ทั้งคู่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดต่อกันอยู่เกือบชั่วเวลาหนึ่งก้านธูปดับ ในตอนนั้น เนี่ยหยวนซูยอมรับว่านางดื่มย้อมใจตนหนักไปหน่อย จนออกอาการยิ้มเรี่ยราดและมองคนตัวโตด้วยสายตาหวานเชื่อม
ฝ่ายจิ่งหลัวคุนเปิดกล่องไม้ที่นำติดตัวมาด้วย ข้างในคือของแทนใจที่อยากมอบให้เนี่ยหยวนซู
“เจ้าบอกว่าชอบสีเขียว เรื่องนี้น่าประหลาดใจสักหน่อย เท่าที่รู้ สีขาวและสีเหลืองเป็นสีโปรดเจ้าเสมอมา กระนั้นนับว่าสวรรค์เป็นใจเหลือเกิน ด้วยข้าเตรียมสิ่งนี้ไว้พอดี อาจไม่ใช่เครื่องประดับหรูหราแต่ก็มีความหมายซ่อนอยู่”
ดวงตากลมโตมองสร้อยหยกเส้นงามซึ่งล้อกับแสงแดดจนทำให้ดวงตาพร่าเบลอ และยังมีจี้แกะสลักเป็นรูปหงส์ เนี่ยหยวนซูมิอาจปฏิเสธได้ว่านางพึงใจอย่างที่สุด
“ในครั้งหน้าที่เราพบกัน หากอาซูสวมสร้อยเส้นนี้นั่นหมายความว่า เจ้ายังปรารถนาเป็นฮูหยินของลาโง่ ทว่าหากข้าไม่เห็นมัน ย่อมหมายความว่า เจ้า...”
ชายหนุ่มเงียบไปชั่วครู เขาเป็น
