี่ว่ะ!! เมื่อกี้ยังทำหน้าบูดอยู่เลย ผมส่ายหน้าไปมาแล้วหยิบแฟ้มรถออกมาดูเพราะวันนี้ผมไม่เข้าบริษัท ผมนั่งลงที่โซฟาก่อนจะดูรถของตัวเองในแฟ้ม อืม
ตืดๆ!!
“ฮัลโหล”
(คุณริวครับ รถที่เข้ามาใหม่ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะครับ)
“อือ ถ้าไงแกไปดูที่สนามแข่งเลยแล้วกัน..ค่ำๆ ฉันอาจจะไปดูด้วยตัวเอง”
(ครับผม) กายวางสายผมเลยมองไปที่หน้าประตูก็เห็นยัยเด็กนั่นกำลังกวาดห้องอยู่อย่างเหนื่อยๆ ผมมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่เหงื่อท่วมไปหมด เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนขาสั้น ผมสีดำก็ก้าวเป็นม้วยขึ้นไปก่อนจะยกมือปาดเหงื่อ
“นี่!!”
“ค่ะ คุณริวมีอะไรให้หอมทำเหรอค่ะ?” เธอวางไม้กวาดลงแล้วเดินมาหาผมอย่างยิ้มๆ
“เหนื่อยก็พัก..”
“อะ เอ๋??”
“เธอยังอยู่ที่นี่อีกนาน ค่อยๆ ทำไป..ฉันไม่อยากใช้งานเธอหนัก เห็นแล้วรำคาญอ่ะ!!”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ผมพยักหน้าแล้วมองยัยเด็กนี่ที่หยุดแล้วนั่งลงที่พื้นทันที ผมขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดอีกแล้ว เหอะยัยเด็กนี่!!
“นั่งทำไมข้างล่าง..”
“กะ ก็คุณเป็นเจ้านายหอม..”
“แล้ว??”
“ก็หอมไม่มีสิทธิ์นั่งเทียบเท่าคุณ” ใบหน้าใสซื่อทำเอาผมเกาหัวเองอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะปิดแฟ้มรถทันทีอย่างหงุดหงิด
“ยัยเด็กบ้า!!”
“คะ คุณริว..”
“เธอเป็นแม่บ้าน ไม่ใช่คนใช้!!”
“ตะ แต่ก็เหมือน..”
“ยังจะเถียงอีกยัยเด็กนี่ เหอะ!!” ผมส่งสายตานิ่งๆ ของตัวเองไปมองยัยเด็กนั่นให้ลุกมานั่งที่โซฟา ปกติผมจะไม่ใช้สายตาแบบนี้กับใครแต่ยัยเด็กบ้านี่!! ทำเอาผมที่เคยร่าเริงต้องหงุดหงิดทันที
“หอมขอโทษ”
“เหอะอย่าขัดคำสั่งฉัน เข้าใจไหมหอม!!”
“ค่ะ หอมจะฟังคุณริวทุกอย่าง..ถ้าคุณริวสั่งให้หอมทำอะไร หอมจะทำทุกอย่าง” ยัยเด็กนี่ก้มหน้าลงอย่างนิ่งๆ พร้อมกับเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“ดี เพราะงั้นฉันจะสั่งให้เธอเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเธอทุกอย่างให้ฉันฟัง เดี๋ยวนี้!!”
“แต่หอมเคยบอกคุณแล้ว”
“แล้วไง แค่เผินๆ ฉันยังฟังไม่ถนัดเลย” ผมกอดอกแล้วนั่งไขว่ห้างมองเธอที่ปากยู่ๆ เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“ก็หอมบอกแล้วไง..ว่าหอมหนีงานแต่งมา”
“อือ แล้วไงเธอหนีมาก็ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไรหรอกนะหอม”
“แต่ถ้าหอมไม่หนี หอมก็ต้องแต่งงานกับเสี่ยพุงย้อยนะ!!” เธอเริ่มขึ้นเสียงกับผมก่อนจะเงียบไปเพราะผมส่งสายตาดุๆ ไปให้..ยัยเด็กนี่!!
“แล้วไง เธอคิดว่าเธอจะหนีมันพ้นเหรอ? เธอจะอยู่แบบนี้ต่อเหรอ เธอไม่คิดว่าเธอควรเผชิญหน้ากับมันเหรอหอม”
“แต่หอมไม่อยากแต่ง ถ้าจะให้แต่งกับคนที่หอมไม่ได้รัก..หอมก็จะหนีไปแบบนี้ หรือไม่หอมก็หาสามีเลย!!”
“หอม..เธอยังเด็กนะอนาคตเธอยังอีกยาว จะมาคิดสั้นกะอีแค่หาผัว อะ..ไม่ใช่หาสามีไม่ได้นะ!!”
“คุณริวไม่เกี่ยวนะ หอมจะทำอะไรก็เรื่องของหอมนะ..ถ้าหอมหาคนที่มาเป็นสามีได้พ่อกับแม่จะได้เลิกจับหอมแต่งงานสักที!!”
“นี่ยัยเด็กดื้อ!!” ผมตะคอกยัยนั่นที่ตกใจกับเสียงของผม เหอะ สมองคิดได้น้อยมากจริงๆ หอมน้ำตาคลอทันทีก่อนจะเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ก็หอม..”
“ไม่ต้องพูดอ่ะ มันเรื่องของเธอนี่หว่า..ฉันก็แค่เจ้านายก็อยากจะช่วยเพราะเห็นว่าตัวคนเดียว”
“คุณริว..”
“เธอโตแล้วยี่สิบแล้ว จะทำอะไรก็คิดให้มันดีๆ” หอมพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มให้ผมอย่างปลื้มใจผมเห็นแล้วก็สงสารนะ เธอยังเด็กอ่ะไม่น่าจะมาโดนอะไรแบบนี้..แต่เอาเถอะผมจะช่วยเท่าที่ช่วยได้แล้วกัน เพราะผมเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไร หอมยกมือไหว้ผมทันที
“ขอบคุณนะคะ คุณริวเป็นคนดีจัง..หอมดีใจที่ได้เจอคุณ หอมโชคดีจริงๆ”
“หึฉันเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ อีกอย่างฉันไม่ชอบเด็กแบบเธอหรอกจะบอกให้!!”
“อะ เอ๋? ทำไมละค่ะ”
“ก็เด็กรุ่นเธออ่ะ ชอบมาอ่อยฉันไง..แต่ฝันไปเถอะเด็กแบบนั้นฉันไม่สนหรอก ฉันถึงให้เธอมั่นใจไงว่าฉันอ่ะไม่ทำอะไรเธอเด็ดขาด เพราะเด็กแบบเธอไม่ใช่สเปกฉัน” ผมยักไหล่แล้วมองหอมที่พยักหน้าอย่างนิ่งๆ ก่อนจะยิ้มให้ผม
“เย็นนี้ฉันจะไปสนามแข่ง เธอก็ทำอะไรกินตามสบาย..คิดซะว่าเป็นบ้านเธอแล้วกันนะ อ่อไม่ต้องทำอาหารรอนะ ฉันจะกินอย่างอื่นแทนมากกว่า”
“อย่างอื่น? อะไรค่ะ”
“เด็กอย่างเธอยังไม่สมควรรู้..” ผมแสะยิ้มแล้วลุกขึ้นเข้าห้องตัวเอง หึเด็กแบบเธอยังห่างไกลกับเรื่องพวกนี้นะ..หอม
- ผู้เขียน
