ตอนที่ 3 มาเป็นเด็กของฉันไหม
1618 คำ
“ฉันลืมปิดแอร์เหรอ”
เสียงหวานใสพึมพำเมื่อหญิงสาวเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วพบว่าแอร์กำลังเปิดอยู่ ก่อนที่มือเล็กจะกดสวิตช์ไฟให้มีแสงสว่าง เพราะก่อนออกจากห้องเธอจะปิดม่านมิดชิดทุกครั้ง
“ว้ายยยย คุณเข้ามาได้ยังไง” ศลิษาร้องวี้ดอย่างตกใจ เมื่อเห็นรางสูงใหญ่ที่คุ้นตานั่งอยู่บนโซฟากลางห้อง
“ใครมาส่ง” เสียงห้าวทุ้มถามกลับอย่างไม่สนใจตอบคำถาม
“เพื่อน คุณเข้ามาได้ยังไง นี่มันบุกรุกนะ” หญิงสาวตอบเขาอย่างจำใจก่อนที่จะเริ่มโวยวาย
“อย่าให้มันมายุ่งกับเธออีก”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย คุณเข้ามาทำอะไร ออกไปจากห้องฉัน”
ศลิษายังมีอาการตกใจ เธอยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมขยับออกห่างจากตรงนั้น ‘ผู้ชายคนนั้น’ หญิงสาวจำได้ว่าเขาคือคนที่เรียกเธอเข้าไปในห้องทำงาน ‘เขา’ที่เป็นเจ้าของผับ และเป็นคนที่สั่งให้ลูกน้องมาส่งเธอเมื่อคืน มันไม่น่าแปลกใจเลยหากเขาจะรู้ว่าเธออยู่ห้องไหน หากเขามีอำนาจเงินมากพอ
เฟรเดอริคไม่สนใจหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินช้าๆ แต่หนักแน่นทุกย่างก้าว ตรงไปยังร่างบอบบางที่ยืนทำหน้าตื่นอยู่ที่ประตู คว้าเอาท่อนแขนกลมกลึงดึงเข้ามาประชิดตัวเต็มแรงจนเจ้าของร่างแทบปลิว
“ฉันสั่งให้เธอตอบ ไม่ใช่ให้มาย้อนถามฉัน”
“อึก เจ็บ ปล่อยฉัน!!” ศลิษาเจ็บแขนจนนิ่วหน้า แรงที่เขาจับแขนเธอมันไม่ใช่น้อยๆ
“ตอบ”
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่ใช่เวลางานนะ คุณเป็นเจ้านายแค่ในเวลางาน ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัว” หญิงสาวโวยวายใส่เขาอย่างไม่ยอม หากเป็นในเวลางาน การที่เขาจะสั่งอะไรเธอที่เกี่ยวกับเรื่องงานเธอจะไม่เถียงเลย แต่นี่เวลาส่วนตัว เรื่องส่วนตัว มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะมีสิทธิ์มายุ่ง
“อีกไม่นานก็มีสิทธิ์”
“หมายความว่ายังไง?”
ยังไม่ทันที่ศลิษาจะได้รู้สึกตัว เธอก็ลอยเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวดิ้นอย่างไม่ยอม เธอไม่เข้าใจว่าเขามายุ่งกับเธอทำไมทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเสียด้วยซ้ำ
“ไปผับ”
เฟรเดอริคสั่งลูกน้องเมื่อลงมาถึงข้างล่าง โดยมีอเล็กซ์รอเปิดประตูอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นว่าเจ้านายมาก็รีบเปิดประตูให้แล้วปิดประตูลงเมื่อเจ้านายโยนหญิงสาวและตามด้วยตัวเขาเองก้าวขึ้นรถไป อเล็กซ์รีบขึ้นรถประจำตำแหน่งคนขับแล้วเคลื่อนรถออกทันที
“คุณจะบ้าหรือไงเนี่ย ฉันไม่ได้รู้จักคุณเป็นการส่วนตัวนะ เป็นบ้าอะไรมาบุกรุกห้องฉัน ลากฉันไปไหนมาไหนแบบนี้” ศลิษาโวยวายด้วยความโมโห
เขาไม่พูดอะไร ปล่อยให้หญิงสาวโวยวายอยู่แบบนั้น จนลูกน้องคนสนิทแปลกใจ เพราะปกติแล้วเฟรเดอริคชอบความเงียบ เขาเกลียดเสียงแหลมเป็นชีวิตจิตใจ แต่นี่ผู้เป็นเจ้านายกลับนิ่งเฉยจนเขาทั้งกลัวทั้งแปลกใจ
“นั่งอยู่เฉยๆ ห้ามก้าวออกไปจากห้องนี้” ชายหนุ่มสั่งก่อนที่จะไปหย่อนตัวนั่งลงที่โต๊ะทำงาน
เมื่อมาถึงที่ผับ ศลิษาถูกเขาลากขึ้นไปยังห้องทำงาน และสั่งให้เธอนั่งอยู่แบบนั้นจนหญิงสาวเกือบจะร้องกรี๊ดขึ้นมา ถ้าหากไม่ได้สบตากับอเล็กซ์แล้วเขาส่ายหน้าน้อยๆ เป็นเชิงห้าม
“เป็นบ้าเหรอ” ศลิษากัดฟัน พยายามข่มอารมณ์ตัวเอง
“อเล็กซ์ ลงไปบอกธาวินว่าวันนี้ศลิษาอยู่ข้างบน สั่งให้คนเอาอาหารกับเครื่องดื่มขึ้นมาให้ด้วย”
“ครับนาย”
อเล็กซ์เดินออกจากไปพลางส่งสายตาปรามไม่ให้ศลิษาพูดอะไร เขาเองก็อยู่กับเฟรเดอริคมานาน แต่ก็ยังไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้
ชายหนุ่มรอจนลูกน้องออกไปจากห้องทำงานก็หันมาสนใจงานตรงหน้า จัดการเพียงไม่นานทุกอย่างก็เสร็จ ร่างสูงใหญ่ลุกออกจากเก้าอี้มาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาสีดำตัวใหญ่ที่นี่หญิงสาวนั่งหน้างออยู่
“ศลิษา”
“.....”
“สนใจมาเป็นเด็กของฉันไหม”
“.....จะบ้าเหรอ ฉันมาทำงาน ไม่ได้มาขายตัว” หญิงสาวโวยวายหลังจากหายอึ้ง
“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอขายตัว ฉันถูกใจเธอ ฉันไม่เคยเสนอให้ใครมาเป็นเด็กของฉัน” เฟรเดอริคบอกหญิงสาวอย่างตรงไปตรงมา เธอคือคนแรกที่เขาเสนอให้มาเป็นคนของเขา ปกติแล้วเขาจะกินเป็นครั้งคราว จ่ายเงินแล้วก็จบ
“ไม่”
“ไม่ปฏิเสธจะดีกว่านะ เพราะถึงเธอปฏิเสธ ฉันก็ทำให้เธอมาเป็นคนของฉันอยู่ดี” ชายหนุ่มพูดจบก็ลุกขึ้นไปยืนริมกระจก กวาดตามองไปยังชั้นล่างตามปกติ
“คุณสมองปกติไหม” ศลิษาถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
“ฉันมองเห็นเธอจากบนนี้.....”
“.....ช่วยคุยเรื่องเดียวกันหน่อยเถอะ”
“.....” ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขายังคงมองลงไปข้างล่างเพื่อดูสถานการณ์ในผับ
“ขออนุญาตครับนาย วีไอพีมาถึงแล้วครับ”
“อืม ให้ไปรอที่ห้องเดิม”
“ครับ”
ระหว่างที่ภายในห้องกำลังเงียบสงบ อเล็กซ์ก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับแจ้งข่าว วันนี้เฟรเดอริคมีนัดลูกค้าของเขาเอาไว้ ลูกค้าที่ค้าขายร่วมกันในตลาดมืด
ผับแห่งนี้ชั้นล่างเปิดไว้สำหรับนักท่องเที่ยวตามปกติ ชั้นสองเป็นห้องทำงานของเขา มีห้องนอนส่วนตัวที่เป็นห้องสีขาว สามารถเปิดเข้าไปจากทางห้องทำงานได้ทางเดียวเท่านั้น กับห้องสีแดง ที่ชายหนุ่มเอาไว้ปลดปล่อยอารมณ์ยามที่มีหญิงสาวมากมายยอมทอดกายอ้าขาให้เขากระแทก รวมทั้งมีห้องวีไอพีที่เป็นห้องที่เขาเอาไว้ใช้นัดคุยงานกับลูกค้าเท่านั้น ซึ่งนั่นหมายความว่า ผับแห่งนี้เขาเปิดเอาไว้บังหน้า เพราะที่จริงแล้วเป้าหมายของเขาคือเอาไว้ใช้คุยงานบนชั้นสองของผับนั่นเอง
หลังจากอเล็กซ์ออกไปจากห้อง เฟรเดอริคก็หมุนตัวกลับมา สายตาคมกริบมองไปยังหญิงสาวที่ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่ ชายหนุ่มเดินไปหยิบเสื้อสูทของตัวเองมาส่งให้เธอ
“ใส่ซะ แล้วลงไปอยู่กับธาวินที่หน้าบาร์”
“ไม่ใส่”
“เธอแน่ใจเหรอ ว่าจะอยู่คนเดียวในผับ.....ด้วยชุดนั้น”
คำพูดของเขาทำให้ศลิษานึกขึ้นมาได้ว่าเธอยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จึงคว้าเอาเสื้อสูทราคาแพงตัวใหญ่ที่เขาส่งให้มาสวมคลุมชุดนักศึกษา มันใหญ่จนยาวคลุมกระโปรงสั้นของเธอจนมิด
“เสร็จแล้ว”
“เดินลงไปแล้วไปที่หน้าบาร์ อย่าคิดจะกลับโดยที่ฉันไม่ได้สั่ง ฉันสามารถเข้าไปห้องเธอได้ แม้แต่อาคารที่เธอพักอยู่ ฉันสามารถซื้อมันมาทุบทิ้งได้ หากฉันต้องการ”
เฟรเดอริคดึงให้หญิงสาวเดินออกมาจากห้องพร้อมเขา แล้วสั่งให้คนของเขาพาเธอลงไปส่งที่หน้าบาร์ ก่อนที่ชายร่างใหญ่ผู้นั้นจะกลับขึ้นไปชั้นบนอีกครั้งตามเดิม
“ลิษา!!!” ธาวินรอจนลูกน้องของผู้เป็นเจ้านายเดินหายไปก็เรียกหญิงสาวด้วยความตกใจ จนศลิษาเองก็ยังสะดุ้ง
“อะไรพี่วิน ลิษาตกใจหมด”
“พี่ตกใจกว่า เกิดอะไรขึ้น เมื่อตอนค่ำคุณอเล็กซ์ลงมาบอกว่าลิษาอยู่กับนาย พวกเราตกใจกันหมดเลยนะ”
“ไม่รู้ ลิษาก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่.....เขาเสนอให้ลิษาเป็นคนของเขา” หญิงสาวบอกธาวินตามตรง
เกิดความเงียบขึ้นมาฉับพลันในความรู้สึกของพวกเขา พนักงานหลายคนที่อยู่ใกล้ๆ และสนิทกับธาวินและศลิษาเองก็หยุดมือกับสิ่งที่ทำอยู่แล้วกรูกันมาที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์อย่างตกใจ
“พูดจริงเหรอ” ธาวินเค้นเสียงถามอย่างคนที่อยู่มานานแล้วรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
“อือ เขาถามก่อนลงมานี่เอง”
“ถ้างั้นเสื้อสูทนี่ก็.....”
“เสื้อเขา ลิษาใส่ชุดนักศึกษาอยู่ เพิ่งกลับจากมหาวิทยาลัย เปิดเข้าไปเจอเขาอยู่ในห้อง แล้วโดนลากมาที่นี่” หญิงสาวเล่าอย่างไม่มีอะไรปิดบัง
“ยัยลิษา พี่จะบอกให้นะ เขาคนนั้นอะ ไม่เคยมีเด็กเป็นตัวเป็นตนเลยนะ กินแล้วแยกทาง เขาเกลียดการผูกมัด เกลียดการที่จะมีคนมาอยู่ใกล้เขา ความลับเขาเยอะ” ธาวินยืนอึ้ง เขาไล่ให้คนอื่นๆ ไปทำงาน ส่วนเขาก็ขยับมายืนติดเคาน์เตอร์ แล้วพูดให้ได้กันแค่ 2 คน
“ช่างเขาดิ ไม่เกี่ยวกับลิษา”
“พี่ว่าเกี่ยวแน่ รอดูได้เลย”
“อย่าพูดเป็นลางดิ”
“พูดจริงเหอะ” ธาวินหยุดการพูดคุยลงเมื่อมีลูกค้าเข้ามาสั่งเครื่องดื่ม
ศลิษานั่งมองนั่นมองนี่ด้วยความเบื่อ เธอเป็นคนไม่ค่อยเที่ยว การที่ได้มาอยุ่ในที่แห่งนี้ก็เพื่อทำงานเท่านั้น เพราะฉะนั้นจะให้เธอมาสนุกกับบรรยากาศมันก็ไม่ใช่ทางของเธอ
- ผู้เขียน
