หากไม่มีใครอื่นยืนอยู่ตรงนี้อีก เทียมตะวันคิดว่าตัวเขาคงซวนเซแทบล้มทั้งยืนไปแล้วแน่ ๆ ใครจะไปคิดว่าหญิงสาวที่จนเฝ้าเพียรตามหามาเกือบสิบปี หาจนแทบพลิกแผ่นดินตามหา คลาดกันก็เพียงเงา รู้สึกท้อมาก็หลายครั้ง
...สุดท้ายเขาก็มาสบตากับเธอที่นี่ ตรงหน้าเขายามนี้ จะว่าไปก็เหมือนความฝัน แต่มันก็ไม่ใช่ฝัน เธออยู่ที่นี่...ทำงานอยู่ในรีสอร์ตของเขา!
เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาก็เหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น เพิ่งจะกลับมานึกถึงรายละเอียดก็ต่อเมื่อคนที่อยู่ด้วยกัน ค่อย ๆ ถอยกลับไปทำหน้าที่ของใครของมัน
ระเบียงกว้างบนบ้านพัก ตอนนี้เหลือเพียงเขาคนเดียวแล้ว ชายหนุ่มค่อย ๆ ถอยกลับมานั่งยังม้านั่งตัวยาว พร้อมด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงอยู่ไม่หาย ก่อนจะหลุบมองกล่องรูปสี่เหลี่ยมจตุรัสในมือ สร้อยและจี้เพชรรูปหยดน้ำที่ทำเอาไว้...หวังว่าจะให้เธอ และสิ่งนี้ คือสิ่งที่ชักนำเธอให้มาพบกับเขาจนได้ หลังจากที
