เสียงฝีเท้ากุกกักของคนในห้องทำให้ไป๋ฉิงเหวินที่เฝ้าอยู่หน้าห้องใจเต้นระทึกเพราะเป็นห่วงเหลียงญาติผู้น้องที่น้องนอนเฝ้าข้างในเพียงลำพังสะดุ้งลุกขึ้นในทันที เขาเงี่ยหูรอฟังว่าคนข้างในจะเอ่ยสิ่งใด?
“มือปราบไป๋เจ้าไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาที”
พระสุรเสียงแหบห้าวทุ้มต่ำนั้นชัดเจนว่าเป็นเสียงผู้ใด? ไป๋ฉิงเหวินเหงื่อแตกซิกเมื่อได้ยินคำสั่งนั้นแสดงว่าต้องมีผู้ได้รับบาดเจ็บ หรือว่า.....
“พะยะค่ะ” เขารีบลุกว่องไวไปยกเอากล่องไม้ใส่อุปกรณ์ทำแผลและยาพื้นฐานมาจากห้องอีกฟากหนึ่ง “มาแล้วพะยะค่ะ”
แกร๊ก! ประตูเปิดดู ใบหน้าซีดเซียวของเหลียงเจินซินโผล่ออกมารับ
“ผู้ใดบาดเจ็บหรือ?” มือปราบไป๋กระซิบถาม แต่เมื่อเห็นสีหน้าของญาติผู้น้องก็พอจะเดาได้ว่าเกิดเหตุใหญ่ขึ้นแล้ว “เจ้าหรือ?”
นางส่ายหน้าเบาๆ สายตาเลิ่กลั่กนั้นมองไปข้างหลังเ
