“คิดว่าจะแน่” เสียงทุ้มติดเยาะเย้ยไม่จริงจัง
พรพิรุณมองสิงหราชตาขวาง แล้วหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างมีความสุข
สิงหราชเองก็มองหญิงสาวด้วยสายตาที่ยากเกินกว่าจะคาดเดาได้ เพราะตัวเขาเองยังคงมีความสับสนกับความรู้สึกตัวเองอยู่เต็มเปี่ยม
“ดึกมากแล้วนะ เธอควรเข้านอนได้แล้ว” เขาว่าเสียงละมุน
มือหนาที่ประสานกับมือเล็กคลายออกมาลูบไล้หน้าท้องแบนราบเบาๆ ด้วยความทะนุถนอม “ตัวเล็กในนี้ก็น่าจะง่วงนอนแล้วด้วยเหมือนกัน”
พรพิรุณจับน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของเขาได้ เธอพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย
สิงหราชดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง รู้สึกเหมือนว่าเพิ่งคิดอะไรขึ้นมาได้ “เดี๋ยวนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ อย่าเพิ่งไปนอน” พูดจบก็เดินหายไปในห้องครัว
พรพิรุณลุกขึ้นมานั่งพลางเอี้ยวตัวมองตามแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะหันกลับมาหยิบหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะมาอ่านรอเพื่อฆ่าเวลา
ไม่กี่นาทีต่อมา คนที่หายเข้าไปในห้
