“น้ำ...น้ำ ตื่นเร็วถึงบ้านแล้ว หลับได้หลับดีจริงยายคนนี้”
เสียงบ่นอย่างอิดหนาระอาใจดังมาจากบุษบามินตรา บ่นพลางก็เขย่าร่างของญาติสาวที่พอขึ้นรถได้ก็ผล็อยหลับอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ระยะทางจากซูเปอร์มาร์เก็ตมาถึงคอนโดฯ ที่พักก็ไม่ได้ไกลกันมากนัก
“ถึงแล้วหรือนุช” คนถูกปลุกถามน้ำเสียงงัวเงีย ดวงตาที่ปิดอยู่ค่อยๆ ปรือขึ้นมอง ทำให้คนปลุกอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ถึงแล้ว มาช่วยกันถือของจะได้ขึ้นห้องไปอาบน้ำนอน”
ทั้งคู่ช่วยกันหิ้วของพะรุงพะรังขึ้นลิฟต์ตรงไปยังห้องพัก หลังจากเปิดประตูห้องเรียบร้อยคนที่ยังมีอาการงัวเงียอยู่ก็เดินสะดุดถุงทุเรียนทอดที่วางอยู่ข้างประตูจนถุงกระเด็น ทว่าคนซุ่มซ่ามก็ไม่ได้สนใจจะเก็บให้เรียบร้อย กลับล้มตัวลงนอนแผ่หลาบนโซฟาและหลับต่อ ทำเอาคนที่เดินตามหลังส่ายหน้า ก่อนจะก้มลงเก็บถุงทุเรียนทอดที่กระเด็นไปคนละทางเอามาวางไว้ด้วยกัน พลันสายตาก็เหลือบเห็นนามบัตรตกอยู่บนพื้น จึงหยิบขึ
