“คุณพี่จะให้เจย์รับผิดชอบยังไงคะ น้องไม่เชื่อหรอกว่าเจย์จะหน้ามืดตามัวคิดผิดไปนอนกับเนย น้องว่านะคะ เนยต้องให้ท่าเจย์ เจย์เลยสนองให้ พอเนยตื่นขึ้นมาเลยโหวกเหวกโวยวายหาว่าโดนข่มขืน คิดจะจับลูกชายฉันใช่ไหมล่ะ มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอกนะ” วิมลพูดอย่างรู้เท่าทัน มองชเนตตีอย่างหยามเหยียดและชิงชัง
สุภัทราหน้าชาดิกที่ได้ยินคำพูดดูถูกของวิมล ใครว่านาง นางยอมได้ แต่ถ้ามาแตะต้องลูกสาวของนางละก็ ได้เห็นดีกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็เก็บคำว่ารับผิดชอบของคุณไปเถอะคะ คำว่ารับผิดชอบถ้าหากมันไม่ได้มาจากความจริงใจ ฉันก็ไม่ต้องการ เพราะฉันก็ไม่อยากจะเกี่ยวดองกับคนที่ไม่ชอบหน้าลูกสาวของฉันด้วย เรื่องที่เกิดขึ้นฉันจะบอกลูกทำใจ บอกลูกว่า ให้ทานหมามันไปแล้วก็ต้องขอบใจหมาที่มันช่วยเกาให้หายคัน แล้วที่คุณวิมลบอกว่า เนยจ้องจะจับลูกของคุณ ถ้าคุณหมายถึงเนยอยากจะได้เงินทองของพวกคุณ คุณคิดผิด เพราะลำพังเงินของฉันก็มีให้เน
