ทั้งคู่ที่ยืนมองหน้ากัน จนวิลาวัลย์เธอต้องพูดขึ้นกลัวคุณหมอจะเข้าใจผิด
"คือม่านมุกพูดเองค่ะ หนูไม่ได้อยากได้ตุ๊กตาหลานแค่ถามว่าชอบไหม หนูเลยบอกว่าชอบ"
"ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ถ้าหากอยากได้ก็จะซื้อให้ ตุ๊กตาตัวไม่กี่บาทเอง"
คุณหมอบุญทุ่มเริ่มออกลาย ในเมื่อเงินที่หามามากมายไม่มีคนช่วยใช้จนจะใกล้วัยเกษียณเต็มทน ก็แค่ตุ๊กตาตัวไม่ถึงห้าร้อย ทำไมหมอใหญ่ อย่างหมอติณณ์จะซื้อไม่ได้
"ยัยวิ ดีซะอีกให้พี่ติณณ์ซื้อให้แล้วก็เอาไว้ที่นี่ตอนแกมาอยู่ห้อง แกจะได้ไม่เหงา จะได้เหมือนมีคนมาอยู่ด้วย...จริง" งามวิไลเดิมมาข้างเพื่อนแต่ประโยคที่พูดกับวิลาวัลย์นั้นเหมือนมีอะไรแฝง แถมยังเน้นหนักกับคำสุดท้ายอีกด้วย
"แกพูดอะไร ยัยเพี้ยน" วิลาวัลย์กระซิบข้างหูเพื่อนเบาๆ แต่สายตาของหมอติณณ์ก็มองไม่ละไปไหน
ป๊อก!!
"พี่จิณณ์!!" หมอจิณณ์อดไม่ได้ที่จะเขกกะโหลกภรรยาเหมือนเป็นการเตือนเบาๆ
"พอได้แล้ว วิลาวัลย์เธอหน้าแดงหมด
