ณิชชายิ้มกว้าง “สวัสดีค่ะป้าทรงสมร ณิชเพิ่งมาถึงยังเบลอๆ จำใครไม่ได้ก็ขอโทษด้วยนะคะ”
หญิงสาวยกมือขึ้นประนมไว้กราดไปทั่ว พร้อมทั้งเอ่ยปากขออภัย หากจำหน้าญาติผู้ใหญ่ไม่ได้ในวันนี้
“ใช่จริงๆ ด้วย ป้าว่าจะทักตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว ถอดเค้าหน้าแม่ระย้ามาทั้งกะบิแบบนี้ สวยกว่าแม่ตอนสาวๆ เสียอีก ว่าแต่...หายหน้าหายตาไปไหนเสียหลายปีเลยล่ะ?”
นงเยาว์เอียงหูฟัง ระย้าคือใคร?
“ณิชไปเรียนที่อเมริกามาค่ะ เพิ่งจบ แล้วก็เพิ่งกลับมาวันนี้เอง”
ณิชชาตอบกลับเสียงนอบน้อม
“แหมๆ ไม่เสียแรง...แม่เขาน่ะ เรียนเก่งมาก ไม่คิดว่าลูกสาวคนเดียวจะฉลาดไม่แพ้แม่ เสียดายบุญน้อยไปหน่อย” ทรงสมรบ่นพึมพำ
“เมียแรกของพ่อศักดิ์เขาใช่ไหมคุณพี่”
“จ้ะ แม่เพ็ญน่ะเมียสอง...” คนตอบ ตอบพร้อมตวัดตาใส่เพียงเพ็ญ
“อ้าว...ทำไมลูกโตไล่ๆ กันเลยคะคุณพี่?” คนถามยังไม่เลิกสงสัย
ณิชชายิ้มกริ่ม แต่เพียงเพ็ญกับเพียงแขหน้าซีดลงเรื่อยๆ
“ลูกพ่อศ
