Chapter 10 : ไม่ชอบ ?
2038 คำ
ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่ลิฟท์เสียงของเขาก็ตะโกนเรียกตามหลังฉันมาตลอดทาง จนคนที่ยืนรออยู่หน้าลิฟท์ต้องหันมามองที่ฉันเป็นทางเดียวกันหมด
"จะตามมาทำไมก็ไม่รู้" ฉับบ่นมีเสียงออกมาเล็กน้อย แล้วพยายามไม่หันหลังไปมองเขา
เมื่อฉันมาหยุดอยู่ตรงหน้าลิฟท์ เขาที่เดินตามหลังฉันมาก็มายืนอยู่ข้างๆฉันแถมเอาไหล่มาสะกิดที่แขนฉันอีดด้วย ฉันจึงค่อยๆเขยิบห่างออกจากตัวเขา เขาก็เขิยบตามฉันเข้ามาอีกก้าว ฉันก็เขยิบอกไปอีก จนไปชนกับผู้หญิงที่ยินอยู่ ฉันไม่ได้มองเลยว่าข้างๆฉันจะมีใครยืนอยู่ไหม
"อุ้ย ขะ ขอโทษด้วยนะคะ" ฉันยกมือไหว้ขอโทษผู้หญิงที่ยืนข้างๆฉัน" ผู้หญิงแค่พยักหน้าให้เล็กน้อยแล้วยิ้มแบบเจื่อนๆให้
ส่วนเขาก็แอบขำอยู่ข้างๆฉัน ฉันจึงหันไปจิ๊ปากใส่เขาหนึ่งที แล้วง้างมือทำท่าจะตีเข้าไปที่แขนเขา ฉันก็ต้องรีบหยุดชะงัก เพราะสายตาของทุกคนที่อยู่หน้าลิฟท์ยังคงหันมามองฉันกับเขาเป็นระยะ ทำให้ฉันที่ง้างมืออยู่ต้องรีบเอามือลง
ฉันพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วหันหน้ากลับมายืนรอลิฟท์ตามเดิม
"แกๆผู้หญิงคนนั้นพนักงานใหม่ใช่ไหม เห็นว่าเพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้ ทำให้คุณเดย์คอยเดินตามซะแล้ว ร้ายไม่เบา" ตอนนี้พนักงานผู้หญิงที่ยืนรอลิฟท์กำลังซุบซิบนินทากับผู้หญิงอีกคนอยู่ ฉันจึงพูดสวนออกไป
"ขอโทษนะคะ ท่าไม่รู้จริงอย่าพูดสุ่มสี่สุ่มห้า ถ้าจะนินทาช่วยพูดลับหลังไม่ใช่ซุบซิบต่อหน้าจนฉันได้ยินไปด้วย ไร้มารยาท" เหลืออดเหมือนกันนะ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันพยายามตีตัวออกห่าง พอฉันพูดบอกผู้หญิงสองคนนั้น พวกเธอทำหน้าเจื่อนลงทันที ให้ตายสิการทำงานวันแรกของฉัน
"เอาเรื่อง" เขาพูดกระซิบที่ข้างๆหูฉัน
ติ๊ง
ประตูลิฟท์เปิดออก ทุกคนที่ยืนรอก็ทยอยกันเข้าลิฟท์รวมถึงฉันกับเขาด้วย ตอนนี้ในลิฟท์ยืนกันแน่นจนแขนฉันกับแขนเขาแนบชิดติดกัน
"กดชั้นจอดรถVIPให้ผมด้วย" เขาพูดข้ามหัวฉันเพื่อบอกกับคนที่ยืนใกล้กับที่กดเลขลิฟท์
"ทุกคนในลิฟท์ยืนนิ่งสงัด จนถึงชั้นที่จอดรถVIP แต่จู่ๆเขาก็จับมือฉันให้ออกไปกับเขาด้วย
"แกๆเขาจับมือกัน มันยังไงกันแน่" เสียงซุบซิบนินทาจากในลิฟท์ดังขึ้น จนเสียงค่อยๆหายไปเพราะประตูลิฟท์ปิดลง
"คุณ ฉันไม่ได้จอดรถชั้นนี้นะ"
"ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะไปส่ง" ขณะที่ฉันพูดเขายังคงจับจูลมือฉันไปที่ลานจอดรถ
"นี่ปล่อย ฉันกลับเอง คุณทำให้ฉันต่องอายมากเลยรู้ตัวไหม"
จู่ๆเขาก็หยุดเดินแล้วหันมาพูดกับฉัน แต่ยังคงจับมือฉันเอาไว้แน่น แล้วค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาพูดใกล้ๆกับหน้าฉันที่ห่างกันเพียงคืบ
"อายหรอ มากับคนหล่อๆอย่างฉันมันน่าอายตรงไหน" ทำไมสีหน้าเขาดูจริงจังขนาดนี้หล่ะ
พูดจบเขาก็หันกลับแล้วจูงฉันไปที่รถของเขา
"ขึ้นไปสิ" เขาเปิดประตูรถให้ฉัน แล้วพูดห้วนใส่ในเชิงบังคับ
"ไม่" ฉันตอบเขา จังหว่ะนั้นฉันกำลังเอี้ยวตัวเพื่อที่จะเดินออกไป เขาก็คว้าเอวฉันเข้ามากอดไว้ตอนนี้แผ่นหลังฉันกำลังแนบชิดกับตัวเขา
"ฉันแค่อยากรู้จักเธอ" เขาก้มลงมากระซิบที่ข้างๆใบหู คำพูดของเขาทำไมถึงได้ดูจริงจังเหมือนกับตอนก่อนหน้านี้ละ
"คุณอยากจะมารู้จักฉันทำไม" ฉันพูดกับเขาในขณะที่เขาก็ยังคงไม่ปล่อยเอวฉัน
"ไม่มีคำตอบ" ฉันจึงจับมือที่โอบเอวฉันออก แล้วหันไปคุยกับเขา
"คุณต้องการแกล้งฉัน"
"ก็ด้วย"
"นั่นไง" เดาผิดซะที่ไหน ตอนนี้ฉันง้างมืออีกครั้งเพื่อจะตีเขา แต่เขามือไวกว่าจับข้อมือฉันเอาไว้แล้วพูดขึ้น
"นักวอลเลย์หรอเอะอะง้างมือจะตบจะตีตลอด" พ่อคนกวนประสาทกลับมาละ
"ปล่อย" ฉันจ้องหน้าเขาเขม็ง เขาจึงค่อยๆปล่อยมือฉันลง แล้วจับหัวฉันให้ก้มลงไปนั่งในรถเขา
ปัง
ฉันกำลังทำท่าจะเปิดประตูลง เขาก็ชี้นิ้วคาดโทษใส่หน้าฉัน แล้วเดินมาขึ้นรถทางฝั่งคนขับ
"คาดเข็มขัดสิ"
"ไม่" เขานั่งหลับตาแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วค่อยๆขยับตัวเอื้อมมือดึงสายเบลล์มาคาดให้ฉัน
ฉันตอนนี้กลั้นหายใจสุดๆ เพราะหน้าเขากับหน้าฉันมันใกล้กันเอามากๆจนจมูกฉันแทบจะชนกับแก้มเขาอยู่แล้ว
"จะกลั้นหายใจทำไม" ยังจะมารู้อีก
"บัานอยู่ไหน"
"......"
"งั้นจูบ" ฉันเห็นทีท่าว่าเขาจะโน้มใบหน้ามาจูบฉัน ฉันจึงรีบตอบออกไปโดยเร็วว่าอยู่ที่ไหน เพราะฉันไม่อยากโดนเขาจูบเหมือนตอนพักเที่ยงอีก
"คอนโดxxx"
"ก็แค่เนี้ย"
จากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่งออกจากลานจอดรถทันที
หน้าคอนโดxxx อลิน
"ขอบคุณที่มาส่ง" ฉันที่กำลังจะเปิดประตูรถลง เขาก็พูดขึ้น
"พรุ่งนี้รอฉัน ฉันจะมารับ" ฉันหันไปมองค้อนเขา
"ลงไปสิ จะมองหน้าฉันทำไม หรืออยากให้ฉันขึ้นไปบนห้อง ก็ได้นะไม่ติด"
ฉันจึงรีบก้าวขาลงจากรถทันที...
"พ่อคุณขับรถไวอย่างเหมือนรีบไปลงนรก ขอให้รถคว่ำตาย" ฉันแช่งส่งท้ายตอนที่เขาขับรถจนไกลลับตา
ฉันจึงเดินเข้าคอนโดทันที นี่ฉันจะปฏิเสธอะไรเขาไม่ได้เลยหรอ แถมยังยอมให้เขามาส่งถึงคอนโดอีก ยัยอลินแกเป็นอะไร
วันต่อมา
คอนโดนอลิน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังหลับ
"ฮัลโหล" ฉันกดรับสายโดยที่ไม่มองชื่อว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
(ตื่นได้แล้ว ฉันรอเธออยู่ด้านล้างตึก ให้เวลาเธอสิบนาทีอย่าช้า ถ้าช้าฉันตามขึ้นไปถึงห้องแน่)
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
จาหที่งัวเงียอยู่ฉันต้องรีบขยี้ตาตื่นทันที ฉันจึงหันไปมองยังนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียง "หกโมงครึ่ง" ฉันอุทานออกมาเสียงดัง มารับอะไรเช้าขนาดนี้วะเนี่ย แล้วๆปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนกัน
"โอ้ยยย ลาออกวันนี้เลยดีไหม" ฉันรีบลุกจากเตียงทันที เขาให้เวลาฉันแค่สิบนาทีใครจะไปเสร็จทัน
ด้านล่างคอนโด
เมื่อฉันเดินมาถึงหน้าคอนโดก็เห็นรถของเขาจอดรออยู่ ฉันจึงเดินอ้อมไปเปิดประตูทางฝั่งคนขับ
"เธอสายเกือบครึ่งชั่วโมง" ก้นฉันหย่อนลงเบาะนั่งก็บนกันเลยนะ
"แล้วจะมารอทำไม คุณก็ไปที่บริษัทเลยสิ" ฉันย้อนเขาออกไปโดยที่ไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ
"คาดเข็มขัดสิ หรือจะต้องให้ฉันคาดให้" เขามองหน้าฉันแล้วขมวคิ้วหนาเข้าหากัน ทำไมวันนี้ดูขรึมจังหล่ะ ฉันเลยรีบดึงสายคาดเบลล์ทันที ยังไม่ทันจะคาดเสร็จ เขาก็พุ่งรถออกด้วยความเร็ว
บริษัท
ฉันนเดินเข้ามายังภายในบริษัทสายตาทุกคนจับจ้องมองมาที่ฉัน คงไม่พ้นเรื่องเมื่อวานแน่ๆ อยากจะมองก็มองไปฉันไม่สนใจ แต่ถ้าใครกล้ามาพูดไม่ดีใส่ให้ฉันได้ยินก่อนละก็ ฉันไม่ปล่อยแน่ๆ
จนกระทั่งเสียงซุบซิบค่อยๆเงียบลง แล้วทุกคนก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินโดยที่ไม่สนใจฉันเหมือนตอนก่อนหน้า
เมื่อฉันเดินมาถึงลิฟท์ ลิฟท์ก็มาพอดี ฉันที่กำลังจะเดินก้าวก็ต้องตัวเซเล็กน้อยเพราะมีมือใครก็ไม่รู้มากระชากแขนฉันเอาไว้
ฉันจึงรีบหันไปดูเพื่อที่จะต่อว่า แต่กลับกลายเป็นเขาอีกแล้ว นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ใช่ว่าขึ้นไปบริษัทแล้วหรอกหรอ
"คุณ มากระชากแขนฉันทำไม"
"....." เขานิ่งเงียบไม่พูดอะไร แล้วลากฉันไปยังลิฟท์อีกฝั่ง เป็นลิฟท์เฉพาะของผู้บริหารเท่านั้นที่จะขึ้นได้
"คุณฉันทำงานแผนกบัญชี ไม่ใช่ชั้นของผู้บริหารนะ"
เมื่อเขากดลิฟท์ประตูลิฟท์ก็เปิดออกทันที เขาจูงมือฉันเข้าไป แต่ยังคงจับมือฉันเอาไว้เหมือนเดิม แล้วนี่จะพาฉันไปยังชั้นผู้บริหารทำไมกัน
ติ๊ง
ชั้นผู้บริหาร
เมื่อออกจากลิฟท์ ผู้หญิงเลขาหน้าห้องแทบจะทุกห้องมองมาที่ฉันกับคุณเดย์ด้วยสีหน้าที่ดูตกใจ มันก็น่าตกใจอยู่หรอก อยู่ดีๆลูกชายท่านประธานมาจับมือพนักงานธรรมดาอย่างชั้นขึ้นมาที่ห้องผู้บริหาร
เขาพาฉันเดินเข้ามายังห้องห้องหนึ่ง น่าจะเป็นห้องทำงานของเขานี่แหล่ะ
"เธอไปนั่งตรงนั้นก่อน" เขาเพยิดหน้าไปยังโซฟาที่ยู่ทางซ้ายมือของห้อง
แกร่กๆ
ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปนั่งยังโซฟา ฉันก็ได้ยินเสียงล็อคประตูห้อง ฉันจึงรีบหันขวับทันที
"คุณล็อคห้องทำไม" พอฉันถามเขา เขาก็เดินปรี่เข้าหามาฉันทันที
จนฉันต้องถอยกรูดแล้วเซล้มลงไปบนโซฟา เขาที่เห็นแบบนั้น ก็ยกยิ้มที่มุมปาก แล้วรีบขึ้นมาคร่อมตัวฉันบนโซฟาในทันที
"คุณจะทำอะไร"
"ไหนบอกฉันหน่อยเธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ"
"....." ฉันเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเขา แต่ฉันพยายามใช้มือเล็กๆดันไปที่แผงอกแกร่งของเขา แต่ผลักเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล
"อย่าพยายาม สิ่งที่เธอควรทำตอนี้คือทำให้ฉันมีความสุขบนสวรรค์จะดีกว่านะ" เขาพูดด้วยออกมาด้วยความโกรธ แถมมีท่าทีที่เขาแปลกๆตั้งแต่ตอนมารับฉันแล้ว ซื่งเขาเมื่อวานกับเขาในวันนี้มันแตกต่างโดยสิ้นเชิง
"คุณไม่พอใจอะไรฉันก็คุยกันดีๆ อย่ามาทำแบบนี้"
"เธอรู้ไหมว่าไอพัฒน์หัวหน้าเธอเมื่อวานมันโทรมาหาฉัน" นี่บอสคงจะไม่ได้โทรไปถามเรื่องที่ฉันหปทานข้าวกับเขาหรอกนะ
"บอสโทรหาคุณแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"
"เกี่ยวสิ มันถามว่าฉันคิดยังไงกับเธอ เพราะมันเห็นว่าเธอไปทานข้าวกับฉัน" นั่นไง ทำไมบอสต้องอยากรู้ขนาดนั้นด้วย
"แล้วคุณจะมาทำท่าโกรธฉันเพื่อ" เพราะตอนนี้เขามีสีหน้าที่ดูโกรธเอามากๆ
"ไม่ได้โกรธแต่ไม่ชอบ"
"ไม่ชอบฉัน" พอฉันพูดออกไปว่าไม่ชอบฉัน เขาก็ผงะเล็กน้อย
"ฉันไม่ชอบที่ไอพัฒน์มาบอกว่ามันชอบเธอ"
"....."
"เธอไปทำอีท่าไหน มาทำงานวันเดียวมันถึงกล้ามาบอกว่าชอบเธอได้"
"ฉะ....อื้อ" ยังพูดไม่ทันจบเขาก็รีบโน้มใบหน้าลงมาจูบกับกลีบปากฉันในทันที มือเขาค่อยๆลูบไล้ไปยังต้นขาเรียว แล้วค่อยๆเลื่อนฝ่ามือเข้าไปยังใต้กระโปรงแล้วไปหยุดอยู่ตรงกลีบเกสรของฉัน
- ผู้เขียน
