“แม่ พ่อเป็นมาเฟียหยือเปล่า”
แล้วเสียงเล็กๆ ก็ร้องถาม ทำให้เธอได้ไขข้อสงสัยทันที เธอก้มมองคนที่แหงนหน้าขึ้นมอง ดวงตาเล็กกลมโตจริงจัง รอคอยคำยืนยันจากเธอ
แล้วอยู่ๆ สารคดีเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าก็ฉายเข้ามาในความคิด เธอมองลูกสาวตัวน้อยแล้วต้องหลุดหัวเราะขำด้วยความเอ็นดูลูกสาวกับความช่างจดจำ
ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยองๆ ข้างลูกสาว “ไม่ใช่ค่ะ คุณพ่อไม่ใช่มาเฟียนะคะน้องพระพาย ลุงเตอร์กับลุงวัตทำงานกับคุณพ่อ ต้องคอยดูแลเรื่องงานให้คุณพ่อเฉยๆ”
เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ยังหันไปหาบิดาแล้วร้องถามอีกครั้ง
“พ่อม่ายช่ายมาเฟียจริงๆ นะ”
สิงหราชต้องทรุดตัวลงนั่งบ้าง เขาดึงร่างป้อมๆ เข้าสู่อ้อมแขน กดจูบลงบนขมับน้อยๆ ด้วยความรักและคิดถึง ผละหน้าออกเล็กน้อยเพื่อมองหน้าลูกสาวชัดๆ
“ก็จริงน่ะสิครับ มาเฟียคือพวกคนไม่ดี ถ้าพ่อเป็นมาเฟีย พ่อก็ต้องโดนตำรวจจับ ต้องไปอยู่ในคุกไปแล้วสิครับ”
ดวงหน้าเล็กพริ้มเพราพยักหน้
