“ฉันเจ็บ เอามันออกไป เอามันออกไปเดี๋ยวนี้นะไอ้คนบ้า” ยิ่งเขาถลำลึกมากเท่าไรเธอก็ยิ่งเจ็บจุก เหมือนร่างถูกฉีกกระชากออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ ราวกับว่าวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง ณ วินาทีนี้ ใบหน้าแฉล้มบิดเบ้ ส่ายหน้าน้ำตาไหลพราก ทั้งผลัก ทั้งดัน ทั้งจิก ทั้งข่วน ซัดอุตลุดไปทั่วแผ่นอกบึกบึนและไหล่หนาไม่ยั้ง
“ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อจริงๆ”
ถึงแม้จะรู้ว่าเธอยังไม่เคยต้องมือชายด้วยตัวเองเมื่อเสี้ยววินาทีที่ผ่านมา ทว่าเขาก็ยังคงพร่ำพูดประโยคเดิมๆ ราวคนละเมอ อีกทั้งสงสัยเหลือคณาว่าเธอใช้มารยาหญิงบทไหนจึงทำให้น้องชายผู้ล่วงลับถึงกับหลงจนโงหัวไม่ขึ้น กระทั่งยอมตกเป็นลูกไก่ในกำมือเธอ
“ได้โปรดหยุดเถอะ ฉันเจ็บ เจ็บจะตายอยู่แล้ว” สาวเจ้าวิงวอนทั้งน้ำตา
“ฉันหยุดไม่ได้จริงๆ ลัยลา” เขาปฏิเสธเพราะตอนนี้มาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับซะแล้ว อีกอย่างถ้าเขาหยุดเธอก็จะหวาดกลัวที่จะมีความสัมพันธ์ทางกายในครั้งต่อไป คิด
