Chapter 6 ทดลองจูบฟรี
1090 คำ
Chapter 6 ทดลองจูบฟรี
ผู้ชายร่างสูงยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองมาที่เธอ มิหนำซ้ำเขายังทำท่าทียักไหล่กวนประสาทส่งมาที่เธออีก
สายตาคู่นั้นทำให้เธอฮึดสู้…‘ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้ผู้ชายอย่างคุณเด็ดขาด ไอ้แมงป่องดองเหล้า’
แป้งฝุ่นรวบรวมความกล้า เดินเฉิดฉายขึ้นไปบนเวที ที่จริงจะเรียกว่าเวทีก็ไม่ถูกต้องนัก เพราะมันเป็นเพียงแท่นที่ถูกยกขึ้นสูงกว่าระดับพื้นเล็กน้อยเท่านั้นเอง บรรดาสิงห์นักดื่มสายปาร์ตี้ทั้งหลายก็ไม่ได้สนใจเธอมากนัก พวกเขาต่างมีสาวข้างกายคอยดูแลอย่างสนิทสนมใกล้ชิด นั่นทำให้แป้งฝุ่นยิ่งประหม่ามากขึ้น
คนยืนมองตาไม่กะพริบ เขาหัวเราะขันออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ยักคิ้วยั่วเป็นเชิงท้าทาย คอยดูว่าเธอจะอวดเก่งไปได้กี่น้ำ
‘ได้ คุณเป็นผู้ชายคนแรกที่จะได้เห็นอีกด้านในตัวฉัน’
แป้งฝุ่นก้าวขึ้นไปบนแท่นเวที ทั้งที่ยังสั่น แต่ก็ยังทำเหมือนตัวเองมั่นใจ
“ทดลองจูบฟรีค่ะ” แป้งฝุ่นประกาศออกมา เรียกสายตาทุกคู่หันกลับไปมอง
แป้งฝุ่นลอบยิ้มอย่างพอใจกับผลงานของตัวเอง โดยไม่ได้สนใจว่ามี 2 ขายาวคู่หนึ่งก้าวยาวๆ มาที่ตัวเธอ เขาตวัดมือข้างซ้ายเกี่ยวเอวของเธอ ดึงลงมาจากแท่นเวทีทันทีด้วยความรวดเร็ว
ริมฝีปากร้อนของเขาโฉบครอบครองเรียวปากบาง สองมือโอบรอบเอวล็อกตัวเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความปรานี บดจูบอย่างรุนแรงจนริมฝีปากบางบวมเจอแทบห้อเลือด ความรู้สึกของเธอเหมือนกำลังอยู่ในเปลวไฟร้อนระอุ
แป้งฝุ่นพยายามดันเขาออก รีบสูดหายใจเติมลมเข้าปอด หลังจากที่เขาปล่อยให้ริมฝีปากของเธอเป็นอิสระ หัวใจของเธอเต้นรัวไม่เป็นส่ำ เขาคือจูบแรกของเธอ
กลิ่นหอมของเธอยังติดอยู่ที่ปลายจมูกของเขา แม้จะพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก ว่าเป็นน้ำหอมกลิ่นใดกันแน่ เห็นทีจะต้องดมกลิ่นย้ำๆ
“ผู้หญิงคนนี้ของฉัน” ปราบประกาศเสียงเข้ม เขากวาดสายตามองรอบๆ เหมือนเป็นเชิงถามคนอื่น แม้มั่นใจว่าไม่มีเสียงคัดค้านแน่นอน เพราะสมาชิกที่อยู่ในงาน ล้วนเป็นกลุ่มก๊วนเดิมที่สนิทสนมคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีมาก่อน แค่มองตาก็รู้ใจไม่มีใครกล้ายุ่งอยู่แล้ว
“มีใครอยากจะให้เหรียญแข่งกับฉันไหม” เขาถามอีกรอบ แต่ทุกคนเหมือนพากันพร้อมใจหลบตาเขา
“หึหึ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ เขาหันมามองหญิงสาว “ไงล่ะคนเก่ง จูบแจกฟรียังไม่มีใครอยากได้เลย ฉันช่วยสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน” พูดจบเขาก็โน้มใบหน้าเข้าเธอหาอย่างรวดเร็ว
ริมฝีปากหนาของเขา ประกบเรียวปากอิ่มที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยลิปสติกมันวาวอีกรอบ โดยที่เจ้าของริมฝีปากอิ่มนั้นยังไม่ทันตั้งตัว
แป้งฝุ่นเม้มริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น ป้องกันการรุกรานของเขา แต่ก็ไม่เป็นผลสักนิด นึกเกลียดความกล้าดีแบบไม่มีสมองของตัวเอง
ยิ่งเธอเม้มริมฝีปากแน่น ปลายลิ้นแข็งแรงกลับยิ่งแทรกเข้าไปในริมฝีปากบางอย่างดุดัน เพราะความอยากเอาชนะจนแป้งฝุ่นไม่สามารถต้านทาน ลมหายใจขาดห้วงหายใจไม่เป็นจังหวะ ในขณะที่ขาก็เริ่มอ่อนแรง
ขนมปังตบเข่าฉาด “ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉัน บทจะเร็วก็เร็วจนฝุ่นตลบมองไม่ทันเลย”
“ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นใครวะ” ขนมปังพยายามเพ่งสายตามอง พอมองไม่เห็นก็ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ขยับเข้าไปเรื่อยๆ
“แกคิดว่าตัวเองผอมหรือไง ถึงมาซุ่มมองลับๆ ล่อๆ แบบนี้” เสียงของพี่ชายทักขึ้นมา
“ทำไมต้องบูลลี่เนี่ย” คนเป็นน้องบอกอย่างเง้างอด
“ฉันให้อภิสิทธิ์แกเข้ามาในงาน มันก็มากพอแล้วนะ อย่ามาทำตัวเปิดเผยให้คนอื่นเห็นแบบนี้”
“บ่นจริง!” คนเป็นน้องบ่นขมุบขมิบ เกาะแขนพี่ชาย “ช่วยดูหน่อยสิ ผู้ชายคนนั้นใคร”
แม้เห็นเพียงแค่แผ่นหลังบางส่วน แต่ภูชิตก็จำเพื่อนสนิทได้ เขาไม่ได้ตอบคำถามน้องสาว ภูชิตถามกลับ เพราะร่างสูงบังตัวหญิงสาวเอาไว้มิด
“ผู้หญิงคนที่โดนจูบเป็นใคร”
“แป้งฝุ่นอะดิ”
“อ๋อ” คนเป็นพี่ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย หมุนตัวกลับเดินออกไปโดยที่ไม่ตอบคำถามเช่นเดิม
“เอ้า เดินหนีซึ่งๆ หน้าแบบนี้เลยเหรอ ยังไม่ตอบเลยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครพี่ภู”
“แกจะอยากรู้ไปทำไม”
“พี่ก็รู้ว่าแป้งฝุ่นไร้เดียงสาขนาดไหน เกิดไปเจอเสือ สิงห์ หรือพ่อกระทิงดุเข้าล่ะ แต่ละคนในงานเขี้ยวลากดินทั้งนั้น”
“ทางที่ดี แกควรไปเตรียมตัวทำตามแผนของแกได้เลย”
“คนนั้นพี่ปราบเหรอ” ขนมปังทำตาโตร้องออกมาอย่างตื่นเต้น
“ทำไมมันง่ายอย่างนี้ล่ะ เป้านิ่ง เล็งทีเดียวยิงโดนจุดเลยแป้ง”
“พี่ก็ไม่รู้ว่ะ เมื่อกี้มันยังทำหน้าเบื่อหน่าย สาดเหล้าลงคอโคลมๆ อยู่เลย มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงไม่รู้ แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
ภูชิตมองไปที่เวทีอีกครั้ง ลอบยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเห็นเพื่อนรักยังตระกองกอดและจูบสาวเจ้าในอ้อมแขนอย่างอ้อยอิ่ง เขาอยากให้ปราบกลับมาเริ่มต้นใหม่กับใครอีกครั้ง และถ้าผู้หญิงคนนั้นคือแป้งฝุ่น เขาจะมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม
“ปากเพื่อนแกเปื่อยไปแล้วมั้ง”
“พี่อย่าลืมสัญญานะ” ขนมปังรีบทวงสัญญาทันที
“ก่อนจะรีบทวงสัญญา ทำงานของตัวเองให้สำเร็จก่อนเถอะ”
“เรียบร้อยทุกอย่าง เหลือเพียงแค่ทำให้พี่ปราบพาแป้งฝุ่นออกจากงานให้ได้ก็พอ” ขนมปังบอกอย่างภูมิใจ
“งั้นก็ดี เดี๋ยวพี่ไปดูแลงานฝั่งโน้นก่อน มีอะไรคืบหน้าบอกพี่ด้วยนะ”
ขนมปังยืดตัวตรงตะเบะรับทราบ “รับทราบค่ะผู้พัน”
ภูชิตยีศีรษะของน้องสาวอย่างหมั่นไส้ “นายพลต่างหาก อย่ามาลดยศของฉันนะยัยเด็กอ้วน”
ขนมปังทำปากขมุบขมิบ มองตามคนที่เดินออกไปอย่างหมั่นไส้
“สักวันจะผอมให้ดู จะเอาให้ตาค้างเลย”
- ผู้เขียน
