“อาหารไม่อร่อยเหรอ” วิลโน้มหน้าโน้มตัวมากระซิบที่ข้างหู
“เปล่า”
“งั้นไม่สนุก”
“อืม”
“ทำไม”
“ไม่ได้คิดเหตุผลไว้” อุ้ย! จู่ๆร่างบางก็ถูกดึงและยกขึ้น “นี่! ทำอะไรของคุณ”
“เผื่อจะทำให้เธอสนุกขึ้นมาบ้าง”
“การมานั่งบนตักคุณเนี่ยนะ!”
“แล้วสนุกขึ้นมั้ยละ”
“ไม่!…ปล่อยฉันนะ” ธนมดิ้นรนต้องการอิสระ แต่เธอก็ไม่ได้มันมา ในทางตรงข้ามเขากลับรัดวงแขนรอบเอวเล็กไว้แน่น จนร่างเธอแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกันกับเขาอยู่แล้ว ธมนคิดว่าดื้อดึงไปก็ป่วยการ เมื่อเขาต้องการเธอก็ไม่สามารถขัดเขาได้จึงปล่อยเลยตามเลย แผ่นอกเขาจึงกลายเป็นพนักพิงให้กับเธอไปอย่างอบอุ่น
วิลเมื่อเห็นว่าเธอผ่อนคลาย จึงเอื้อมยกแก้วเครื่องดื่มของตน เอกรินทร์จึงหันมาและชนแก้วกันครั้งแล้วครั้งเล่า สองหนุ่มคุยเรื่องราวทั่วๆ ไปตามประสาเพื่อน สลับกับที่เอกรินทร์ลุกไปเด้นซ์กับสองสาวบ้างเป็นครั้งคราว แต่วิลกับธมนยังคงปักหลักนั่งเป็นเก้า
