ไม่ให้ไป

865 คำ
[ วีเนล ] แกร๊ง! ประตูห้องที่เปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมสองสามเม็ดให้พอได้เห็นแผงอกกำยำของเขา "ไมล์~ นายมาช้า" ฉันวิ่งไปหาคนตัวโตที่เปิดประตูเข้ามาแล้วทำหน้ายู่ใส่เขา "โทษทีรถมันติด" "อื้ม ไม่เป็นไร" ฉันบอกด้วยรอยยิ้มหวานคนตัวโตเลยก้มลงมาก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ "เก็บของแล้วใช่ไหม?" "เรียบร้อยแล้ว" ฉันบอกอย่างเสียงใสแล้วชี้ไปที่กระเป่าใบไม่ใหญ่นักที่ใส่เสื้อผ้าและของส่วนตัวเล็กๆน้อยๆ "งั้นไปกัน" พันไมล์เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินมากุมมือฉันเอาไว้ให้เดินไปพร้อมกับเขา ฉันเดิมตามพันไมล์เข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของเขาซึ่งบ้านหลังนี้ฉันเคยมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วจึงไม่แปลกที่ฉันจะคุ้นชินกับที่นี่ "หิวยัง" พันไมล์เอี้ยวตัวกลับมาถามฉัน "อื้ม หิวแล้วอ่ะ" ฉันพูดพลางลูบท้องตัวเองประกอบไปด้วย คนตัวโตที่เห็นว่าฉันทำท่าทางประกอบก็กระตุกยิ้มมุมขึ้นทันที "รู้แล้ว เดี๋ยวหาไรให้กิน" พันไมล์บอกเสียงเรียบแล้วพาฉันขึ้นมายังห้องนอนของตัวเอง "ให้ฉันนอนกับนายเหรอไมล์" ฉันย่นคิ้วถามอย่างสงใสเพราะปกติถ้าฉันจะค้างก็ต้องนอนที่ห้องรับแขกเป็นประจำ "อืม" พันไมล์ตอบกลับหน้านิ่ง ซึ่งฉันก็ไม่อยากจะทักท้วงอะไรให้มากความตอนนี้ทั้งง่วงแล้วก็หิวมากๆด้วย "ไมล์ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้วนะ" ฉันบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังว่าตอนนี้ฉันหิวมากจนแทบจะกินเขาได้ทั้งตัว(ได้เหรอ?) "หึ ไส้เธอเคยว่างจากของกินบ้างไหมเนล" "นายก็รู้ว่าฉันขาดของกินไม่ได้" ชีวิตฉันเกิดมาเพื่อกินเลยนะ "ตัวแค่นี้ทำไมกินเยอะจังวะ" คนตัวโตวางมือหนาของเขาลงบนศีรษะเล็กของฉันแล้วออกแรงโยกไปมาเบาๆ "อื้อไมล์ผมฉันยุ่งหมด" ฉันบอกพร้อมกับปัดมือหนาออก แต่คนตัวโตกลับยกยิ้มชอบใจที่ได้แกล้งฉัน ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วจึงเดินลงมาข้างล่างตรงไปยังห้องครัวที่ก่อนหน้านี้พันไมล์บอกให้ฉันอาบน้ำก่อนแล้วค่อยตามเขาลงไป "ทำไมไม่ไปว่ะไอ้พันไมล์กูอุตส่าห์ถ่อมาถึงบ้านมึง" เสียงโวยวายที่ดังมาจากในครัวทำให้ฉันนึกสงสัยว่าใครมาหาพันไมล์เอาตอนนี้ "กูไม่ว่าง" เสียงของพันไมล์ที่ตอบกลับเรียบนิ่งและเย็นชาเหมือนทุกๆครั้ง ฉันเลยเดินเข้าไปในครัวไม่สนว่าตอนนี้พวกเขาจะคุยธุระสำคัญอะไรกัน มันห้ามความหิวของฉันไม่ได้ "ไมล์เสร็จยังหิวแล้วนะ" ฉันบอกพร้อมกับเดินเข้าไปหา แต่สายตากลับมองไปยังร่างสูงอีกคนที่ยืนพิงเคาน์เตอร์ครัวอยู่ข้างๆพันไมล์ "อยู่นี่ด้วยเหรอวีเนล" ศิลายกยิ้มแล้วเอ่ยถามขึ้น ฉันลืมหมอนี่ไปได้ยังไงกัน ศิลาเป็นเพื่อนของพันไมล์ทำให้ฉันรู้จักกับเขาไปด้วยแต่ก็ไม่ถึงกับสนิทกันมากนัก "ใช่แอร์ที่ห้องฉันเสียอ่ะ นายแต่งตัวจะไปไหนศิลา" ฉันเดินไปหยุดข้างพันไมล์ที่ไม่ไกลจากศิลาเท่าไหร่ เห็นเขาแต่งตัวหล่อจัดเต็มขนาดนี้คงไปหาสาวชัวร์ "จะมาชวนไอ้พันไมล์ไปคลับไม่รู้ว่าเธอก็อยู่นี่ด้วย ไปด้วยกันไหมวีเนล" "ไป/ไม่ไป " ฉันอ้าปากค้างเมื่อพันไมล์ชิ่งตอบปฎิเสธแทนฉัน "ฉันบอกจะอุ๊บ!" เสียงของฉันถูกกลืนหายไปทันทีเมื่อพันไมล์ยัดเมล่อนที่เขาหั่นมันเป็นชิ้นใส่ปากฉัน "มึงอยากไปก็ไปเองไอ้ศิลาไม่ต้องชวนเนลไป" เมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบโต้แล้วเคี้ยวเมล่อนในปาก พันไมล์ก็หันไปต่อว่าศิลาที่ทำหน้างงๆอยู่ งู้ยยย เมล่อนนี้หวานจัง>#< "อะไรวะ เนลเธออยากไปไหม" ฉันพยักหน้าหงึกหงักเป็นการให้คำตอบเพราะในปากยังเต็มไปด้วยเมล่อนแถมพันไมล์ยังป้อนมาให้อีกชิ้นไม่ให้ปากฉันว่างได้เลย "พูดไม่รู้เรื่องเหรอวะไอ้ศิลา มึงจะไปหาสาวก็ไม่ต้องพาเนลไป" "วีเนลไปกับกูแล้วกูจะหาอีกทำไมวะ" ศิลายกยิ้มแต่ดูเหมือนว่าคำตอบของเขาจะทำให้พันไมล์ไม่สบอารมณ์เข้าเต็มๆ "มึงอย่ากวนตีน" พันไมล์ตอบเสียงนิ่งดูน่ากลัว แล้วหันมามองฉันด้วยสายตานิ่งๆ "อะ อะไรอ่ะ" ฉันเอ่ยถามตะกุกตะกักเมื่อถูกคนตัวโตจ้องมองมาแบบนั้น "ไม่ต้องไป" "....." "ถ้าไม่อยากให้ฉันหัวร้อนก็ห้ามไป"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม