ร่างสูงท่าทางเหนื่อยล้าเดินเข้ามาในบ้านเป็นเวลาเกือบๆ เที่ยงคืน มือหนาเอื้อมมือไปที่ประตูห้องและเปิดออกมา ก็เห็นแม่ของลูกยกนิ้วชี้ขึ้นมาชิดริมฝีปาก บอกเป็นเชิงห้ามเสียงดัง เพราะกำลังมีคนนอนหลับตาพริ้ม วางดวงหน้าเล็กพริ้มเพราบนไหล่ของเธออยู่
สิงหราชรู้ได้ในทันที เขาย่องเข้ามาในห้องด้วยฝีเท้าเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้จนเกือบแทบกลั้นหายใจ ก่อนจะเดิมตามมาหยุดดูหญิงสาวกำลังจะวางลูกน้อยลงบนเตียง เขายังมองตามอย่างลุ้นๆ ว่ายัยหนูของเขาจะตื่นขึ้นมากลางคันหรือเปล่า
โชคดีที่มารดาของหนูน้อยมือเบามากพอที่จะไม่ทำให้หนูน้อยพรพระพายตื่นกลางคัน เมื่อแผ่นหลังเล็กสัมผัสกับเตียงนอน
พรพิรุณถอนหายใจยาว และเบาแล้วค่อยๆ ถอยตัวออกมาจากเตียง รีบเอื้อมมือไปฉวยจับมือหนาพาเดินเข้ามาในห้องแต่งตัว
“แกเพิ่งตื่นไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วเองค่ะ คืนนี้คงได้นอนพักกันยาวหน่อย” เธอว่าพร้อมยิ้มให้กับเขา
ด้วยความที่สิงหราชจะเป็นคน
