ชุ่มลอยหน้าเถียงฉอดๆ พิรุธมีให้เห็นหลายอย่าง จากสองแม่-ลูกตรงหน้า เรื่องมันมีเงื่อนงำ หากให้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองคลายปม คงสาวถึงตัวคนร้ายได้ไม่ยาก
“พ่อแกคงภูมิใจแย่เลยหล่ะ จะได้มีลูกเขยเป็นโจรห้าร้อย”
“ไอ้คนระยำนั่น ไม่ใช่ลูกเขยท่านหรอกค่ะคุณนาย มันคือไอ้มหาโจร ที่ของมันคือตะรางนู้น!”
ชุ่มอีกแหละที่เถียงแทนนายสาว
“อีแก่นี่ปากดีจังเลยนะแม่ คนแบบนี้เก็บไว้ทำไมเถียงฉอดๆ ให้มันออกไปอยู่ที่อื่นเถอะค่ะ”
เพียงแขพูดสอดมองตาชุ่มตาขวาง
“ก็ไล่ออกสิคะ อีชุ่มจะออกไปแฉให้หมด ว่าพวกคุณๆ ทำอะไรเลวๆ ไว้บ้าง”
ชุ่มกล่าวแบบเป็นต่อ สองแม่-ลูกนี่ สมควรถูกประจานให้คนภายนอกรู้สันดานของพวกเขา
“ยะ อย่าเลยค่ะ ป้าชุ่ม ณิชกลัวคุณพ่ออาย”
สังคมผู้ดี มีความหน้าบางสูง หากเรื่องเลวๆ นี่แพร่ออกไป บิดาของเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน “ณิชไม่อยากให้ท่านเสียใจ นึกว่าให้ทานหมาไปก็แล้วกันค่ะป้า อีกอาทิตย์กว่าๆ ณิชก็จะไปเรียนต่
