ชิงรัก

10

ชเนตตีหยิบก้อนหินขนาดพอดีมือมาหนึ่งก้อน ก่อนจะเขวี้ยงไปยังหลังคาของศาลาไม้ แล้วหมอบตัวลงกับพื้นหัวเราะชอบใจอยู่คนเดียวเมื่อเห็นอาการตกใจของทั้งคู่ที่ลุกขึ้นเดินออกไปจากศาลาทันที ส่วนคนที่หมอบหลบอยู่ก็คลานออกมาจากที่กำบัง ลุกขึ้นยืนปัดเศษดินเศษใบไม้ที่ติดตามเสื้อผ้าของตน ทว่าสายตาจับจ้องไปยังร่างของไอศูรย์ที่เดินจูงมือชนกนันท์อย่างใช้ความคิดพร้อมกับแผนการที่ผุดขึ้นตามมา

ชเนตตีเดินกลับเข้ามาในห้องของตนในเวลาต่อมา เธอวางหนังสือการ์ตูนลงบนชั้นวางหนังสือ กรุสมบัติการ์ตูนส่วนตัวที่รักยิ่ง ก่อนจะมาทรุดกายนั่งริมเตียง เอี้ยวตัวไปเปิดลิ้นชักหัวเตียง แล้วหยิบของสิ่งหนึ่งออก

เธอมองดอกกุหลาบแห้งในมือ ที่เก็บรักษาไว้อย่างดีแม้ว่าเวลาจะผ่านมาสิบปีแล้วก็ตาม ดอกกุหลาบดอกนี้คนที่ให้มาคือไอศูรย์ ในวันที่ได้รับดอกกุหลาบจากเขา เธอก็บอกกับตัวเองว่าจะรักษามันไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ชเนตตีจึงนำดอกกุหลาบดอกนี้ไปสอดเก็บไว้ในหนังสือ จนมันแห้งตามธรรมชาติ จากนั้นก็นำไปเคลือบด้วยระบบสุญญากาศเพื่อเก็บรักษาไว้ตามที่ตั้งใจ

ดวงตาของชเนตตีจับจ้องอยู่ที่ดอกกุหลาบแห้ง สมองของเธอก็จุดประกายความคิดหนึ่งขึ้นมา ซึ่งเป็นความคิดต่อเนื่องที่เกิดขึ้นตอนที่แอบดูคู่รักคู่หวาน

ชเนตตีแอบปลื้มพี่ชายข้างบ้าน ไม่ใช่แค่ปลื้มธรรมดาจะพูดได้ว่า รักเลยก็ว่าได้ เป็นการแอบรักที่ยาวนาน หากคิดถึงไอศูรย์ ก็คงมีสิ่งเดียวที่จะทำให้คลายความคิดถึงได้ สิ่งนั้นก็คือ ดอกกุหลาบแห้งดอกนี้

และเมื่อรักก็ต้องได้ครอบครอง แล้วจะทำอย่างไรถึงจะได้เขามาแนบกาย ในเมื่อไอศูรย์รักชนกนันท์ไม่ใช่เธอ ข้อนี้ชเนตตีถึงกับคิดหนัก

หากจะพูดกันตรงๆ เธอไม่มีอะไรสู้ชนกนันท์ได้เลยสักอย่าง ความสวยก็เทียบไม่เห็นฝุ่น ชนกนันท์เป็นคนสวยมาก สวยทั้งหน้าตาและสรีระ ต่างกับเธอที่รูปร่างอวบนิดๆ หน้าตาแค่จัดอยู่ในประเภทน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มปากนิดจมูกหน่อย พอไปวัดไปวากับเขาได้ มีอย่างเดียวที่เธอชนะน้องสาวนั่นคือผิวที่ขาวผ่องเนียนเป็นยองใย ในขณะที่น้องสาวผิวเผือดกว่า ทว่าน้องสาวของเธอคนนี้มีแต่คนรักใคร่ เพราะวางตัวดี พูดจาอ่อนหวานและไพเราะ อีกทั้งยังทำอาหารได้เก่งและอร่อย ที่สำคัญชนกนันท์ยังทำงานทำการทำตัวมีคุณค่า นิสัยเหล่านี้ตรงกันข้ามกับชเนตตีอย่างสิ้นเชิง…ชเนตตีเกียจคร้านสันหลังยาว

เป็นเช่นนี้แล้วเธอจะแย่งไอศูรย์มาจากน้องสาวได้อย่างไร เธอยังคิดหาทางไม่ได้ มันมืดมนตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ไอศูรย์คงไม่มีวันทิ้งคนที่ดีพร้อมมาครองคู่กับคนอย่างเธอแน่นอน

แล้วจู่ๆ ชเนตตีก็นึกถึงมารดาขึ้นมา สุภัทราถูกหทัยชนกแย่งสามีไป ทำให้เธอได้รับผลกระทบไปด้วย เพราะเท่ากับว่าชเนตตีถูกแย่งชิงบิดาไปโดยปริยาย เธอกับแม่เจ็บช้ำกล้ำกลืนมาตลอดหลายปี ไม่คิดที่จะเรียกร้องสิโรจน์คืน ไม่มีความอาฆาตแค้นแต่อย่างใด เพราะคิดว่ามันเป็นกรรมเก่าที่ต้องชดใช้

ทว่าเวลานี้ชเนตตีไม่คิดเช่นนั้นอีกแล้ว เธออยากจะเอาคืนครอบครัวของหทัยชนกให้ได้รับรู้ความเจ็บปวดจากการถูกแย่งชิงคนรักบ้าง ให้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดนั้น ชเนตตีคิดว่า หากเธอแย่งไอศูรย์มาจากชนกนันท์ก็ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะหทัยชนกแย่งสิโรจน์ไปจากสุภัทรายังไม่มีใครกล่าวหาว่าผิดเลยสักคน ยังมีอีกหลายคนรักใคร่ยกย่องโดยเฉพาะครอบครัวของไอศูรย์

“ฉันจะทำให้พี่เจย์มาเป็นของฉันให้ได้”

ชเนตตีพูดขณะที่นำดอกไม้แห้งมาแนบตรงหัวใจ ยิ้มและวาดฝันว่า ทุกอย่างที่เธอตั้งใจจะสำเร็จ เธอจะได้ไอศูรย์มาครอบครอง คนที่จะเป็นเจ้าสาวของเขาคือ ชเนตตี กิตติธรรมเท่านั้น

สองสาวเพื่อนซี้พากันมานั่งทานอาหารในห้องอาหารฝรั่งเศสภายในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง หลังจากที่เดินซื้อเสื้อผ้าจากห้างดังอยู่หลายชั่วโมง เหตุที่ทั้งสองแบกท้องมาทานอาหารที่นี่เพราะชเนตตีจะต้องมาเอาชุดราตรีของสุภัทราจากห้องเสื้อเจ้าประจำที่เช่าพื้นที่ขายในโรงแรมแห่งนี้

“แกแน่ใจเหรอว่าจะทำอย่างนี้จริงๆ”

บัณฑิตาถามชเนตตีเมื่อได้ฟังเรื่องที่เพื่อนรักคิดจะทำ สีหน้าเธอไม่ดีนักและไม่เห็นด้วยกับความคิดแย่ๆ ที่ไม่มีทางเป็นไปได้ของเพื่อน

“แน่ใจสิ ถ้าฉันไม่แน่ใจ ฉันไม่เล่าให้แกฟังหรอก”

“แกไม่คิดบ้างเหรอว่าคนที่แกกำลังแย่งเป็นแฟนของน้องสาว”

“คิดทำไม แกก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของฉันกับครอบครัวโน้นเป็นยังไง ขนาดคุณพ่อยังไม่คิดว่าฉันเป็นลูกเลย นับประสาอะไรกับน้องสาวที่จะคิดว่าฉันเป็นพี่”

ดวงตาของชเนตตีมีน้ำตาเอ่อคลอเมื่อพูดประโยคนี้ ความเสียใจและน้อยใจเรื่องบิดายังคงมีอยู่ท่วมท้นไม่เคยเลือนจากใจ เพียงแต่เธอเก็บมันไว้ให้ลึกที่สุด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ก่อนที่เธอจะตายจากโลกนี้ไป ชเนตตีหวังจะได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของบิดา

บัณฑิตาเอื้อมมือไปบีบมือเพื่อนอย่างให้กำลังใจ เธอรู้เรื่องชเนตตีดีกว่าใคร รับรู้ถึงความเศร้าโศกเสียใจที่อัดแน่นในใจของเพื่อนรัก เธอก็ได้แต่ปลุกปลอบให้คลายเศร้า ไม่มีปัญญาจะทำอะไรได้มากกว่านี้

“แต่ฉันคิดว่า เรื่องที่แกจะทำมันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันว่าแกเลิกล้มความตั้งใจดีกว่านะ”

ถึงแม้ว่าจะเห็นใจและสงสารชเนตตีมากเพียงใด แต่เรื่องนี้บัณฑิตาก็ไม่เห็นด้วย จึงคัดค้านอย่างไม่ถนอมน้ำใจเพื่อน แม้ว่าอีกใจก็อดที่จะสงสารชเนตตีไม่ได้ เธอรู้ว่าเพื่อนรักมีปมเรื่องบิดา รู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้ต่อครอบครัวภรรยาน้อยของบิดามาตลอดจึงอยากจะเอาชนะฝ่ายโน้นสักครั้ง แต่ทว่าเรื่องที่ชเนตตีจะทำ มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้น ไอศูรย์ไม่มีวันเลิกรักชนกนันท์ แล้วหันมารักชเนตตีได้แน่นอน บัณฑิตาหวังดีกับเพื่อน ไม่อยากให้เพื่อนต้องเสียใจและผิดหวังซ้ำสอง

“โห แกนี่ไม่ให้กำลังใจฉัน ฉันก็ไม่ว่า แต่อย่ามาให้ฉันเลิกล้มความตั้งใจได้ไหม มันทำให้ฉันรู้สึกว่า แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม” ชเนตตีโวยเพื่อน ก่อนจะตักอาหารใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ