ตอนที่ 6
1754 คำ
นาเดียร์ที่กลับเข้าไปในห้องตัวเอง จ้องมองตัวเองในกระจก หนึ่งปีที่เธออยู่กับต้าเซียน เขาดูแลเธอเหมือนกับ...เหมือนกับว่า...
“ลูก! ต้าเซียนพี่เห็นฉันเป็นลูกของพี่เหรอ...” นาเดียร์มองนาฬิกา และขยับเพราะสี่ทุ่มต้าเซียนต้องเข้ามาดูว่าเธอนอนแล้วเหรอยัง ตอนนี้สามทุ่มครึ่ง เธอต้องอาบน้ำได้แล้ว
เธอออกจากห้องน้ำเมื่อเวลาผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีต่อมา และก็เห็นต้าเซียนยืนอยู่ ในมือมีบางอย่าง ใบหน้าของเธอสลดลงทันที
“วันนี้ฉันใช้แรงเยอะ ต้องดื่มซุปไก่...เฮ้ยยยย ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเลยว่าพ่อได้เสียไปแล้ว” ต้าเซียนยิ้มกับคำเปรยของนาเดียร์ และยืนมอง นาเดียร์ดื่มซุปไก่จนหมด
“นอนได้แล้ว” ต้าเซียนพูดย้ำ และดึงมือนาเดียร์ไปที่เตียง
“ต้าเซียน...”
“หืม?”
“มีอะไรที่ฉันไม่รู้และควรรู้มั้ย?” ต้าเซียนใบหน้าเรียบเฉยตามเคย
“ฉันจะเรียนแพทย์เฉพาะทางด้านโรคหัวใจ” ต้าเซียนตอบเสียงเรียบ ในขณะที่ดึงผ้าห่มมาคลุมกายให้นาเดียร์
“ทะ...ทำไมละ พี่สนใจด้านสมองไม่ใช่เหรอ” นาเดียร์ถามกลับอย่างใคร่รู้กับข้อมูลใหม่ เพราะคำถามของเธอไม่ได้คาดหวังคำตอบแบบนี้
“ไม่สนใจแล้ว”
“ทำไมละ”
“นอนได้แล้ว...หลับตา” ตาเซียนขยับมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ หยิบหนังสือที่ถือติดมือมาเปิดอ่าน นาเดียร์ที่ต้องหลับตา ยิ่งโตขึ้นเธอก็ยิ่งสงสัย เมื่อก่อนพ่อมักจะทำแบบนี้ วันไหนก็ตามที่เธอออกแรงมาก พ่อก็จะมานั่งเฝ้ารอจนกว่าเธอจะหลับ
เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ต้าเซียนหันไปทางนาเดียร์ ที่หลับสนิทแล้ว เขาขยับอย่างแผ่วเบา วางนิ้วที่ข้อมือของนาเดียร์ และนิ่ง เขากำลังจับชีพจรนับจังหวะการเต้นของหัวใจ เวลาผ่านไปรอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเขาเมื่อผลออกมาเป็นที่น่าพอใจ
ต้าเซียนหันไปมองใบหน้าที่หลับไปแล้วอีกครั้ง เขาจ้องมองเธอ จ้องมอง จ้องมองและจ้องมอง แต่แล้วดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง เมื่อเขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่าใบหน้าของตัวเองห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ แต่แล้วสีหน้าของเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนไป เขาเลื่อนใบหน้าขึ้น ประทับอย่างแผ่วเบาที่หน้าผากนั้นด้วยริมฝีปากแดงของเขา เขาแช่อยู่อย่างนั้นและค่อยๆผละออกมาอย่างแสนเสียดาย แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มรวมถึงดวงตาที่ส่องประกายยามที่ภาพสะท้อนนั้นเป็นนาเดียร์
ภาพสะท้อนยามเช้าค่อยๆสาดส่องเข้าสู่ดวงตาที่ค่อยๆเปิดขึ้น นาเดียร์มองนาฬิกาที่บอกเวลาเจ็ดโมงเช้า เธอลุกจากที่นอนและเก็บที่นอนอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำ กิจวัตรประจำวันที่ทำเองในทุกๆเช้า
รอยยิ้มแย้มออกมาจากริมฝีปากของเธอ เมื่อออกมาจากห้องนอน ข้างนอก แม้จะเงียบแต่อาหารเช้าถูกจัดเตรียม ต้าเซียนไม่อยู่แล้วเขามักจะออกไปแต่เช้าถ้าวันไหนที่นักศึกษาแพทย์ต้องไปโรงพยาบาล จะว่าไปเธอเองยังไม่เคยเห็นต้าเซียนสวมเครื่องแบบกาวน์ ถ้าวันนี้เธอจะตามเขาไปก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร โรงพยาบาลที่นั่นเธอไปบ่อย เพราะเป็นที่เดียวกับที่พ่อเคยทำงาน นานแล้วที่เธอไม่ได้ไป ก็ตั้งแต่ที่พ่อจากไป จะได้ถือโอกาสไปเยี่ยมพวกอาหมอด้วยเลย เป็นความคิดที่ดี
...ว่าแต่ควรส่งข้อความบอกต้าเซียนดีมั้ยนะ! แต่ถ้าไม่บอกก่อน...เมื่อคิดแบบนี้เธอก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อมโนจินตาการณ์สีหน้าและใบหน้าของเขาตอนที่เห็นเธอไปปรากฎตัวที่นั่น แต่เธอก็ทำได้แค่มโนใบหน้าเดียวของเขา ฮิฮิฮิ เพราะเธอแทบจะแยกใบหน้าอารมณ์ของเขาไม่ได้ เพราะยามที่เขารู้สึกว่าดีต่อใจ เขาก็จะแย้มยิ้มออกมาสักครึ่งเซ็นต์ และยามที่เขารู้สึกว่าไม่ดีต่อใจ มันก็แค่ครึ่งเซ็นต์นั้นไม่มีให้เห็น จังหวะยิ้มของเขาสร้างรอยยักบนริมฝีปากน้อยมากซึ่งมันน้อยเสียจนเธอต้องจ้องระยะประชิดจึงจะเห็นครึ่งเซ็นต์นั่น
ฮ่าฮ่าฮ่า เสียงหัวเราะสดใสของนาเดียร์ดังขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเธอแค่ย้อนคิดภาพเหตุการณ์นั้น
ต้าเซียน ท่านเทพ ชื่อเขาก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเป็นเทพเจ้าแห่งฟ้า
นาเดียร์เดินเข้าไปในห้องของต้าเซียน เพื่อหยิบหนังสือเล่มนั้น เล่มที่เธออ่านค้างเมื่อคืน เธอถือออกมาจากห้อง เดินกลับเข้าห้องนอนตัวเอง ใส่หนังสือเล่มนั้นไปในเป้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็เตรียมเดินทาง ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เพราะวันนี้เธอจะไปทานมื้อเที่ยงกับใครสักคน อาจจะเป็นอาหมอโจเซฟ หรืออาหมอชาล็อต มั้ยก็อาจจะเป็นต้าเซียน
XXXUniversity Medical Center Hospital Tower ตัวอักษรที่แสดงถึงชื่อสถานที่ดังกล่าวนาเดียร์เงยหน้ามอง นานแล้วจริงๆที่เธอไม่ได้มา อาจจะแปลกๆสักหน่อย ใครกันที่เลือกโรงพยาบาลเป็นสถานที่ ท่องเที่ยว ก็เธอไงละ! นาเดียร์สาวน้อยลูกครึ่งจีน-อเมกัน คนนี้แหละ
ต้าเซียนที่เผอิญยืนอยู่ริมหน้าต่างกระจกบนอาคารอยู่นั้น อ๊ะ! ขณะที่สายตากำลังทอดมองออกมาด้านนอกของโรงพยาบาล ดวงตาเขาหลี่เล็กลงทันที เมื่อเขากำลังโฟกััสจับการเคลื่อนไหวแสนคุ้นตาบนภาคพื้นดิน...
นาเดียร์แสนสดใสรอยยิ้มขยายกว้างมากขึ้น เมื่อมองบรรยากาศแสนคุ้นตา เธอเดินไปที่ประชาสัมพันธ์
“สวัสดีค่ะ” พนักงานต้อนรับทักทายสาวน้อย
“สวัสดีค่ะ รบกวนเช็คคุณหมอโจเซฟ และคุณหมอชาล็อต วันนี้ทั้งสองเข้าเวรมั้ยคะ?” พนักงานยิ้มและแจ้งให้เธอรอสักครู่
นาเดียร์หันกลับไปมองรอบๆ ผู้คนยังเดินไปเดินมาเยอะอยู่ เธอไม่ควรมีความสุขที่ได้เห็นภาพเหล่านั้น แต่ทำไมนะจิตใจเธอแสนเบิกบาน ขณะที่รอ เธอก็มโนภาพตัวเองในเสื้อกาวน์ชุดคุณหมอ เธออยากเป็นหมอเพราะพ่อ เธอเติบโตมาท่ามกลางความรักของพ่อ ตอนเด็กๆ พ่อเคยถามว่าเธอโตขึ้นอยากเป็นอะไร
“อยากเป็นแบบพ่อ” ตอนนั้นเธอตอบไปแบบนั้น แต่ตอนนั้นพ่อเธอกลับเล่นมุขกลับ
“คงไม่ได้ เพราะนาเดียร์ไม่มีลูกกระเดือก” คำตอบของพ่อตอนนั้น ตอนนั้นเธอยังเด็กมาก และไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ จึงถามพ่อกลับไปว่า
“พ่อรักษาให้หนูได้มั้ยคะ?...หนูจะได้เป็นแบบพ่อ” ซึ่งคำตอบตอนนั้นของเธอ เธอคิดว่าตัวเองป่วยจึงไม่มีลูกกระเดือก แต่ตอนนั้นพ่อหมายความว่าฉันไม่สามารถเป็นพ่อได้ต่างหาก
ฮิฮิฮิ ใบหน้าของนาเดียร์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ตอนนั้นพ่อเข้ามา กอดฉันไว้ และเอาแต่เรียกชื่อฉัน
“นาเดียร์ นาเดียร์...” นาเดียร์กระพริบตา เมื่อเสียงเรียกที่คุ้นเคย
“อาหมอ!” นาเดียร์เสียงดังเล็กน้อย เมื่อหนึ่งในคนที่เธอมาหามาปรากฎอยู่ตรงหน้า เขาก็คืออาหมอโจเซฟ นาเดียร์วิ่งเข้าหาพร้อมเข้าสู่อ้อมแขนเพื่อนสนิทของพ่อในทันที
“นาเดียร์! หลานโตมาก ไหนขออาดูหน่อย...” โจเซฟมองหลานสาวที่เป็นบุตรสาวของเพื่อนรัก นาเดียร์ยิ้มออกมา “แซม ยอดเยี่ยมมาก” โจเซฟคิดในใจ แซมก็คือต้าเซียน คนส่วนใหญ่จะเรียกต้าเซียนว่าแซม โจเซฟเป็นหนึ่งในผู้ลงนามรับรองให้กับเขาเองว่าต้าเซียนจะสามารถดูแล นาเดียร์ได้ ความน่าเชื่อถือจากคนที่ได้รับความเชื่อถือ จึงทำให้ต้าเซียนผ่านช่วงเวลายากลำบากมาได้ หนึ่งปีผ่านไปแล้ว ทุกอย่างก็ปรากฎให้เขาได้เห็นแล้ว “ไปกับอา ขออาตรวจร่างกายหน่อยนะ”
“ไม่เอาค่ะ นาเดียร์ตั้งใจมาเยี่ยมคุณอาและคุณอาชาล็อต ไม่ตรวจได้มั้ย เพราะอาทิตย์หน้าก็ครบรอบหนึ่งปีที่ต้องมาตรวจสุขภาพอยู่ดี...นะนะ” โจเซฟยิ้มและพยักหน้ากับเสียงออดอ้อน ซึ่งความลับยังคงถูกปกปิดไว้ซึ่งแบบนี้ก็ดีแล้ว
“ก็ได้แต่ชาล็อต แป็บหนึ่งนะ..” โจเซฟหันไปถามพนักงาน แต่เนื่องจากนาเดียร์แจ้งความประสงค์ไว้แล้ว พนักงานจึงตอบคำถามที่โจเซฟไม่ต้องถามได้ทันที
“คุณหมอชาล็อต เข้าเวรบ่ายค่ะ” โจเซฟยิ้มรับรู้
“ไปกับอา เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงอามีสอน แซมก็เรียนคราสนี้กับอาด้วย นาเดียร์ไปฟังด้วยมั้ย?” นาเดียร์พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น และเดินไปกับอาหมอโจเซฟ ซึ่งในใจก็แอบลุ้นระทึก ว่าถ้าต้าเซียนเห็นเธอจะทำหน้าแบบไหนนะที่จู่ๆเธอก็ไปนั่งอยู่ในคราสเรียนเดียวกับเขา ฮิฮิฮิ
นาเดียร์เดินตามหลังคุณหมอโจเซฟเข้ามาในห้อง ห้องที่ตอนนี้นักศึกษาแพทย์นั่งประจำที่แล้ว ห้องนี้กว้างเหมือนห้องเรียนในมหาวิทยาลัย ด้านหน้ามีจอภาพขนาดใหญ่ นาเดียร์กวาดตามองไปยังนักศึกษาแพทย์ มีไม่มากประมาณสิบกว่าคนเท่านั้น รอยยิ้มเผยออกมาอย่างไม่มีปิดบัง เมื่อเธอเห็นคนที่มองหา ต้าเซียนนั่งแถวที่สามบล็อคกลาง ข้างซ้ายเขามีนักศึกษาแพทย์ที่เป็นผู้หญิง สลับกับนักศึกษาแพทย์ชายที่นั่งเรียงกัน ซึ่งแถวนั้นมีสี่คน ในบางครั้งเธอก็อดแอบคิดลักษณะของคนที่จะมาเป็นเพื่อนต้าเซียน ว่าจะเป็นคนแบบไหน แต่ดูจากที่เห็นพวกเขาเหล่านั้นดูปกติไม่เหมือนกับต้าเซียนเลย
ต้าเซียนมองมาที่นาเดียร์ด้วยใบหน้าราบเรียบ ทำให้นาเดียร์ค่อยๆเก็บคืนรอยยิ้มเมื่อไม่เห็นความรู้สึกบนแววตาหรืออะไรสักอย่างที่ใบหน้าของเขา ซึ่งดวงตาของเธอเอาแต่มองไปที่เขา เธอไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองก็เป็นที่สนใจของนักศึกษาแพทย์คนอื่นๆ ในชั้นเรียนอยู่เช่นกัน
- ผู้เขียน
