ลัยลาฮ์เดินถือกล่องของฝากกลับเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยอาการเหม่อลอย ภาพใบหน้าของสาวสวยคนนั้นยังติดตรึงในหัวจนเธอเผลอเดินเอื่อยไปแบบไม่รู้ทิศ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตนเองกำลังยืนอยู่ในส่วนของห้องโถงขนาดใหญ่
ให้ตายสิ เธอหลงทาง!
เธอมันใช้ไม่ได้สักอย่างเลยจริงๆ แค่จำทางเดินเดิมยังทำไม่ได้ เพิ่งตระหนักถึงความสำคัญของการพักผ่อนให้เพียงพอก็ตอนนี้แหละ พอพบแม่บ้านสองคนกำลังเดินผ่านหน้าเข้าไปเสิร์ฟของว่างไปให้แขกในห้องหนึ่งจึงรีบเดินตามหลังพวกเขาเข้าไป
แต่แล้วกลับยิ่งซวยซ้ำเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินเสียงสนทนาภาษาถิ่นและนั่นคือเสียงผู้ชาย เธออยากจะเอาหัวโขกผนังให้สลบตายมันตอนนี้เลยจริงๆที่ดันพาตัวเองเข้ามาอยู่ในโซนผู้ชาย จะยั้งกายไว้ก็ไม่ทันเพราะได้เดินเข้ามาแล้ว
“หืม?”
ชารีฟก็นั่งอยู่ในนั้นและเขาเองก็มองเธออย่างตกใจเหมือนกัน
เธอขาแข็งยืนทื่อไม่รู้จะปฏิบัติตัวแบบไหนต่อ ถ้าวิ่งโร่ออกไปก็จะดูเสียมารยาทอีก
