[ พันไมล์ ]
ผมจอดรถคันหรูยังหน้าบ้านของพ่อวีเนล เพราะวันนี้คือวันที่ผมจะมาทำตามสัญญา
"พี่พันไมล์" พะแพงวิ่งมาหาผมด้วยสีหน้าดีใจจนปิดไม่มิด
ผมมองหน้าเธอเพียงนิดแล้วเบือนสายตาไปอีกทาง ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านของวีเนลโดยที่ไม่ต้องรอให้ใครเชิญ
"สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้พ่อของวีเนลที่นั่งรออยู่แล้ว และข้างๆก็มีแม่เลี้ยงของวีเนลนั่งอยู่ด้วย
"ไม่เจอกันนานเลยนะพันไมล์"
"ครับ" ผมตอบกลับเสียงเรียบในเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วผมก็จะได้พูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการสักที
"สวัสดีค่ะ" วีเนลที่เดินเข้ามาใหม่กล่าวสวัสดีดีแล้วนั่งลงข้างๆผม ทำให้สีหน้าของพะแพงเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
"เนลจะกลับทำไมไม่บอกพ่อก่อน" พ่อของเธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ผิดกันกับวีเนลที่ยังคงทำสีหน้าบึ้งตึงอยู่
"จะกลับก็ต้องขอก่อนเหรอคะ ทั้งๆที่บ้านนี้เป็นของแม่"
"ไม่ใช่อย่างนั้น พ่อแค่ดีใจ" น้ำเสียงที่ลุกลี้ลุกลนตอบของพ่อเธอยิ่
