2
“หนูไม่แต่งไม่ได้เหรอจ๊ะแม่…ฮึก หนูยังไม่เคยเจอเขาเลยด้วยซ้ำ” น้ำขิงเอ่ยเสียงสั่น น้ำตาไหลนองหน้าเธอเต็มไปหมดเมื่อรู้ว่าอีกสองเดือนข้างหน้าเธอก็จะต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าที่รู้เพียงแค่ชื่อ
“อย่าร้องไห้ฟูมฟายน่ะยัยขิง แกโตแล้วก็ต้องหัดช่วยแบ่งเบาภาระแม่บ้าง ถ้าไม่แต่งกับเขาแล้วบ้านเราจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง!”
แม่ของน้ำขิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเห็นว่าลูกสาวร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็บอกล่วงหน้าไปแล้วว่าจะให้แต่งกับลูกชายของเพื่อน
ตอนนั้นก็คุยกันรู้เรื่องแล้ว แต่ยังจะมาฟูมฟายอีกทำไม!
“มันไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ เหรอจ๊ะแม่…ให้หนูไปทำงานในเมืองก็ได้ หนูจะส่งเงินมา-…”
“ไม่ต้องเลยยัยขิง! ถ้าแกไปแล้วใครจะอยู่ดูแลพ่อกับแม่? แล้วแกคิดเหรอว่าวุฒิแค่มอหกของแกมันจะช่วยหาเงินมาใช้หนี้เป็นแสนได้น่ะ?!”
“ฮึก…แต่หนู…”
“อย่าดุลูกมันนักเลย ให้เวลามันหน่อย”
เสียงพ่อ
