“พี่รู้จักแม่พี่วิลด้วยเหรอ” อิทธินิ่งไปทันที ภาพเจ้าเด็กตัวขาวปากแดงสมัยเด็กก็ผุดขึ้นมาทันที แม้จะไม่ชัดเจนนักแต่เขาก็พอจำได้เพราะตอนนั้นเขาห้าหกขวบ
“ไม่ใช่แค่คุณน้านารี แม้แต่เจ้าวิลฉันก็รู้จัก ให้ตายเถอะ! หมัดมันหนักมาก”
“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าผู้หญิงอย่างธมนมีอะไรดี...ว่าแต่พี่เถอะจะบอกคุณแม่ว่าไงกับแผลบนหน้า” อิทธิไม่ตอบ เพราะตอนนี้เขาคิดถึงแต่ใบหน้าธมนและวิล และจู่ๆ กรามแกร่งก็ขบกัดแน่นเมื่อคิดว่าสองคนนั้นอยู่ด้วยกันตลอดทั้งคืน ดูจากท่าทางทั้งสองสนิทกันมาก...
“พี่อิทธิ พี่ยังอยากได้ธมนมาเป็นของเล่นหรือเปล่า”
“แกอยากได้เจ้าวิล เลยอยากให้ฉันช่วยกีดกันธมนใช่มั้ย”
“แล้วไม่ดีหรือคะ เราสองคนก็วินวินกันทั้งคู่ พี่ไม่อยากแก้แค้นธมน เหรอ และอีกอย่างถ้าพี่วิลรู้ว่าธมนเคยหายไปกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาก่อน เขาก็คงไม่เทิดทูนมันหรอกค่ะ ฉันรู้นะว่าพี่ก็ไม่คิดจะเทิดทูนเอาธมนออกหน้าออกตาอยู่แล้ว” อิท
