ฉันตัดสินใจกลับมาบ้านพร้อมกับพี่วาติน บ้านที่ฉันเติบโตมาวันนี้กลับเป็นที่ๆเดียวที่ฉันไม่อยากจะกลับมาที่สุด
"ไม่เป็นไร" พี่วาตินเอ่ยบอกเมื่อเขาสังเกตุเห็นว่าฉันหยุดนิ่งไป
"อื้ม" ฉันเอ่ยตอบแล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับเขา
"วีเนลลูกกลับมาแล้วเหรอ" ทันทีที่เข้าบ้านมาเสียงที่ฟังดูอบอุ่นก็เอ่ยเรียกขึ้นด้วยความดีใจ
ฉันหันไปมองตามเสียงชายสูงวัยที่เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาคือพ่อของฉันเอง
หึ หรือว่าตอนนี้เขาเป็นพ่อของคนอื่นแล้วกันแน่..
"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้แล้วกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ไม่คิดที่จะถามสารทุกข์สุขดิบ เพราะมั่นใจว่าพ่อคงจะมีความสุขมากอยู่แล้ว
"เนลกลับมาอยู่บ้านเราแล้วเหรอลูก กลับมาอยู่กับพ่อใช่ไหม"
"....." ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบอะไร คนที่ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าที่สุดก็เดินฉีกยิ้มตามพ่อเข้ามาหาฉัน
"วีเนลไม่เจอกันนานเลยสบายดีไหมจ้ะ แม่เอ๊ะ! น้าเป็นห่วงหนูมากเลย" พาขวัญห
