รอคนเดียวมันเหงา
365 คำ
ตอนที่ 4
“แม่ไม่รับโทรศัพท์เหรอ”
“ค่ะ สงสัยแม่จะหลับแล้ว”
“อ่าว!.. แล้วพิมพ์จะเข้าบ้านได้ยังไง”
“ก็อาจต้องปีนเข้าไปค่ะ แต่ต้องให้ฝนหยุดก่อน พี่มีร่มมั้ยคะ”
“แต่พี่ว่ามันอันตรายนะมืด ๆ แบบนี้ยืนรออยู่คนเดียว แล้วถ้าปีนเข้าไปเกิดพลาดตกขึ้นมาล่ะ นี่ก็เกือบตีสามแล้ว แม่พิมพ์คงไม่ตื่นมาแน่”
พิมพ์นารินคิดในใจสิ่งที่เขาพูดขึ้นมา มันเหมือนอยากชวนเธอไปต่อที่ไหนสักแห่ง
“อุ้ยพี่!!..เอนเบาะลงมาทำไม” หญิงสาวตกใจที่อยู่ ๆ เขาก็เอนเบาะลงมา ถึงแม้จะเคยรู้จักชอบพอกันมาก่อน แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว และมันก็ไม่เหมาะสมด้วย
“ก็จะนอนรอเป็นเพื่อนพิมพ์ไง พี่ขับรถมาทั้งวันแล้ว พี่ขอพักหน่อยนะ” พูดจบเขาก็หลับตาลง
"ระหว่างรอไปกินข้าวต้มกับพี่ก่อนมั้ย ใช้เวลาไม่นานหรอกครับ" เขาหมายถึงอะไรกันแน่ ข้าวต้มจริง ๆ หรือว่าเรื่องอย่างว่า
“..........” หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก ฟ้าร้องหนักขึ้นเรื่อย ๆ เขาตะแคงมา จนบรรณารักษ์สาวต้องขยับขาหนี กระโปรงเธอก็สั้นแค่คืบเสียด้วยสิ ถึงแม้ในอดีตเธอจะเคยคบกับเขาแต่ก็ไม่เคยเคยมีอะไรกัน และเธอก็ไม่ควรใจง่ายทำเรื่องอย่างว่า เพราะเพิ่งเจอกัน ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาเขาเปลี่ยนแปลงไปยังไงแล้วก็ไม่รู้
“ไปทานข้าวต้มกับพี่เถอะ เดี๋ยวพี่เลี้ยง” ดูเหมือนเขาจะเชื้อเชิญให้เธอไปมีเซ็กซ์ บ้าบอหญิงสาวคิดในใจ
“ก็ได้ค่ะ” เธออยากจะตบปากตัวเองที่เผลอบอกเขาไปอย่างนั้น ทั้งที่ในใจก็ยังกล้า ๆ กลัว ๆ เกิดเขาพาไปทำมิดีมิร้ายขึ้นมา คิดได้ดังนั้นหล่อนจึงเปลี่ยนใจ
“เออ..แต่ไม่ดีกว่าค่ะ พิมพ์ไปก่อนนะคะ” เธอตัดสินใจก้าวลงรถ ขณะที่ฝนตกอย่างหนัก และปีนเข้าบ้านไปอย่างทุลักทุเล
“พิมพ์ เดี๋ยวก่อน” ศุภกรณ์ตะโกนตามหลังหญิงสาวไปอย่างเสียดาย
- ผู้เขียน
