“ไหนยัยฝ้ายบอกว่าหมออยู่โรงพยาบาล”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงโดนยัยฝ้ายหลอก” ภัทรดนัยเงยหน้าขึ้นมาบอกหน้าตาย
ความจริงเขาก็แปลกใจไปไม่น้อยกว่าเธอหรอกที่เห็นยัยเด็กดื้อมานั่งอยู่ตรงนี้ แต่เพราะอาชีพแพทย์ฝึกให้กล้าตัดสินใจและแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าเป็นประจำ ทำให้เขายังสามารถนั่งสงบวางเชิงเป็นต่อต่อหน้าเธอได้ แม้จะไม่ทันได้ตั้งตัวเหมือนกันก็ตาม
ไม่รู้ว่านี่เป็นความผิดพลาดจริงๆ หรือชญานินกำลังคิดทำอะไร ถึงส่งเฟญารินมาหาเขา
คราวนี้คุณหมอกวาดตามองสภาพของคนไข้ตรงหน้าชัดๆ เมื่อกี้สะดุดไปตอนเห็นชื่อ เลยยังไม่ได้อ่านอาการว่าเธอเป็นอะไร แต่ที่แน่ๆ คือมันน่าโมโหไม่น้อย ขาหายดีหรือยัง ถึงได้ไม่ประมาณสังขารตัวเอง ดื้อรั้นมาถึงที่นี่
ถ้าเป็นเด็กเล็กๆ จะจับตีซะให้เข็ด แต่นี่เป็นเด็กเหมือนกัน แต่คิดอีกทีก็ไม่ค่อยเด็กเท่าไร เขากำลังคิดว่าควรจะสั่งสอนเด็กดื้อแบบนี้ยังไงดี
“เขาจะกลับแล้ว” เป็นเฟญารินที่โพล่งออ
