บทที่ 10 กินเต้าหู้หลังวัด
1091 คำ
เจ้าหมีป่าทั้งจูบริมฝีปาก จูบแก้ม แล้วก็ซุกไซ้ซอกคอจนพอใจ
“เจ้าอย่าได้เข้าใกล้จวิ้นอ๋องอีกเด็ดขาด! หากข้าเห็นอีกข้าก็จะจับเจ้ามากอดจูบเช่นนี้!” ชายหนุ่มพึมพำทั้งข่มขู่และห้ามปรามนางด้วยความหึงหวง
จางเลี่ยงหวงแสร้งพูดจาท้าทายเขาเล็กๆ น้อยๆ มู่หลี่เฉียงทนไม่ไหวกอดจูบนางอยู่เช่นนั้น กระทั่งเห็นว่านางกับเขาหายออกมานานผิดปกติเกรงจะมีคนตามหา ชายหนุ่มจึงอุ้มนางออกมาจากห้องแล้วปล่อยนางให้เดินกลับไปยังงานเลี้ยง จางเลี่ยงหวงมึนงงใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาของรองแม่ทัพมู่เปล่งประกายวิบวับด้วยความพอใจ
“ข้าถือว่าเจ้าเป็นคนของข้า!”
เขากลับเข้าไปในงานเลี้ยงแล้วชนจอกสุราร่วมมือกับจางเลี่ยงหรงพี่ชายของนางด้วยความชื่นมื่น ครั้นได้ยินพี่ชายนางเอ่ยว่าจะมีบุรุษจากตระกูลมาสู่ขอนางอีกก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิด เขาจึงไปปรึกษากับจวิ้นอ๋อง
“ฮ่าๆ มู่หลี่เฉียง ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีวันนี้กับเขาด้วย”
“จวิ้นอ๋อง ท่านอย่ามัวแต่ล้อข้าเล่น ข้าร้อนใจจะแย่แล้ว หากนางต้องหมั้นหมายกับคนอื่น ข้าก็อาจจะบุกไปทำลายงานหมั้น ทรงคิดช่วยทีเถิด”
“หากข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกเรื่องนี้น่าจะง่าย”
ได้ยินเช่นนั้นรองแม่ทัพร่างใหญ่ก็ถึงกับขมวดคิ้ว คืนนั้นเขาแอบเข้าไปในห้องนอนของจางเลี่ยวหวงในจวนแม่ทัพของจวิ้นอ๋อง เมื่อหญิงสาวได้ยินเสียงเขาที่นอนซุกอยู่บนเตียงก็จำได้ในทันที ชายหนุ่มทั้งกอดทั้งหอมนางตามใจปรารถนา เขาบอกกับนางว่านี่เป็นคำแนะนำของจวิ้นอ๋อง ส่วนจางเลี่ยงหวงเองก็นึกถึงคำแนะนำของเหอเจียอีที่สอนให้นางล่อหลอกชายหนุ่มนางจึงแสร้งขัดขืนเล็กน้อย
“เจ้าไม่อยู่ ข้านอนไม่หลับ อยากจะนอนกอดเจ้านัก”
จางเลี่ยงหวงได้ยินคำสารภาพของเขาก็คล้ายกับมีกวางน้อยวิ่งอยู่ในท้อง เขาเว้าวอนขอนอนกับนาง หญิงสาวก็ใจอ่อน มู่หลี่เฉียงรู้ว่านางจะเข้าเมืองหลวงเขาจึงสั่งให้นางอย่าได้ยุ่งเกี่ยวกับบุรุษอื่น
“แล้วท่านเองก็อย่ายุ่งเกี่ยวกับสตรีอื่นด้วยเช่นกัน ท่านทำได้หรือไม่?”
“ข้าทำได้! ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหญิงใดทั้งนั้น”
เขารับปากแข็งขันแล้วก็เริ่มกอดจูบลูบคลำนางด้วยความรักใคร่ จางเลี่ยงหวงคิดว่าเขาจะทำกับนางอย่างในสมุดภาพวังวสันต์แต่...สิ่งที่เขาทำก็เพียงแค่ฝากรอยรักไว้เหนือทรวงอกขาวสล้างทั้งสองข้างของนาง
เช้าวันต่อมา คุณหนูจางตื่นขึ้นกลับไม่เห็นร่างใหญ่ที่นอนกอดนางเมื่อคืนแล้ว สาบเสื้อนอนของนางถูกเปิดไว้ ส่วนเนินเนื้อหน้าอกปรากฏรอยสีกุหลาบหลายรอย นางแทบจะร้องกรี๊ดออกมา
‘เจ้าหมีบ้า! ข้าคิดว่าจะสำเร็จแล้วเสียอีก’
มู่หลี่เฉียงไปค่ายพยัคฆ์เหินด้วยความสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเขารู้แล้วว่านางเองก็มีใจให้ ทั้งยังจูบตอบและยอมให้เขาร่วมเตียงโดยไม่ผลักไส
‘แมวน้อยของข้าช่างน่ารักนัก’
ชายหนุ่มนึกถึงรอยข่วนที่นางฝากไว้ที่ต้นคอตอนที่เขาดูดเม้มเนื้อเนินหน้าอกของนาง เขาพยายามข่มใจแทบแย่ที่จะไม่ทำสิ่งใดไปมากกว่านั้น อยากจะเก็บคืนแรกไว้รอวันวิวาห์
นายกองเกาเดินเข้ามาทักทาย สายตาพลันเห็นรอยแผลยาวที่คอของรองแม่ทัพมู่ “ท่านไปถูกแมวข่วนมาหรือ?”
“อ้อ...ใช่! เมื่อวานข้าเห็นมันเข้ามาหลบอยู่ในห้อง พอเข้าไปจับมันก็เลยโดนมันกระโดดข่วนเอาน่ะสิ! แต่แมวน้อยตัวนี้น่ารักนักข้าจึงให้อภัยมัน”
นายกองหนุ่มพยักหน้า “ท่านช่างมีเมตตาจริง หากเป็นข้าล่ะก็คงจะได้เอากระบี่สับมันเป็นสองท่อนแน่”
มู่หลี่เฉียงหัวเราะหึๆ ‘ผู้ใดจะไปสับมันลงเล่า? เอาไว้ทำอย่างอื่นจะดีกว่า’
หลังจากจางเลี่ยงหวงเดินทางกลับไปถึงเมืองหลวงแล้ว จวิ้นอ๋องก็เสด็จกลับมายังเมืองหลวงโดยมีรองแม่ทัพมู่เดินทางมาด้วย มู่หลี่เฉียงไปแอบดักรอนางเมื่อรู้ข่าวว่าจางเลี่ยงหวงจะไปไหว้พระ
เมื่อนางเห็นร่างสูงใหญ่ที่เดินมาจากด้านหลังรูปปั้นพระโพธิสัตว์ก็ถึงกับตกตะลึง มู่หลี่เฉียงไม่พูดพร่ำตรงเข้ามาอุ้มนางแล้ววิ่งพานางออกไปด้านหลังวัด ครั้นพ้นกำแพงวัดถึงศาลาริมน้ำเขาก็กอดจูบนางด้วยความคิดถึง
“เจ้าทำตามที่ข้าสั่งไว้หรือไม่?”
“มาถึงท่านก็เอาแต่รังแกข้า แล้วข้าจะกล้าขัดท่านหรือ?”
เขาผละออกจากแก้มนวล ยกมือหยาบกร้านขึ้นลูบใบหน้าน้อยๆ ด้วยความคิดถึง “ข้าควบม้าแทบไม่ได้หยุดพักตามจวิ้นอ๋องมาเมืองหลวงด้วยความร้อนใจ เจ้าคิดถึงข้าหรือไม่?”
“ถ้าหากตอบว่าคิดถึงผู้อื่นล่ะ?”
ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะจูบนางอย่างดูดดื่มอีกครั้ง แมวน้อยของเขาก็ยกมือขึ้นสอดรอบคอจูบตอบ มู่หลี่เฉียงหัวใจพองโตมือใหญ่ของเขาลูบหลังนางด้วยความปั่นป่วนภายใน
“ดะ เดี๋ยวก่อน! ข้าออกมานานแล้วเดี๋ยวสาวใช้จะตามหาเอา”
มู่หลี่เฉียงหัวเราะหึๆ “นางรู้แล้วว่าเจ้าออกมากินเต้าหู้ข้า ป่านนี้นางคงเดินกลับไปดูลาดเลาให้เราสองคนอยู่”
“นี่ท่าน! ท่านทำข้าขายหน้าอีกแล้ว!”
“ข้าให้ท่านพ่อท่านแม่เตรียมไปทาบทามเจ้าแล้ว ไม่รู้ว่าเสนาบดีจางจะยินยอมหรือไม่?”
จางเลี่ยงหวงใบหน้าสลด นางรู้ว่าบิดาหวังไว้สูงนักหากนางมิได้อภิเษกสมรสกับจวิ้นอ๋องก็คงต้องเป็นเชื้อพระวงศ์ผู้อื่นสักคน
“เรื่องนี้คงไม่ง่ายนัก ท่านพ่อของข้าอยากให้ข้าเป็นคนสกุลหมิง”
“ไม่ได้! ไม่ว่าผู้ใดก็จะมาแตะต้องเจ้าไม่ได้! เจ้าเป็นคนของข้าแล้ว!” หมีป่าคำรามฮึ่มฮั่มในลำคอ
“หากว่าท่านพ่อข้าไม่ยินยอมเล่า? จะทำฉันใด?”
********************
- ผู้เขียน
