บทที่ 8_3 พรพระพาย

1110 คำ

“คิดว่าจะแน่” เสียงทุ้มติดเยาะเย้ยไม่จริงจัง พรพิรุณมองสิงหราชตาขวาง แล้วหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างมีความสุข สิงหราชเองก็มองหญิงสาวด้วยสายตาที่ยากเกินกว่าจะคาดเดาได้ เพราะตัวเขาเองยังคงมีความสับสนกับความรู้สึกตัวเองอยู่เต็มเปี่ยม “ดึกมากแล้วนะ เธอควรเข้านอนได้แล้ว” เขาว่าเสียงละมุน มือหนาที่ประสานกับมือเล็กคลายออกมาลูบไล้หน้าท้องแบนราบเบาๆ ด้วยความทะนุถนอม “ตัวเล็กในนี้ก็น่าจะง่วงนอนแล้วด้วยเหมือนกัน” พรพิรุณจับน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของเขาได้ เธอพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย สิงหราชดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง รู้สึกเหมือนว่าเพิ่งคิดอะไรขึ้นมาได้ “เดี๋ยวนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ อย่าเพิ่งไปนอน” พูดจบก็เดินหายไปในห้องครัว พรพิรุณลุกขึ้นมานั่งพลางเอี้ยวตัวมองตามแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะหันกลับมาหยิบหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะมาอ่านรอเพื่อฆ่าเวลา ไม่กี่นาทีต่อมา คนที่หายเข้าไปในห้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม