“ถ้าอยากกลับบ้านจะไปส่ง แต่ฉันอยุญาตให้เธอค้างได้แค่คืนเดียว พรุ่งนี้หลังเลิกงานฉันจะไปรับกลับ ตกลงไหม” และก็เป็นอีกครั้งที่คนตรงหน้าทำให้อันธิกาแปลกใจ เธอพยักหน้ารับอย่างเงียบเชียบไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไปเท่าไหร่
จนเมื่อออกมาจากโรงพยาบาลวิศรุตก็ยังไม่ยอมหยุดทำเรื่องที่น่าตกใจ เขาอุ้มเธอออกมาจนถึงรถแม้จะบอกว่าเดินเองได้แต่อีกคนกลับไม่ยอมสนใจที่จะฟังมัน
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวขอบคุณเงียบๆ เมื่อถูกอุ้มมานั่งบนรถได้สำเร็จ ซึ่งอีกคนก็ไม่ได้พูดอะไรออกจากเดินอ้อมกลับมานั่งประจำที่แล้วพาเธอขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านตามที่เธอขอร้องเขาเอาไว้
“อันขอโทษคะ…ที่เข้าใจพี่รุจผิด” อันธิกาตัดสินใจพูดขึ้นหลังปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วรถนาน เรื่องนี้จะโทษเขาทั้งหมดเลยก็ไม่ได้ เธอเองก็มีส่วนผิดไม่น้อยที่วู่วามไม่ถามอะไรให้ดีเสียก่อนแล้วโวยวาย แม้คำพูดของเขาอาจจะยากที่จะเชื่อ แ
