“ไม่มีอะไรจริงๆ” หนุ่มชาวสวนหันมาย้ำ เขาจิ้มไส้กรอกอันโตโยนใส่ปาก ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ทำท่าครุนคิดอะไรบางอย่าง
“ผู้หญิงคนนั้นเสน่ห์แรงขนาดที่ทำให้คุณคิดไม่ตกเลยเหรอเพื่อน?”
ปัทม์ผ่อนลมหายใจช้าๆ “ไม่ถึงขนาดนั้น ฉันแค่สับสนว่ะ” ชายหนุ่มยอมแย้มความในใจ เขาคิดจนหัวแตก ยังสรุปไม่ได้ อะไรทำให้สิตาแตกต่างจากที่เคยได้ยินมา
หล่อนไม่ได้กร้านโลกแบบที่คิดไว้ สัมผัสหวานละมุนนั่น ยืนยันความคิดของเขา
“ช่างเถอะ!” ปัทม์กล่าวปัดเบาๆ เขาคิดเรื่องสิตามาเนิ่นนานเกินพอ และไม่เห็นประโยชน์ ไม่ว่าหล่อนจะเป็นอย่างไร บทสรุปแล้ว เขาไม่มีวันยินยอมทำตามข้อตกลงที่บิดา มารดากำหนดขึ้นมาแน่ๆ
“ใช่...ผู้หญิงแบบนั้นไม่มีราคาหรอก” เอกชัยกล่าวสนับสนุน
เพื่อนของเขาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ เกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งมากเกินไป
ปัทม์ดื่มต่อ พยายามสุดความสามารถที่จะสลัดเรื่องกวนสมองออกไปให้หมด...แต่ มันไม่ง่ายเลย เงาของสิต
