ฉันเดินกลับเข้ามาในโรงอาหารกลางพร้อมกับกันนาร์แต่กำม่วายพวกนินทานว่าร้ายคนอื่นทั้งๆที่ไม่รู้ความจริงอะไรเลย ตึก! ตึก! ตึก!
‘หน้าด้านเนอะแย่งของเขาไปยังกล้ามาเดินด้วยกันอีก’
‘นั่นสิไรยางอายจริงๆ’
‘น่าสมเพชเนอะ’
‘บลาๆๆๆ’และคำอีกมากมายที่กล่าวหาว่าร้ายฉันทั้งที่ไม่เป็นความจริงสักหน่อย เหอะหน้าเขาไปกระชากหัวมาตบชะมัด เมื่อมาถึงพวกเพื่อนฉันกับกันนาร์ก็มองมาที่เราอย่างพร้อมเพียงโดยมิได้นัดหมาย
“หายไปไหนกันมามิทรายย่ะ!?”มาถึงก็เป็นวินนี่ที่ถามอย่างสอดรู้สอดเห็นส่วนคนอื่นก็พยักหน้าตามเหมือนอยากรู้เหมือนกัน
“เปล๊า!!ก็ไม่มีอะไรนิ”ฉันปฏิเสธเสียงสูง
“แหมเสียงสูงเลยนะมึง”วินนี่มันไม่ยอมปล่อยผ่านง่ายๆเลยแหะคติประใจมันคือ อยากรู้ต้องได้รู้สินะ
“แล้วไง?มิทราย่ะ”ฉันเลิกคิ้มถามมันอย่างกวนประสาท
“พอๆวันนี้มาจั
