“พี่... นี่พี่หมายความว่ายังไง พี่มาร์ติน! ปล่อยเอวาเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย! ว้าย!”
เอวารินทร์กรีดร้องเพราะเขาทำท่าจะปล่อยจริง ซึ่งหล่อนจะหงายหลัง แต่แล้วเขาก็กระชากกอดรัดและรั้งหล่อนให้พ้นมาจากแนวระเบียง
“ปล่อยนะ!”
“อย่าทำเป็นสะดีดสะดิ้งหน่อยเลย เธอชอบฉัน ฉันรู้หรอกน่า ฉันก็อยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไง อยากได้อะไร ร้องขอฉันสิ ฉันไม่ถือนะว่าเธอจะผ่านมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ หรือว่าข้ามน้ำข้ามมหาสมุทรมามากแค่ไหน ถ้าคัน... ก็บอกกันได้ จะถือว่าสงเคราะห์ทีสองทีเอาบุญ แต่ถ้าไม่พอ อยากได้สักสี่สิบที เดี๋ยวเรียกไอ้พวกข้างล่างขึ้นมากินหม้อไฟ”
“หยุดนะ! พี่อย่ามาพูดจาดูถูกกันแบบนี้ เอวาไม่เคยทำอะไรแบบนั้น!”
“งั้นก็เคยซะ!”
“อะ! อื้อ...”
ไม่ทันที่เอวารินทร์จะหลีกหนี ริมฝีปากกระด้างก็ฉกเข้าหา หล่อนตกใจแต่ก็พยายามที่จะต่อต้าน สองแขนยกขึ้นผลักไสอกกว้างแต่ก็ไม่เป็นผล กำปั้นน้อยๆ รัวทุบ แต่ปากร้อนๆ ของมาร์ตินยังบดเบ
