“อะ องค์ชายพะยะค่ะ เรื่องนี้ห้ามพูดให้ผู้ใดได้ยินนะ” นางรีบผวาเข้าไปชิดเตียง ดีที่นางกำนัลข้างนอกมัวแต่เตรียมของวุ่นวายอยู่จึงยังมิได้เดินเข้ามาถึงบริเวณเตียง
“พูดมิได้หรือ?” สายตาของเด็กน้อยใบหน้ากลมแป้นหันไปทางลุงของตน
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่จึงผงกศีรษะเบาๆ “เรื่องเช่นนี้เก็บเอาไว้เป็นความลับของเราสี่คนดีไหม?”
พอได้ยินคำว่า ‘ความลับ’ องค์ชายฝาแฝดก็หันหน้าไปหากัน “พวกเรามีความลับเป็นของตัวเองแล้ว!” ทั้งสองรีบยกมือขึ้นแปะกันกลางอากาศก่อนจะหันไปหาเสด็จลุงที่ยืนเอามือไพล่หลังอยู่หน้าเตียง “ตกลงพะยะค่ะ เป็นความลับ”
เหลียงเจินซินถอนหายใจอย่างโล่งอก หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปคาดว่านางคงถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ เป็นแน่ และอาจลุกลามไปจนถึงการเปิดโปงตัวตนของนางออกมา
“ข้าต้องไปราชกิจแล้ว เย็นนี้ค่อยเจอกันนะ” สายตาของท่านอ๋องคล้าย
