#9
1509 คำ
มีนะ...แล้วเธอไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์สำหรับตัวเขาแล้วเขามองว่าเธอคนนั้น
ไม่ผิดอะไรเลย ใครอยากจะมีรักที่ผิดหวังกันละ ถ้าเธอมีเขาคนนั้นอยู่ก็หวังว่าผู้ชายคนนั้นจะให้อภัยเธอเพราะรักแท้ชนะทุกสิ่ง ถ้าเธอเป็นคนดีพอ ซึ่งเรื่องความดีในตัวเธอเขาคงไม่ฟันธง กับการได้นอนมีความสัมพันธ์โดยร่างกายกันแค่คืนเดียว และเขาก็ไม่หวั่นไหวถึงขั้นรักผู้หญิงที่นอนด้วยแน่นอน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก็ต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง เพราะเขายินดีจ่ายให้เธออย่างเหมาะสม ก็เขามันนักลงทุน อย่างเธอก็อาจจะมากกว่าที่เขาเคยจ่าย...
“ฉันจะไม่เจรจาใดๆ กับคุณบนเรือลำนี้” ธมนยืนยันชัดถ้อยชัดคำ วิลนิ่งไปทันที อาหารน้ำและยาที่เขาให้เธอกินมันทำให้เธอฉลาดขึ้นอย่างงั้นเหรอหรือเพราะเธอพึ่งรอดมาจากโลกแห่งความตาย เธอจึงเท่าทันสถานการณ์มากขึ้น
“ฉลาดนี่ แล้วคิดว่าจะเอาอำนาจอะไรมาต่อรองกับผม”
“…….” ไม่มีเสียงตอบรับใดกลับมา ธมนแสร้งหันไปทางอื่น ผู้ชายคนนี้รูปร่างหน้าตาดึงดูดเพศตรงข้ามอย่างไม่ต้องคิด แต่ในขณะเดียวกันก็มีความน่ากลัวแฝงอยู่ภายใต้ใบหน้าน่ามองนั้น ทางเดียวคือเธอต้องนิ่งไว้ เพราะที่นี่มันดินแดนอาณาเขตของเขาไม่มีความเป็นกลางเกิดขึ้นทั้งนั้น เธอไม่รู้จักเขาว่าเป็นใครมาจากไหน หน้าตาไม่ได้บอกความดี แม้ความดีของเขาจะมีอยู่บ้างตอนที่ช่วยชีวิตเธอไว้
วิลขบกรามแน่นทันที...นอกจากเขาจะรำคาญน้ำตาผู้หญิงแล้ว สิ่งที่เขาไม่พึงปราถนาจะพบเจอคือคนอวดดี เพราะฉะนั้น...
พรึ่บ!!! อร้ายยยย!!! ธมนร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็ขึ้นคร่อมเธอ “นี่จะทำอะไร!!!” ธมนเสียงดังเท่าที่เธอจะมีแรงตะเบ็งออกไป
“ทีอย่างเงี่ยมีเสียงขึ้นมาทันทีนะ” อื้มมมม ธมนเบ้หน้าและเบี่ยงหน้าหนี เมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้จนลมหายใจร้อนๆ ของเขา เป่ารดแก้มเธอจนเธอรู้สึกร้อนวูบวาบ
“หายใจไม่ออก” ธมนพยายามเลี่ยงสิ่งล่อแหลมในทางเรื่องอย่างว่า แต่...
“ยังไม่ทันได้ดูด..เอ่อ...จูบ ก็หายใจไม่ออกแล้วเหรอ งั้นช่วยผายปอดมั้ย” วิลพูดแหย่พร้อมรอยยิ้มยั่ว และขยับใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นจนปลายจมูกโด่งสัมผัสกับผิวแก้มเนียนนุ่มอย่างตั้งใจ
“นี่! ถ้าคุณทำอะไร ฉันจะแจ้งความ”
“ออ...จริงด้วย ผมลืมเรื่องที่คุณบุกรุกเข้ามายั่วผมถึงห้องนอน”
“นี่!!! สิ่งที่คุณพูดมันไม่ใช่เรื่องจริง” วิลเลิกคิ้วแสร้งทำหน้าตื่นตกใจปนแปลกใจ เมื่อจู่ๆ เธอก็เสียงแข็งและหันมาเผชิญหน้าจ้องตาเขาอย่างเอาเรื่อง
“ใครเขาจะเชื่อ คุณมานั่งครางหงิ่งๆ ทำหน้ายั่วยวนขนาดนั้น” วิลเลี่ยงที่จะพูดเรื่องยา ธมนเม้มปากแน่นเหมือนกำลังชั่งน้ำหนักอยู่ว่า จะพูดเรื่องที่เธอถูกวางยามาดีมั้ย แต่แบบนั้นมันมีแต่จะแย่ยิ่งกว่าเธอเป็นใคร ในสังคมไฮโซต่างก็รู้จักเธอดี ถ้าเรื่องเธอถูกวางยาแพร่งพรายไป เรื่องอื่นๆ ก็ไม่ต้องพูดถึง ต่างก็ต้องคาดการณ์เรื่องราวต่อจากนั้นได้อย่างกับละครเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว
วิลเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า เธอรู้จักเขามาก่อนหรือเปล่า แต่เขาไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียงในเมืองไทย เขาก็จัดเป็นเซเลบคนไทยที่ถือเป็นคนดังในต่างประเทศซึ่งมีไม่มากนัก ในหน้านิตยาสารกอสซิปมีรูปเขาปรากฎ
อยู่บ่อยครั้ง
เวลาค่อยๆ เดินต่ออย่างช้าๆ ซึ่งทั้งสองก็นิ่งเงียบตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองในท่าคร่อมทับกันอย่างไม่รู้ตัวกันทั้งสองฝ่าย แม้ถือเป็นคนแปลกหน้ากันแต่เวลาสั้นๆ ที่ทั้งสองผ่านประสบการณ์ทั้งสุขและทุกข์มาก็ต่างให้ทำให้เผลอไผลไป
“เท่าที่ฉันจำได้ ฉันขอแค่พอขึ้นฝั่ง ฉันก็จะไปตามทางของฉัน”
“เอาอะไรมาการันตีว่าผู้หญิงแบบคุณจะไม่หาเรื่องมาแบล็คเมล์ผม”
“แบล็คเมล์!...ฉันจะเอาหลักฐานอะไรไปป่าวประกาศละคะ” ธมน กลอกตาอย่างเหลือเชื่อ เธอยั้งปากที่จะเอ่ยคำล่อแหลม ได้แต่คิดไว้ในใจอย่างหมั่นไส้ ‘คราบน้ำลายของคุณมันผสมไปกับน้ำทะเลแล้ว’
วิลเริ่มจะหงุดหงิดตัวเองที่จู่ๆ เขาก็เหมือนว่ากลายเป็นฝ่ายตอแยเธอ “แค่คำพูดใครก็พูดได้”
“แล้วคุณจะเอายังไง”
“เอายังไง...ทำไมผมต้องเป็นคนจะต้องเอายังไง” ให้ตายเถอะ! เขาตอแยเธอจริงๆ ขนาดตัวเขายังรู้สึกได้เลย แล้วเธอละน่าจะเริ่มรู้สึกแล้วเหมือนกัน เพราะเขาเริ่มไปไม่เป็นแล้ว...ก็บอกตามตรง ยังไม่เคยเจอผู้หญิงที่นอนกับเขาแล้วไม่คลั่งไคล้เขามาก่อน
“ฉันอยากให้คุณเชื่อว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน คุณคงจะรวยมากฉันเข้าใจที่คุณต้องรู้สึกหวาดระแวง ให้ฉันสัญญาสาบานอะไรคุณก็คงไม่เชื่อ นอกจากว่าจะมีการพิสูจน์กันว่าฉันจะไม่มาแบล็คเมล์คุณ”
“พิสูจน์ยังไง”
“คุณก็แค่ให้ฉันลงจากเรือที่เกาะไหนสักเกาะ...ให้คุณเป็นคนเลือก และคุณก็จากไป”
ฮาฮาฮา วิลหัวเราะขบขันกับความคิดเธอ “แล้วถ้าผมเลือกเกาะร้างละ”
“ถ้าคุณจะเลือกเกาะร้างคุณก็คงไม่กระโดดไปช่วยฉันในทะเลหรอกคะ” .... เหตุผลของเธอทำเอาวิลนิ่งไปทันทีอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้ไม่โง่เท่าไหร่นะ เธอเป็นนักเจรจาที่มีภูมิปัญญาขึ้นมานิดหนึ่งแล้ว
“วทัญญู” ธมนกระพริบตาปริบๆ แถวนี้มีเกาะชื่อแบบนี้ด้วยเหรอ “ผมชื่อวทัญญู....” กรี๊ดดดดดดด จู่ๆ เสียงกรีดร้องก็ดังกลบเสียงของวิลจนหมดสิ้น
“ไม่ไม่ไม่...ฉันไม่ได้ยิน...กรี๊ดดดดดด” ธมนก็แหกปากร้องดังลั่นจนวิลตกใจ และอดไม่ได้ที่จะแปลกใจว่าเธอไปเอาเสียงแปดหลอดนี้มาจากไหน วิลทนฟังต่อไม่ได้จึงต้องเลื่อนมือปิดปากกลบเสียงเธอ แต่เธอก็ยังตะเบ็งให้เสียงเล็ดรอดออกมาจนเรียวคอเล็กปูดโปนไปด้วยเส้นเอ็นเส้นเลือดอย่างเห็นได้ชัด
“หุบปาก...หยุดได้แล้ว” วิลพยายามตะโกนแข่งกับเสียงของเธอ “ถ้าไม่หยุดผมจะปล้ำคุณสองวันสองคืนไม่หยุดเลยนะ!!!”
“…!!…” และได้ผลในรอบเดียว ความเงียบปกคลุมพื้นที่โดยทันที
“ที่แหกปากเสียงดังขนาดนี้ คุณคิดว่าผมเป็นโจรผู้ร้ายหรือไง ที่เห็นหน้ารู้ชื่อแล้วตัวเองจะต้องกลายมาเป็นพยานชี้ตัว ดูซี่รี่ห์มากเกินไปมั้ย” ธมนเลื่อนตาไปทางอื่น ก็เธอคิดแบบนั้นจริงๆ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนะ อาการแบบนี้เธอดูมาจากหนัง ถ้าไม่เห็นหน้าและไม่สามารถบอก อัตลักษณ์ของคนร้ายได้เธอก็จะไม่ใช่พยาน เธอก็แค่ลดความยุ่งยากในอนาคตต่างหาก คืนนั้นแม้เธอจะถูกวางยาแต่เธอก็รู้ว่าเขาใช้เกราะป้องกัน ก็ดีที่เขายังรู้จักป้องกัน ทั้งเขาและเธอก็ไม่มีทางติดโรคจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง และเธอในฐานะผู้หญิงแล้วการตั้งครรภ์อย่างไม่ตั้งใจเป็นเรื่องที่เธอไม่อาจแบกรับสู้หน้าคนในสังคมได้หรอก
“นี่! จะคุยกันแบบนี้อีกนานมั้ย ฉันหนัก”
“ทีคืนก่อนไม่เห็นบ่นแบบนี้เลย” ของที่มันเสียไปแล้ว มันก็คือเสียไปแล้วมั้ย ธมนอดทนไว้ อย่าให้เขารู้เป็นอันขาดว่าเธอเป็นใคร ธมนคิดคับแค้นอยู่ในใน
ส่วนวิลเมื่อพูดจบก็ยอมออกและเดินออกจากห้องไปทันที ผู้หญิงคนนี้ปากแข็งกว่าที่คิดไว้ บางทีเธอก็ใช้ความไร้เดียงสากลบเกลื่อน ให้เขาดันทุรังไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น ในเมื่อเขาก็ไม่มีอารมณ์เรื่องอย่างว่าแล้ว...แน่ใจเหรอ! วิลย้อนถามตัวเองในใจ แต่เขาเริ่มเบื่อหน่ายที่จะตอแยเธอแล้ว
“ครับนาย” คนเรือที่เห็นเจ้านายเดินมาทางตน
“กลับเข้าฝั่งเลย” คนเรือขานรับและทำตามคำสั่งนั้นทันที วิลเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง
“เรากำลังกลับเข้าฝั่งไม่เกินชั่วโมงก็ถึงแล้ว คุณจะไปสภาพแบบนี้เหรอ” วิลมองคนที่ยังนอนตากระพริบถี่ๆ บนเตียง ธมนเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เธอซักล้างชุดชั้นในและกางเกงของตัวเองแล้วแต่มันคงแห้งไม่ทันแน่ๆ
- ผู้เขียน
