บทที่12

1952 คำ

ผมโทรหาเนโรให้มาดูเซฟและโทรหาเครนให้หาห้องของเพื่อนยัยนั่นทันทีอย่างโกธรแค้น ผมมาหยุดที่หน้าห้องของยัยนั่นก่อนจะกดกริ่งอย่างโมโหแทบจะระเบิดออกให้ได้ “โอ๊ยย กดอยู่ได้ใคร..นะ นาย!!!” “หึตกใจหรือไง” ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูห้องทันทีก่อนจะมองยัยนี่ที่สวมแค่ชุดคลุมอาบน้ำกำลังมองผมด้วยสีหน้านิ่งๆ “มีอะไร?” “เหอะเลว!!!” “!!!!” “สนุกมากไหมที่ทำให้ชีวิตคู่ของเซฟกับมินญาต้องมีปัญหากันอ่ะ!!” เรรันสะดุ้งก่อนจะตีหน้าเป็นแสะยิ้มจนผมเริ่มจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วว่ะ!! “อ่อเรื่องนี้เองเหรอ ข่างเร็วจริงนะ..นี่แสดงว่ายัยจืดชืดนั่งคงเลิกกับเซฟแล้วสิ?” “…..” “อะไรกันแค่เอารูปภาพให้ดู ก็มโนไปแล้วเหรอ” ผมมองเธอที่ทำลอยหน้าลอยตา จนผมเอื้อมมือไปบีบไหล่ทั้งสองข้างของเธออย่างแรง “หึฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำอะไรมินญา!!” “เหรอ แล้วฉันทำอะไรอ่ะ?” “เหอะเธอเนี้ยมันด้านจริงๆ นะ เอาเถอะด้านๆ แบบนี้ล่ะฉัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม