"ไมล์ทำไมต้องลากฉันมาด้วยเนี้ย" เสียงหวานที่บ่นออกมาในรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้เพราะผมไม่ได้นับ
ตอนเช้าผมปลุกเธอให้ตามมาอยู่กับผมที่บริษัทด้วย เพราะคิดว่าไอ้วาตินคงต้องไปหาเนลที่คอนโดแน่
"บ่น" ผมเลิกคิ้วถามร่างบางที่นั่งกินนอนกินอยู่บนโซฟาตัวหนาที่ผมให้เลขาเตรียมขนมเอาไว้ให้เธอ
"เปล่า แค่พูดเฉยๆ"
"อีกเดี๋ยวก็เสร็จรอหน่อย" ผมตอบกลับแล้วรีบทำงานของตัวเองต่อ
"ไมล์ฉันขอออกไปเดินเล่นได้ไหมนั่งจนขาเป็นตะคริวแล้ว"
"เดินรอในห้องไปก่อน"
"เข้าไปไม่ได้นะคะ!" เสียงของเลขาที่ดังเข้ามาพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออกทำให้ผมและวีเนลหันไปมองตาม
"ไอ้พันไมล์ พาน้องกูมาทำเชี่ยไร" ไอ้วาตินที่ยืนมองหน้าผมอย่างโกรธเคือง ทำให้ผมต้องละมือออกจากเอกสารตรงหน้าแล้วจ้องมองมันกลับอย่างไม่เกรงกลัว
"มึงมีอะไร" ผมเอ่ยถามเสียงเรียบ แต่แทนที่มันจะตอบคำถามผมกลับเข้าไปกระชากแขนของวีเนลให้ลุกตามมันออกไป
หมับ!
ผมจับแขนของมันท
