ท่านอ๋องเห็นว่าหลานชายหลับไปแล้วก็นั่งอ่านหนังสือต่อ ล่วงเข้าปลายยามห้ายจู่ๆ ร่างของหมิงฮุ่ยถิงก็ลุกขึ้นนั่ง จินเสี่ยวหลงจึงหันไปมองก็เห็นองค์ชายตัวน้อยดวงตายังปิดอยู่
“เจ้าลุกขึ้นมาทำไมหรือเสี่ยวถิง?”
“ข้าลงต่ำ...คราวนี้ออกแน่ๆ” ท่านอ๋องขมวดพระขนง ดูทีหลานชายมิได้ตอบคำถามของพระองค์ หากแต่เหมือนกำลังเล่นกับใครสักคนอยู่ต่างหาก? ยังไม่ทันจะได้ถามซ้ำ ร่างของหมิงฮุ่ยชิงก็ลุกขึ้นนั่งอีกคน
“เย้ๆ ออกสูง ข้าชนะแล้ว!” สองมือกลมป้อมกำแน่นชูขึ้นสูงเหนือศีรษะ ท่านอ๋องใหญ่หันมามองหลานอีกคนด้วยความแปลกใจ
“มันต้องออกต่ำสิ...ตานี้ข้าได้เงินหลายสิบอีแปะเทียว” หมิงฮุ่ยถิงพูดแล้วก็หงายหลังลงนอนเช่นเดิม
“เสี่ยวถิงเจ้าพูดเรื่องอันใดแน่?” ท่านอ๋องเขย่าร่างอ้วนเบาๆ แต่หลานชายตัวดียังคงนอนยิ้มไม่มีทีท่าว่าจะรู้ตัว ชายหนุ่มจึงหันมาทางหลานชายอีกคนที่ย
