วิลาวัลย์ฟังเพลงของหมอติณณ์อย่างซาบซึ้ง พร้อมอาการขมวดคิ้วอยู่บ่อยครั้งไม่รู้จะทนฟังได้นานแค่ไหน อยากจะหลับตาแล้วหลับสนิทแต่มันข่มตาไม่ลง รถยังจะมาติดทำให้เธอลอบถอนหายใจเบาๆ
"อืม..รถติดเนอะ" ไม่รู้ว่าคุณหมอถามหรือว่าพูดขึ้นลอยๆไม่ได้ต้องการคำตอบ เธอเองก็ไม่ได้สนใจจะตอบ ทำเพียงมองออกไปนอกรถ แต่มันก็ติดเหมือนที่คุณหมอพูดจริงๆ คุณหมอติณณ์พูดแล้วก็ยกแขนขึ้นเท้าประตูรถพอหมิ่นเหม พลางเอามือมาบีบขมับตัวเอง ส่วนวิลาวัลย์เธอเห็นว่ารถไม่ค่อยขยับเลยล้วงมือถือขึ้นมากดพิมพ์ ข้อความ แต่สิ่งที่เธอทำหมอติณณ์ก็แอบเหลือบสายตามอง ไม่รู้ว่าเธอพิมพ์หาใคร แต่ก็กดพิมพ์อยู่นาน จนกระทั่ง
"เพลงเริ่มเก่าแล้ว ชอบเพลงไหน บอกได้นะ" อยู่ๆหมอก็ถาม วิลาวัลย์เธอเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือพร้อมกับหันไปทางหมอ
"ปกติ หนูฟังแต่เพลงลูกทุ่งอินดี้แนวสมัยใหม่ คุณหมออยากฟังเพลงอะไรก็เปิดเถอะค่ะ หนูฟังได้หมด" พูดแล้วเธอก็งุดหน้าลง ก้ม
