ชเนตตีนั่งมองซองยาที่ภายในซองมียาเม็ดสีขาวรวมสิบเม็ดอยู่ในนั้น ยาที่กองอยู่ในซองคือยานอนหลับที่เธอได้มาจากสองสาวที่หามาให้ตามที่ได้ตกลงกันไว้ พลางใช้ความคิดไปด้วยว่า ตนเองจะให้ไอศูรย์ทานยาที่อยู่ในซองได้อย่างไร เธอมัวแต่ใช้ความคิดจึงไม่ทันสังเกตว่า บัณฑิตาเดินออกมาจากห้องน้ำและเห็นภาพที่ตนจ้องซองยาพอดี
“แกนั่งจ้องซองยาทำไม แล้วซองยาอะไร” บัณฑิตาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทนั่งมองมันอย่างครุ่นคิด
“ยาแก้เครียดน่ะ ฉันเอาติดมาด้วยแต่กำลังคิดว่าจะกินมันดีเปล่า เพราะกินทีไรฉันเป็นต้องง่วงทุกที” ชเนตตีแก้ตัว
“ก็ไม่ต้องกินสิ อยู่ใกล้พี่เจย์ แกคงไม่เครียดแล้วก็คงไม่ต้องพึ่งยา” บัณฑิตาคิดแทนให้เสร็จสรรพ โดยไม่รู้ว่าแท้จริงยาในซองนั้นคือยาอะไร
“เหรอ ไม่ต้องกินใช่ไหม ได้ๆ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่กิน”
ชเนตตีแสร้งทำเป็นเห็นดีด้วยกับคำพูดของเพื่อน เอี้ยวตัวไปหย่อนซองยาในกระเป๋าสะพายที่อยู่บนตู้สองชั้นข้าง
