“นายท่านกินกับข้าด้วยหรือไม่เจ้าคะ? ซาลาเปาฝีมือฮูหยินท่านเจ้าเมืองอร่อยมากจริงๆ ข้ายังไม่เคยกินฝีมือใครอร่อยเท่านี้มาก่อน” นางพูดพลางแบ่งซาลาเปาก้อนที่สามออกเป็นสองส่วนแล้วยื่นมาตรงหน้านายท่าน
“เจ้ากินเถอะ ข้าไม่ค่อยชอบซาลาเปาไส้หมู”
นางฟังดูคล้ายนายท่านไม่เชื่อถือในความอร่อยของรสมือท่านแม่
“ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านต้องลองดูแล้วจะรู้ว่าอร่อยจริงๆ”
จินเสวี่ยหลงที่ใช้ชีวิตในวังหลวงเคยชิมอาหารเลิศรสสารพัด มิได้ใส่ใจรสชาติอาหารภายนอกที่ผู้อื่นทำ อาหารที่อื่นจะอร่อยกว่าครัวหลวงได้อย่างไร? นายท่านจึงส่ายหน้า ทำเอาเหลียงเจินซินรู้สึกมีน้ำโหนิดๆ
“ท่านต้องลองชิมเจ้าค่ะ” นางลืมตัวลืมกลัวท่านอ๋องไปวูบหนึ่งเพราะดีใจที่ได้กินซาลาเปาฝีมือท่านแม่จึงคิดอยากจะให้นายท่านได้ลองชิม จึงยื่นซาลาเปาครึ่งก้อนนั้นไปจนชิดริมฝีปาก กลิ่นหอมของแป้งและไส้โชยเข้าจมูกชายหนุ่ม จนเผลออ้าปากออกให้นางยัดเข้าไปจนได้
“กัดเล
