เวลาเที่ยงกว่าๆในวันนั้น ร่างบางที่ไม่ได้สตินานหลายชั่วโมงค่อยๆขยับเมื่อเริ่มรู้สึกตัว เมื่อเสียงกระดาษถูกพลิกไปมาเธอพยายามลืมตาแต่ทำไมนะมันถึงหนักอึ้งไปหมด
“เอาละ เดี๋ยวคุณเช็ดตัวให้คนไข้ เตรียมอาหารจัดยาตามนี้ได้เลย...”
! เสียงนี้ ทำไมนะ คุ้นจังเลย นาเดียร์ที่ในที่สุดก็เปิดดวงตาของตัวเองได้ในที่สุด
“สวัสดีค่ะคุณนาเดียร์ ตอนนี้คุณอยู่ที่โรงพยาบาลนะคะ” เสียงหวานๆของพยาบาลร่างสูงตามเชื้อชาติตะวันตก บอกเธออย่างอ่อนโยน “โรงพยาบาล?”
“ค่ะ เมื่อวานนี้คุณหมดสติ สาเหตุจากร่างกายอ่อนเพลียค่ะ แล้วตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้างคะ”
“ค่ะ แค่เหมือนตัวหนักๆ” นาเดียร์ตอบคำถามพยาบาล แต่เธอค่อนข้างแปลกใจ เพราะคำถามเหล่านี้ควรเป็นหมอเจ้าของไข้มาถามและตรวจอาการของเธอไม่ใช่เหรอแล้วหมอเจ้าของไข้เธอเป็นใคร ใช่เจ้าของเสียงที่เธอได้ยินก่อนนี้มั้ยเสียงคุ้นมาก เหมือนกับเสียงของคนที่เธอไม่ได้เจอมาสามปีแล้ว แต่ถ้าเป็นเ
