ใกล้จะพลบค่ำขบวนของนายท่านก็กลับมาถึงคฤหาสน์ ซินเอ๋อร์สังเกตเห็นเงาดำวูบวาบเหนือหลังคาจึงโขยกเขยกออกมาเสนอหน้า ก่อนนายท่านจะมาหมิ่นซูปี้มาช่วยนางอาบน้ำและเอาขี้ผึ้งของท่านลุงในกระเป๋าผ้าออกมาถูนวดเบาๆ นางก็เริ่มยืดหัวเข่าได้ แม้สีผิวบริเวณนั้นจะยังดูช้ำอยู่แต่อาการภายในไม่มีแล้ว ซินเอ๋อร์ยังแสร้งเจ็บอยู่ ในเมื่อนางมีโอกาสอู้งานได้หลายวันเหตุใดจึงต้องแสดงว่าตัวแข็งแรงดีด้วย?
“เจ้ายังบาดเจ็บอยู่ไม่ต้องมายืนรอรับข้าก็ได้?” น้ำเสียงทุ้มนั้นเจือความห่วงใยเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นสบตานายท่านปรับสีหน้าให้สลดเล็กน้อยเพื่อให้เขารู้สึกผิดมากขึ้น
“มิได้เจ้าค่ะ หน้าที่ของบ่าว บ่าวก็ต้องมา”
“พ่อบ้านเมี่ยวตั้งโต๊ะอาหารได้” ท่านอ๋องใหญ่เห็นสีหน้าของนางยังซีดเซียวอยู่ก็นึกเวทนา เขาจำได้ว่าตอนที่อนุญาตให้นางกินข้าวบนโต๊ะต่อจากเขาได้พ่อบ้านรายงานว่านางกินเสี
