คุณหมอหน้าขรึม เดินนำมาที่แผนกเครื่องครัวโดยที่ไม่พูดกับวิลาวัลย์แม้แต่น้อย เธอเองก็รู้สึกเกร็งประหม่าไปหมด ยิ่งหมอเงียบเธอยิ่งทำตัวไม่ถูก พอเดินมาถึงคุณหมอก็ยืนเก๊ก วิลาวัลย์มองคุณหมอแต่คุณหมอก็ไม่หันมามอง เธอเดินเลือกสิ่งของ แต่ทว่าในห้างมันแพงกว่าข้างนอก เธอหยิบแล้วก็วาง แล้วก็เลือกมาแค่สามสี่ชิ้น เธอเดินไปที่เคาน์เตอร์ของร้าน
"ทั้งหมด 750บาทค่ะ" ทางร้านแจ้งราคาเธอล้วงดูเงินในกระเป๋า
"เดี๋ยวครับยังมีอีก" ทันทีที่ความเงียบหายไปคุณหมอก็พูดขึ้นแล้วเดินไปหยิบ ของใช้ที่วิลาวัลย์หยิบแล้ววาง วิลาวัลย์เธอมองตามหมอ แต่ก็ไม่กล้าขัดหรือพูดอะไร
"เอาทั้งหมดนี่ครับ!" เสียงเข้มเอ่ยบอกทางร้าน ให้ใส่กล่องให้ ไม่ว่าจะเป็นชุดจาน ชุดชาม ช้อน แก้ว รวมทั้งของทำครัวที่จำเป็น คุณหมอเอาหมดทำเหมือนประชดใครอยู่
"พอหรือเปล่า เอาอีกไหม"
หมอติณณ์หันมาถาม วิลาวัลย์เธอเลิ่กลัก มองหน้ามองหลัง
"พะ .พอ ค่ะ"
หลังจ
