สัมพันธ์ร้าย 1 | คุ้นเคย
825 คำ
‘มันถึงเวลาที่ลูกต้องรับช่วงต่อจากพ่อแล้ว’
‘พ่อรู้ว่าลูกไม่พร้อม แต่หน้าที่นี้ต้องมีคนดูแล’
‘องค์กรของเราต้องมีผู้นำ’
‘ลูกทำได้…มิลิน’
นั่นไม่ใช่การขอร้อง หากแต่เป็นการยัดเยียดโดยที่เธอไม่อาจปฏิเสธหรือหลีกเลี่ยง
เธอเป็นลูกคนเดียว เป็นความหวังของตระกูล ตำแหน่งหัวหน้ามาเฟียต้องมีคนเข้ามารับช่วงต่อ เป็นลูกคนเดียวแถมยังเป็นผู้หญิง เกิดมาพร้อมภาระอันใหญ่หลวงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง
คุณพ่อคาดหวังให้เธอขึ้นรับตำแหน่ง หากเธอปฏิเสธไม่ใช่แค่คุณพ่อคนเดียวที่จะผิดหวัง
องค์กรมาเฟียของตระกูลถูกแบ่งแยก แต่ละธุรกิจต้องมีคนดูแลและควบคุม โดยหนีไม่พ้นลูกหลานของตระกูล เธอที่เป็นลูกสาวคนเดียวต้องขึ้นรับตำแหน่งที่คุณพ่อดูแล
อีกสามเดือนข้างหน้า องค์กรนี้จะมีผู้นำคนใหม่ที่เป็นผู้หญิง นั่นก็คือ…เธอ
หลายคนไม่เห็นด้วยเพราะเธอเป็นผู้หญิง แถมยังเสนอชื่อพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจที่มีอิทธิพลเข้ามา หลังจากคุณพ่อประกาศว่าจะให้เธอขึ้นรับตำแหน่ง ก็มีทั้งคนเห็นด้วยและไม่เห็น
‘ผู้หญิงตัวแค่นี้จะดูแลงานพวกนี้ไหวเหรอ’
‘นั่นสิ หาคนใหม่ดีกว่า’
‘ถึงตำแหน่งนี้จะต้องเป็นคนในสายเลือดสืบทอด แต่ช่วยคิดดีๆได้ไหมคุณคาร์มิน ดีกว่าปัญหาจะตามมาในอนาคต’
‘ผู้หญิงอายุยี่สิบสามจะดูแลทั้งหมดของธุรกิจได้ยังไงไหว’
‘แต่ผมเห็นด้วยกับการตัดสินใจของคุณคาร์มินนะครับ ลูกสาวต้องเก่งเหมือนพ่อแน่นอน’
‘เหลวไหล เรื่องแบบนี้มันเปรียบเทียบกันไม่ได้’
พ่อจึงอยากให้เธอพิสูจน์ให้คนในองค์กรเห็น ว่าเธอสามารถดูแลทุกอย่างได้แม้เป็นผู้หญิงก็ตาม
ภายในสามเดือนเธอต้องทำให้พวกเขายอมรับให้ได้…
“ขอโทษนะครับ ขอชนแก้วด้วยได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ” เธอไม่ปฏิเสธชายหนุ่มหน้าตาดีที่เข้ามาขอชนแก้วด้วย คืนนี้มานั่งดื่มคนเดียวที่บาร์ประจำ หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจรายงานตัวเรื่องการขึ้นเป็นผู้นำคนใหม่ก็เกิดความเครียด
เธอไม่อยากทำมัน
ภาระนี้หนักเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ
“ผมเดย์โอครับ”
“มิลินค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณมิลิน”
“เช่นกันค่ะ” ผู้ชายคนนี้ดูหล่ออันตราย หากแต่เวลายิ้มกลับดูดีขึ้นมามากกว่าเดิมเลยทีเดียว
“มาคนเดียวเหรอครับ?”
“ค่ะ คุณเดย์โอล่ะคะ”
“นัดกับเพื่อนไว้ครับ แต่ป่านนี้แล้วยังไม่พากันโผล่หัวมาสักคน”
เธอนั่งขำ เข้าใจเรื่องนี้ดีเลยล่ะ นัดกับเพื่อนทีไรตัวเองมาก่อนตลอด เวลาที่นัดพอเป็นพิธี แต่เวลามาจริงๆเลทกันระนาว จึงเข้าใจเดย์โอดีว่าการรอมันเป็นยังไง
“จะเป็นอะไรไหมครับถ้าผมจะขอนั่งดื่มกับคุณมิลินระหว่างรอเพื่อนมา”
“ได้เลยค่ะ”
“ปกติมาที่นี่บ่อยไหมครับ”
“ที่ดื่มประจำเลยล่ะค่ะ คุณเดย์โอล่ะคะ”
“ครั้งนี้ครั้งที่สามครับ”
เธอชอบที่นี่ เป็นบาร์ที่มีดนตรีสดเล่น มาบ่อยจนเจ้าของร้านและพนักงานจำหน้าได้ บางวันมาได้ดื่มฟรีก็มี เหลือแค่เป็นหุ้นส่วนกับเจ้าของร้าน
ระหว่างกำลังนั่งดื่มกับเดย์โอ สายตาพลันไปเห็นใครบางคนที่เดินผ่านไป แก้วเครื่องดื่มที่ถูกยกขึ้นเตรียมดื่มชะงัก จนขอบแก้วจรดริมฝีปากสีระเรื่อ
ทำไมรู้สึกคุ้นหน้าเขาจัง…
เขาไม่ได้เดินผ่านไปเฉยๆ แต่ยังหันหน้ามาทางนี้แต่ไม่ได้สบตากับเธอโดยตรง หน้าตาแบบนั้นเคยเห็นที่ไหนนะ
คุ้นมากแต่นึกไม่ออก
“คุณมิลินเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“ปะ…เปล่าค่ะ มิลินขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ”
“ครับ”
มิลินลงจากเก้าอี้สูงหน้าบาร์ เดินจ้ำอ้าวตามผู้ชายคนนั้นที่เดินไปทางห้องน้ำ เห็นหลังแวบๆเลี้ยวไปทางโซนสำหรับเอาไว้สูบบุหรี่ เธอไม่เคยชอบกลิ่นบุหรี่ แต่ความอยากรู้มันทำให้เธอยอมสูดดมกลิ่นเหม็นฉุนเหล่านี้
เธอมองหาผู้ชายคนนั้นจนกระทั่งเห็นเขากำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง แววตาร้ายกาจที่กำลังมองเหยื่อตรงหน้า มีรอยยิ้มเบาๆในใบหน้าหล่อเหลาชวนให้เพศตรงข้ามหลงเสน่ห์
แววตาแบบนั้น…
รอยยิ้มร้ายกาจแบบนั้น…
รังสีอันตรายที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาแบบนั้น…
เธอเคยเห็นมันที่ไหนมาก่อนนะ นึกสิมิลิน นึกให้มันได้
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ทำให้มิลินเลิกสนใจชายหนุ่มหน้าตาดีคนนั้น เธอเดินออกไป โดยหารู้ไม่ว่าสายตาคมเข้มที่มองสาวสวยตรงหน้าแอบเสมองพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
เจอกันสักทีนะสาวน้อย…
- ผู้เขียน
