ดั่งต้องมนตร์อสูร

เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย (40%)

ฟาร์มมิโลสลาฟ แอฟริกาทางตอนใต้

“แม่นั่นอยู่ไหน?” 

ทันทีที่เจ้าของร่างสูงใหญ่ ผมยาวรุงรัง ใบหน้ารกครึ้มไปด้วยหนวดเครา มาถึงก็ถามหาตัวเชลยสาวทันที เขาจงใจทำตัวให้น่าสะพรึงกลัว เพื่อเอามาขู่ให้นังเชลยสยองโดยเฉพาะ บรรดาลูกน้องก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมนายของตนต้องลงทุนไว้หนวดไว้เคราให้เหมือนมหาโจรก่อนที่จะจับตัวหญิงสาวมา  

“ในนี้ครับนาย” ลูกน้องพานายมาดูหน้าเชลยสาวที่ถูกขังไว้ในห้องเก็บของทันที ร่างบางนอนสลบอยู่กับพื้น ฝุ่นจับตามเนื้อตัวเต็มไปหมด 

“ทำไมยังไม่ฟื้น?” เบอนันเดสถามไปอย่างนั้นทั้งที่แสนจะพอใจกับสภาพของเธอที่เขาได้เห็น

“ขอโทษครับนาย เธอขัดขืนเราก็เลยต้องวางยาสลบเธอ” หนึ่งในบอดี้การ์ดรายงานเจ้านายเสียงสั่นอย่างกลัวจะถูกลงโทษ

“อืม…ดีมาก” ชายหนุ่มพยักหน้ารับเนิบนิ่งด้วยความถูกใจ หาได้โกรธที่ลูกน้องทำแบบนั้นกับหญิงสาวไม่ ร่างผึ่งผายยกมือขึ้นลูบคางราวกับใช้ความคิด หลังจากนั้นดวงตาคมก็สว่างวาบขึ้นในบัดดล 

“ไปเอาน้ำมาถังหนึ่ง” เขาออกคำสั่งทันทีเมื่อสมองอันชาญฉลาดคิดอะไรบางอย่างได้ ในเมื่อไม่อยากตื่นดีนักเขาก็กระชากเธอขึ้นมาจากภวังค์ด้วยวิธีต้อนรับนังปีศาจอย่างถึงใจ เบอนันเดสแสยะยิ้มอย่างนึกสนุก

“น้ำ…” ลูกน้องทวนคำอย่างงงๆ  

“เออ…บอกให้ไปเอามาก็ไปเอามาสิโว้ย พวกมึงจะสงสัยอะไรนักหนาวะ” เห็นลูกน้องยังทำโอ้เอ้ไม่ทันใจ คนอารมณ์ร้อนก็โวยลั่น จนพวกเขาต้องลนลานไปทำตามบัญชา

จากนั้นเบอนันเดสก็ตั้งใจสาดน้ำในถังซัดใส่ร่างที่นอนหมดสติไปเต็มๆ โดยไม่คิดจะยั้งมือหรือเมตตาคนที่กำลังทำท่าหลับไม่รู้เรื่องเลยสักนิด 

ซ่า!!!

“อื้อ…” คนที่โดนฤทธิ์ยาสลบขนานหนักเพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อย ปรือเปลือกตาเล็กน้อย แล้วพลิกตัวไปอีกทางเพื่อที่จะหลับต่อด้วยความเพลีย

“ไม่ตื่นใช่ไหม ได้…ไปเอาน้ำใส่น้ำแข็งมา เอาแบบเย็นเจี๊ยบเลยนะ” คำสั่งของผู้เป็นนายทำให้ลูกน้องถึงกับลอบกลืนน้ำลายคนละเอื้อกสองเอื้อก  

ไม่นานน้ำใส่น้ำแข็งแบบเย็นจับขั้วหัวใจตามคำบัญชาก็มาอยู่ในมือของอสูรร้าย เขาไม่รอช้าสาดน้ำเข้าปะทะใบหน้าของคนที่กำลังนอนคู้กายอยู่บนพื้นด้วยความแรงโดยไม่ปรานี  

ซ่า!!!

“ตื่น! ตื่นเดี๋ยวนี้แม่ตัวดี!” 

ร่างบางกระตุกน้อยๆ แต่ก็ยังไม่ได้สติ เขาจึงตะโกนเรียกด้วยเสียงดังจนแทบป่าแตก แล้วสาดน้ำที่ยังเหลืออยู่ก้นถังซัดเข้าหน้าเธออีกรอบ  

“แค่ก! แค่ก! แค่ก!” ความเย็นเฉียบทำให้เจ้าของร่างอรชรรู้สึกตัวงัวเงียลุกขึ้น ไอค่อกแคกเมื่อน้ำเข้าปาก แล้วปาดหยาดน้ำที่รินไหลออกไปให้พ้นจากใบหน้า ก้มลงมองเนื้อตัวของตัวเองแล้วก็ต้องตกใจสุดขีด

โรฮันนาทำหน้ามึนงงเป็นไก่ตาแตก นึกว่าฝันไปจึงหลับตาลงแล้วลืมขึ้นมาใหม่ แต่ทุกอย่างก็ยังชัดเจน ตาหวานไล่กวาดมองเหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายที่ยืนรายล้อมหน้าสลอนทีละคน แล้วมาหยุดลงที่ผู้ชายคนหนึ่งตรงหน้า สิ่งที่เห็นทำให้โรฮันนาแทบสิ้นสติ ตกใจจนขากรรไกรค้างเติ่งกลางอากาศ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่  

ร่างสูงใหญ่องอาจดุจดั่งยักษ์ปักหลั่น นัยน์ตามืดดำน่าประหวั่นพรั่นพรึง หนวดเครายาวเฟิ้ม ยมยาวรุงรังไม่ต่างอะไรจากมหาโจร ยืนค้ำหัวจ้องหน้าเธอเขม็ง ช่างน่าสะพรึงกลัวนัก แม่สาวผู้อาภัพได้แต่สงสัยว่าคนพวกนี้เป็นใครกัน แล้วตัวเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เธอจำได้ว่าโดนชายแปลกหน้าเอาปืนจี้ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาโผล่ที่นี่เสียแล้ว 

ตั้งสติได้โรฮันนาก็รีบลนลานพยุงตัวลุกขึ้นด้วยท่าทางกะปลกกะเปลี้ย ตั้งท่าจะวิ่งหนีเอาชีวิตรอด แต่คนร่างยักษ์ก็ผลักเธอเสียหลักล้มหัวคะมำลงไปนั่งจุมปุกกับพื้นดังเดิม

“จะไปไหนห๊ะ! คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ” เบอนันเดสกอดอกมองร่างมอมแมม แล้วเลิกคิ้วถามเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน 

 “คะ…คุณเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน” เธอถามเสียงสั่นๆ ตื่นกลัวกับสถานการณ์อันน่าสะพรึงกลัว แล้วก้มหน้างุด ไม่กล้าที่จะมองหน้าชายผู้น่ากลัวอีกต่อไป

“ในขุมนรกไงล่ะนังปีศาจ” เสียงที่ตอบกลับมาดุกร้าว จนคนฟังหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ กายบางสั่นสะท้านราวกับยืนอยู่บนยอดผาสูงชัน ทันใดนั้นมือหนาก็กระชากหน้าของเธอขึ้นมามองให้เต็มตาด้วยความชิงชังรังเกียจ

“กรี๊ด! คุณจะทำอะไรฉัน! ปล่อยฉันนะ!” หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจกลัวสุดขีด เมื่อเห็นหน้าไอ้โจรที่มันจับตัวเธอมาในระยะประชิด หนวดเคราเฟิ้ม แค่เหลือบไปเห็นหน้าเขาเธอก็แทบช็อก และไหนจะยังนัยน์ตาแข็งกร้าว ที่มองมาที่เธอด้วยความโหดเหี้ยมนั้นอีก  

“ฮึ…ยัยหน้าจืด หน้าตาไม่สวยไม่พอ จิตใจยังเลวทรามต่ำช้าได้อีก ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก” ชายหนุ่มเหยียดหยามและมองเธออย่างเย้ยหยันปนสมเพช

“ไหนมาดูชัดๆ หน่อยซิว่าหน้าผู้หญิงแพศยาสารเลวมันเป็นยังไง” เขากระชากปลายคางมนขึ้นมามองชัดๆ แล้วใช้ฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้ใบหน้าซีดเผือดของเธออย่างจาบจ้วง  

“โอ๊ย! ปล่อยนะ ฉันเจ็บ” โรฮันนาทำหน้าเบ้ด้วยความแสบที่ผิว สะบัดหน้าหนีจากการคุกคามของไอ้มหาโจร รู้สึกทั้งหวาดกลัวและขยะแขยงสัมผัสของเขาในคราเดียวกัน 

“เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปกับความเลวระยำที่เธอได้ทำไว้” ยิ่งเธอเบี่ยงหน้าหนีเขายิ่งเพิ่มแรงเน้นหนักลงไปบนแก้มนุ่ม จนมันเห่อขึ้นมาเป็นรอยมือ

“คุณพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ แล้วจับตัวฉันมาทำไม ฉันไปทำอะไรให้คุณไม่ทราบ” หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้า น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว 

“ฉันก็จะเอาตัวเธอมาชดใช้ความเลวที่เธอได้ก่อไว้ไงล่ะ” เสียงเหี้ยมจงใจกระซิบข้างใบหู จนเธอขนลุกเกรียวเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นลมหายใจที่เหมือนกระหายเลือดของอสูรร้าย

“ความเลวอะไร ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่รู้เรื่อง คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ นะ…ได้โปรด แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องคุณ” ทั้งที่หวาดกลัวจนแทบช็อก ทว่าเธอก็ยังพยายามที่จะเอ่ยปฏิเสธข้อกล่าวหาและต่อรอง ริมฝีปากสั่นระริกพร่ำขอร้องอ้อนวอนให้เขาปล่อยตัวเธอไป  

“เฮอะ…อย่ามาตอแหล ปฏิเสธอย่างหน้าด้านๆ คิดเหรอว่าฉันไม่รู้ว่าเธอทำความเลวอะไรไว้บ้าง” มือใหญ่บีบที่กระพุ้งแก้มบอบบางทั้งสองข้างอย่างรุนแรง จนเธอทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ ก่อนจะตะคอกใส่หน้าอย่างโกรธจัดที่หญิงสาวยังกล้าแก้ตัวน้ำขุ่นๆ  

“แล้วคุณจะให้ฉันชดใช้ยังไง” เมื่อเห็นว่าคงไม่มีทางที่เขาจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดแน่ โรฮันนาจึงยอมจำนนในโชคชะตาที่มันโหดร้ายอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของตน 

รอคำตอบพร้อมมองเขาอย่างหวาดหวั่น ยกมือขึ้นกอดตัวเองโดยอัตโนมัติ จนชายหนุ่มเข้าใจในความหมายทันที เบอนันเดสเหยียดยิ้มที่มุมปาก แล้วมองปราดตั้งแต่หัวจรดเท้าของเชลยสาวตรงหน้าด้วยสาตาดูแคลน

“หึ…ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเอาเธอมาทำเมียหรอก แค่เห็นหน้าเธอฉันก็เอาไม่ลงแล้ว สะอิดสะเอียน แต่ฉันจะเอาเธอมาเป็นทาสรับใช้รองมือรองตีนฉัน จนกว่าฉันจะพอใจต่างหากล่ะ” เขาช่างโหดร้ายยิ่งนัก จับเธอมาทารุณยังไม่พอ ยังคิดจะทำร้ายจิตใจเธออย่างเลือดเย็นอีก  

“คุณมันคนไม่มีเหตุผล ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ทำ ได้โปรดส่งฉันกลับบ้านเถอะนะฉันขอร้อง” หญิงสาวพร่ำเอ่ยอ้อนวอนเจ้าของใบหน้าดุดัน ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่ามาถึงขั้นนี้แล้วเขาคงไม่ปรานี 

“หยุดพล่ามได้แล้วยัยหน้าจืด เธอจะต้องอยู่ชดใช้ความเลวระยำที่นี่จนกว่าฉันจะพอใจ” เบอนันเดสสั่งเสียงกร้าวแล้วเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจนดังกรอด ยิ่งแค้นใจเมื่อเห็นคนที่ทำให้น้องชายตายยังคงทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวและไม่ยอมรับในการกระทำเลวๆ ของตน 

“คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมากักขังหน่วงเหนี่ยวฉัน” ทั้งที่กลัวเขาจนหัวหด แต่โรฮันนาก็พยายามทำใจแข็งเถียงด้วยเสียงตะกุกตะกัก ดวงหน้าหวานซีดเผือด 

“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ล่ะลัยลา ในเมื่อเธอทำให้น้องชายฉันตาย และต่อไปนี้ฉันคือเจ้าชีวิตเธอ จำใส่สมองเน่าๆ ของเธอเอาไว้” เขาเอานิ้วชี้จิ้มลงบนหัวเธอยิกๆ ย้ำคำพูด 

ที่สุดอีกฝ่ายก็เฉลยข้อข้องใจให้กระจ่างซักที ว่าเขาจับเธอมาไว้ที่นี่ด้วยเรื่องใด งั้นเธอก็คงจะต้องตกเป็นแพะรับบาปแทนพี่สาวสินะ ไม่มีทาง! เธอจะไม่ยอมชดใช้ในสิ่งที่ตนไม่ได้กระทำอย่างเด็ดขาด โรฮันนาตะโกนบอกตัวเองในใจอย่างแน่วแน่  

“ฉันไม่เคยทำให้ใครตาย แล้วฉันก็ไม่ใช่พี่ลัยลาด้วย ฉันชื่อโรฮันนา! โรฮันนาคุณได้ยินไหม!” หญิงสาวตะโกนใส่หน้าเขายืนยันในตัวตนของเธอเสียงดังฟังชัด 

“ปากแข็งนักนะยัยหน้าจืด” พ่อตัวโตก้มลงมาบีบกรามน้อยจนแทบแหลกละเอียดคาอุ้งมือใหญ่ เบอนันเดสโมโหจนหน้าดำหน้าแดงที่หญิงสาวยังยืนกระต่ายขาเดียวอยู่

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ใช่พี่ลัยลาจริงๆ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้” โรฮันนาอ้อนวอนเขาอีกครั้ง และยังคงยืนยันว่าตนไม่ใช่คนที่เขาต้องการตัว  

“หุบปาก!” ชายหนุ่มตวาดลั่นจนร่างบางสะดุ้งสุดตัว หุบปากฉับทันที ขนาดลูกน้องของเขายังพากันขนหัวลุกกับอารมณ์เดือดของเจ้านาย แล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ  

“ไม่! ฉันจะพูด! ไอ้ฝรั่งบ้า! ไอ้คนโง่! คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้” ครั้นตั้งสติได้โรฮันนาก็ตะโกนปาวๆ ด่าทอเขาด้วยความลืมตัว โมโหมากที่เขาไม่รู้จักฟังอะไรบ้างเลย มาถึงก็เอาแต่ขู่กรรโชกเธออย่างกับคนคลั่ง  

“จำใส่กะโหลกไว้นะลัยลา ต่อไปนี้ฉันเป็นเจ้าของเธอ ไม่ว่าจะเป็นชีวิต จิตวิญญาณ หรือแม้แต่ลมหายใจไร้ค่าอันน่าสะอิดสะเอียนของเธอ” มือหยาบบีบแก้มนวลรุนแรงจนโรฮันนาต้องหยีหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันบอกหญิงสาวด้วยดวงตาวาวโรจน์ ถึงกรรมสิทธิ์ในตัวเธอที่เขาจะเป็นผู้ถือครองมันนับแต่นี้เป็นต้นไป