สิงหราชหน้ายุ่ง ถึงกระนั้นก็ยอมเดินตามแรงผลักน้อยๆ เข้าไปนั่งในรถ แต่ขืนมือจับประตูรถเอาไว้
“เธอไม่เชื่อใจฉัน” เสียงทุ้มกระเง้ากระงอด
พรพิรุณหัวเราะขำเสียงเบา ก้มหน้าลงมาหอมแก้มคนชอบคิดเองเออเองไปไกล ก่อนจะถอนใบหน้าออกพร้อมกับขยับตัวถอยห่าง แล้วปิดประตูกันเขาออกจากรถ
กระจกรถถูกลดลงจนสุด ใบหน้าหล่อเหลาปนดุ มองเธอตาเขม็ง หญิงสาวไหวไหล่ไม่เกรงกลัวต่อสายตาคู่คมกริบ โน้มศีรษะลงมาจูบเบาๆ ที่ปลายจมูกโด่งอีกครั้ง
“คุณสิงห์ชอบถามหนูแบบนี้ตั้งแต่น้องพระพายอยู่ในท้อง จนตอนนี้ลูกสาวคุณสิงห์จะสามขวบแล้วนะคะ คุณสิงห์ยังคิดว่าหนูไม่เชื่อใจคุณอีกเหรอ”
สิงหราชหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ ยืดตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อประทับจูบลงบนหน้าผากเนียนสวย ก่อนถอนใบหน้าออกมาสบกับดวงตาคู่หวานอย่างสื่อความหมาย
“...” เขานิ่งไปเกือบสามวินาที “จะคิดถึงเธอทุกวันนะ” เหมือนสมองกับปากจะไม่สัมพันธ์กัน ทั้งที่หัวใจสั่งการไปยังสมองให
