ไม่เพียงแต่คอยเฝ้าดูจนนางกับเสี่ยวเหวินถูกวัดตัวเรียบร้อย แต่ท่านอ๋องใหญ่กลับดูว่างงานจนอยู่เฝ้าพระนัดดาฝาแฝดเล่นอยู่ในสวนอีกนับชั่วยาม ไป๋ฉิงเหวินกับ เหลียงเจินซินในฐานะองครักษ์ประจำพระองค์ขององค์ชายน้อยต้องยืนเฝ้าอยู่อย่างนั้นไม่อาจจะหนีหายได้
“เจ้าเอาน้ำชามาให้เปิ่นหวางที” ท่านอ๋องที่นั่งลงปั้นดินเป็นเพื่อนกับองค์ชายน้อยเรียกให้เหลียงเจินซินเอาน้ำชาเข้ามาถวาย ครั้นนางถือเข้าไปใกล้ก็สั่งให้นางเปิดฝาและจ่อที่ปาก “เปิ่นหวางมือเลอะหมดแล้ว เจ้าป้อนที”
นางจำต้องขยับเข้าใกล้แล้วค่อยๆ กระดกก้นถ้วยจนทรงดื่มเสร็จแล้วกล่าวขอบใจ น้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังใกล้ๆ ทำเอานางใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นึกถึงคืนวันที่เคยนอนเตียงเล็กในห้องบรรทมของเขา คืนที่เขาจูบแก้มนาง...
“เจ้าไม่สบายหรือ?” เขาทักเมื่อเห็นใบหน้าของนางมีสีชมพูระเรื่อ
“ข้างนอกอาจจะร้อ
